Luxemburg: allemaal steentjes! - wandelen van de Perekop tot aan het amfitheater Breeckhaul

Natuur! Bomen! Groen! Bewegen! Daar hadden we behoefte aan toen we in augustus een paar dagen naar Luxemburg trokken. 

Mijn lief woont tussen het beton. Een bosbad doet dan altijd deugd.

En het waren hete dagen. Daardoor snakte ook ik naar wat koelte onder zomerse bomenkruinen.

We hadden op voorhand een flinke wandeling uitgezocht maar het bleek zo heet dat we besloten de wandeling in te korten en allemaal korte stukjes te wandelen.

Een van die wandelingen vertrok aan de perekop en zou ons tot aan het amfitheater van Breeckhaul brengen.

De perekop is een rots waar je via ladders en trappen naar boven kan klimmen waarna je een mooi uitzicht zou moeten hebben.

Maar ik kan niet zeggen of die klim en dat uitzicht de moeite waard zijn, want we besloten deze klim over te slaan en een wandeling richting amfitheater te maken langs de grotendeels droogstaande bedding van het riviertje dat er liep. 

Zie je de trol?

Hier en daar stond er nog een lekje water in, maar indrukwekkend was de rivier niet.

Maar de natuur was er wél erg bekoorlijk en het pad leidde ons op en neer langs rotsen en onder lommerrijke bomen. 

Op een gegeven moment viel mijn blik - voortdurend fotograferen maakt dat ik zo'n dingen vlugger zie - op een aantal stapeltjes van keien die in de droge rivierbedding stonden. Zeker een stuk of 20. 

Toch was ik te vroeg onder de indruk. Wat bleek: hoe verder we wandelden richting amfitheater, hoe meer van die torentjes we tegen kwamen. 

Op een bepaalde moment stonden er echt honderden. In de rivierbedding, er naast , in holtes in de bomen en in gaten in de rotsen... . Overal stapels en stapels stenen. 

Ik vroeg me af wie daar ooit mee begonnen was. En hoe het dan gebeurt dat dit zo'n vlucht neemt dat er na een tijd zoveel staan. En of die er al lang staan en ze ongure weersomstandigheden en plaatselijke fauna kunnen overleven. En wat er gebeurt als er terug water in de rivier staat. Ik vond het in ieder geval een verrassende ontdekking.

Ik zag er eerder al wel eens staan, ze zijn een periode hip geweest en elke zichzelf respecterende instagraminfluencer heeft er wel een aantal op foto gezet. Maar wat googlen leerde me dat deze torentjes in sommige streken en culturen echt al zeer lang bestaan. Ze kunnen uiteenlopende betekenissen hebben blijkbaar: Soms zijn het gewoon wegwijzers of oriëntatiepunt. In IJsland (maar ik heb dit niet op waarheidsgehalte gecheckt) zouden het woningen van de plaatselijke elfen zijn, op andere plekken dienen ze als onderdeel van een meditatiemomentje of maken ze deel uit van eeuwenoude rituelen,  ... . 

Ik vond het een vermakelijk zicht, maar blijkbaar is niet iedereen even opgezet met het populair worden van deze oude gewoonte. Op sommige plekken worden ze weer afgebroken en mag het gewoon niet meer. Want deze steenhoopjes brengen in deze massale vorm ook schade aan. Ik heb in ieder geval besloten om ze zelf niet te maken.

Onze wandeling leidde ons tot aan 2 grotten. En we eindigden aan een indrukwekkend natuurlijk amfitheater waar volgens google maps geregeld theater- en muziekopvoeringen getoond worden. 

Het moet echt tof zijn om daar van een streepje livemuziek te kunnen genieten. 

De grotten en het amfitheater zijn niet natuurlijk ontstaan. De rotsen hier waren ooit steengroeven waar onder andere molenstenen uit gehaald werden. Maar het maakt ze niet minder attractief.

Eens aan het amfitheater gekomen, draaiden we terug om het wandelpad in tegenovergestelde richting weer aan te vatten. Weer terug langs al de steentorentjes.

Een lange wandeling was het niet. Maar wél eentje vol verrassingen!

Meer blogartikelen over Luxemburg...