Parijs: Fondation Louis Vuitton - ‘Monet-Mitchell, dialogue’

In Parijs verveel je je ook niet als de lucht donker is van dreigende regenwolken of als het pijpenstelen regent.
Dat heb ik ook afgelopen winter kunnen ondervinden.

Hop gewoon op een bus of in de metro en laat je ergens naartoe rijden. Je komt altijd wel iets boeiend tegen.

Bij mij was dat op een zeer druilerige regendag het fascinerende museum 'Fondation Louis Vuitton'.

Ik bezocht dit intrigerende gebouw al eens eerder, en dat was me goed bevallen. Ik koppelde er toen ook een miniwandelingetje in Bois De Boulogne aan vast, want dat is de plek waar dit museum zijn vaste stek heeft gevonden.

De tentoonstelling verenigde deze keer werken van Claude Monet met die van de Amerikaanse kunstenares Joan Mitchell, me eerder onbekend.

Ze hebben mekaar nooit ontmoet want Monet overleed al toen Mitchell pas een jaar oud was. Maar toch zagen de curatoren van de tentoonstelling overeenkomsten tussen beiden.
Zo bleek Mitchell op een bepaalde moment een huis te hebben gekocht in hetzelfde dorp waar ook Monet ooit woonde. Ze kon van op haar terras zijn oude huis zien.
En op artistiek vlak lieten ze zich beiden inspireren door de natuur die ze daar zagen. Al is dat - bij Mitchell nog meer dan bij Monet - niet altijd zo herkenbaar.

Bij beiden was die natuur wél een inspiratiebron maar niet op zodanige wijze dat deze altijd even herkenbaar op hun doeken verschenen. 

Is het bij Monet nog duidelijk dat er planten, bloemen, water en bomen op de werken staan, bij Mitchell die tot de expressionistische stroming hoorde, is dat echt niet meer zichtbaar. 

Mooie foto's maken van de werken bleek niet mogelijk (toch niet door mij met mijn beperktz apparatuur en beperkte fotobewerkingskills). Ze waren allemaal nogal geel uitgevallen, gelukkig was dat ter plaatste veel minder zichtbaar waardoor ik ten volle kon genieten van de schoonheid van de kunstwerken.

Maar het voordeel van Fondation Louis Vuitton is dat het gebouw op zijn eigen ook al een kunstwerk is en bijzonder boeiend om vast te leggen op foto. 

De constructie met veel glas, hout en staal geeft toffe abstract aandoende foto's, en het dakterras met zijn ronde gestroomlijnde vormen en vooral met zijn spectaculair uitzicht over La Defense en de Eiffeltoren is een uitgelezen plek voor al wie graag fotografeert.

En nog een extraatje: ik ben gek op citroentaartjes en in het cafétaria van het museum hebben ze er bijzonder lekkere!

De tentoonstelling is inmiddels ten einde - ik was weeral te traag in het bewerken van de foto's ervan om jullie op tijd op de hoogte te brengen.

Maar ik zag in de programmatie alweer andere interessante dingen opduiken. Ik hoop zelf alvast terug naar Parijs te kunnen voor de tentoonstelling 'BASQUIAT × WARHOL, À QUATRE MAINS' die van 5 april tot 28 augustus te bezichtigen zal zijn.

Ik bezocht dit museum op 4 januari 2023.

Meer Parijs via deze tag of op deze pagina.

Meer kunst via deze tag.