Nice: strandduiven

Op de laatste dag van ons 2de tripje naar Nice, namen we afscheid van de stad met haar azuurblauwe zee door ons wat vermoeid neer te vleien op het kiezelstrand.

Mijn lief besloot een dutje te doen en ik wriemelde met mijn vingers door de stoffige stenen op zoek naar splinters zeeglas. Dat is verslavend: eens ge daar mee begint, kan je daar niet meer mee stoppen. Ik vond behoorlijk wat stukjes en die staan sindsdien in een glaasje op mijn boekenkast. 

Na een tijdje voelde ik 2 paar ogen op me priemen. Die bleken toe te behoren aan een  koppel bijna zwarte duiven die roerloos in ons zichtveld zaten te staren met bijna rode oogjes.

Ik vond het zeer mooie duiven: zeer zeer donkere veren maar af en toe, als ze hun veren schoon poetsten, lieten ze spierwitte veren zien die onder de zwarte verstopt zaten. En dat die oogjes!

Ze gedroegen zich op een manier die ik niet gewoon ben van duiven, toch niet als ze zo dichtbij zitten: ze zaten onbeweeglijk. Meestal lopen die diertjes zenuwachtig rond, hun kopjes over en weer schietend. Ik vraag me altijd af of ze daar niet vreselijk ambetant van worden, ge moet dat eens eventjes doen met je hoofd, dat is echt zeer vervelend!

Voordeel van dat ze zo muisstil zaten te wachten, was dat ik ze zeer goed kon fotograferen. 

Af en toe kwam er even een andere vogel bij zitten. Soms nog wat duiven, soms een meeuw of 2. De vogels kwamen en gingen.

Maar deze 2 bleven gewoon zitten. Vermoedelijk hopend op wat stukjes lekkers.

Het strand was bijna verlaten, dus wij 2 waren de enigen die hen daarin zouden kunnen voorzien. Helaas voor hen hadden we niks bij.

Soms zagen ze er een beetje verfrommeld uit. 

Het gezellig samenzijn werd uiteindelijk verstoord door wandelaars met een loslopend hondje dat er plezier in schepte de duiven en meeuwen te verjagen. 

Spijtig vonden we allebei. Maar het was toch stilletjesaan tijd om naar huis te gaan. 

Meer blogartikelen over Nice of over dieren ...