Parijs: Olga De Amaral in Fondation Cartier

Ik wilde in oktober deze tentoonstelling al bezoeken, maar ik wilde er ook nog andere zien en dus besloot ik deze uit te stellen tot mijn volgende tripje in december. 

Ondertussen had ik al gehoord van andere bezoekers dat het heel erg de moeite was, dus wist ik het zeker: Tijdens mijn Parijstripje in december zou ik zeker hier naartoe gaan. En zo geschiedde. Het werd zelfs mijn eerste bestemming tijdens mijn decembertripje.

Een deel van de tentoonstellingen die ik de laatste tijd bezocht in Parijs leken wel op de 1 of andere manier in verbinding met mekaar te staan: Van Tarsila Do Amaral naar deze Olga de Amaral, En na Olga de Amaral ging ik naar de tentoonstelling met werken van Chiharu Shiota.
Tarsila en Olga hebben hun familienaam gemeen. En de gemeenschappelijke factor tussen Olga De Amaral en Chiharu Shiota zijn draadjes. Beiden zijn vooral "fibre art"-kunstenaars, elk op hun manier.  

Olga De Amaral is ondertussen al in de 90 en van Colombiaanse afkomst. En ze werkt het liefst met draadjes en stofjes. Ze breit, haakt, draait, naait, knoopt ze aan mekaar, gebruikt regelmatig een flinke veeg goudverf en zo ontstaan er sterke speelse warme kunstwerken.

Warmte is het gevoel dat overheerste toen ik de tentoonstelling bezocht. Niet dat de temperatuur er zo hoog was, het was tenslotte december. Maar ze gebruikt zeer veel warme kleuren en gecombineerd met de knusse materialen gaf dat een warme geborgen sfeer.

Aan de plafonds hingen zorgvuldig gesorteerde draadjes in mooie patronen en tekeningen. Sommige werken van haar had waren enorm en decoreerden de muren met warme herfsttinten. Net bladertapijten onder de bomen in het bos op een zonnige herfstdag.

Ik had een ticket geboekt voor de late namiddag, het was nog net niet donker. En dat maakt dat ik alvast kan vertellen aan diegenen die ook van plan zijn om de tentoonstelling nog te bezoeken: volgens mij komen de werken van deze kunstenares het beste tot hun recht als het buiten al donker is. Dan worden de werken met kunstlicht beschenen en zo krijgen ze een extra dimensie door de vele schaduwen die de werken dan rondom gooien.

Het zien van haar werken katapulteerde me terug naar de jaren 70, toen mijn moeder wel eens een exemplaar kocht van de Ariadne of de 100ideeën. Dat waren toen handwerktijdschriften en ik vond het heerlijk om er in de bladeren. Ik heb ze lang nog bewaard maar bij een verhuis begin jaren 2000 heb ik ze achtergelaten en daar heb ik nog spijt van. 

Van een vriendin heb ik later nog eens een verse op de rommelmarkt opgeduikelde stapel gekregen maar die heb ik helaas ook moeten wegdoen omdat ik op een bepaalde moment een afgrijselijke muizenplaag had in de kast waar ze lagen. Achter in de ingemaakte kast is een zekeringenkast en via de leidingen naar de kelder en een gaatje onder de zekeringenkast hadden een familie muizen zich een weg gebaand naar een onuitputtelijke voorraad eten want dat was ook mijn voorraadkast. Ik zal nooit vergeten wat ik aantrof toen ik een paar pakken melk opzij trok en daar een half opgegeten pak bloem, een kapot gebeten brik soep en een hoop smurrie van uitgelopen soep, gemorste bloem en muizenkak vond. Naast de stapel tijdschriften ... . 

Ik heb sindsdien een pak minder voorraad in huis, het gat aan de zekeringskast is afgesloten, een groot deel van de inhoud van de kast - ook de non-food- gooide ik weg en ik heb er nooit nog iets eetbaars gezet. 

Maar ik wijk zeer serieus af, sorry.

Ik herinner me nog dat ik in die tijd in die tijdschriften ook reportages zag over mannen maar vooral vrouwen die met textiel en draadjes de mooiste kunstwerken maakten. Maar die werden toen meestal bekeken als wat handwerk van een getalenteerde huisvrouw. Ik ben dus zeer blij dat anno 2024 ook die kunstvorm erkenning krijgt en in het museum belandt, in Parijs nog wel!

Soit, ik vond dit een zeer geslaagde tentoonstelling. En je kan er zelf ook nog naar gaan kijken als je wil. Ze loopt nog tot 16 maart 2025. Meer informatie op deze website.

Doe dan ook zeker een klein wandelingetje doorheen de fijne tuin rondom het gebouw. Ik las ergens dat dit museum gaat verhuizen. Dus het is misschien 1 van de laatste keren dat je in dit gebouw en tuin kan komen.

Ik combineer mijn bezoek aan dit museum altijd met een heerlijk dinertje in mijn favo Parijs restaurant ' La Coupole'. Dat ligt namelijk op wandelafstand van dit museum en onderweg passeer je ook nog de mooie Passage l'enfer.

Ik bezocht deze tentoonstelling op 18 december 2024.

Meer Parijs op deze pagina.
Meer kunst via deze tag ...