Nice: de Villa Ephrussi de Rothschild: in de villa

Iets buiten Nice - op het schiereilandje Cape Ferrat - ligt - mét uitzicht over de azuurblauwe zee - een grote roze met slagroomrandjes versierde villa: de Villa Ephrussi de Rothschild.

Ons bezoekje aan de villa en dan vooral aan de tuinen er rond waren voor mij het hoogtepunt van ons tripje van onze reis naar Nice. 

In dit blogartikel beperk ik me tot de villa zelf, de tuinen zijn zo mooi dat ze een apart artikel verdienen. 

De villa dateert van het begin van de 20se eeuw en was van Barones Ephrussi de Rothschild. 

Toen ze stierf ergens in de jaren 30, liet ze de villa na aan de Franse staat die er een museum van moest maken. 

 

De buitenkant van de villa is naar mijn  smaak iets te roze om er helemaal warm voor te lopen. 

Maar binnenin trof ik een troef aan die me helemaal over de streep trok voor dit buitensporig bouwwerk: ik liep binnen in een enorme halfronde kamer waar je door de reusachtige ramen in zowat elke richting uitkijkt op een baai vol azuurblauw water. 

Ik was direct verkocht en mijn fantasie sloeg onmiddellijk op hol; hier te liggen op een mooie en vooral makkelijk loungezetel met een mooi muziekje op de achtergrond en voor je de zon die in alle mogelijke rood- en geeltinten de zee inzakt. 

Of hier zitten aan een tafeltje met een aquarelsetje voor je neus, de regen die spettert tegen de ramen en de storm die over de woelige baren onder je raast. 

Of een pousse-caféétje drinkend in goed gezelschap na een gezellig dineetje. Of misschien staat je bed hier wel en kijk je vanuit je bed bij het wakker worden op een ontwakende azuurblauwe wereld voor je. 

Dromen mag hé.

Het gebouw bevat mooi ingerichte kamers met meubels, kunstwerken en gebruiksvoorwerpen uit de tijd van de Barones en ouder. 

Zoals gewoonlijk in zo'n museum krijg je alleen zicht op de luxueuze leefruimten van de rijke eigenaars en niet op de leef- en werkomstandigheden achter de coulissen waar een stoet huispersoneel zorgde voor een soepel leven in de villa. 

Echt zeer nieuw waren de tentoongestelde stukken niet voor me. Het is niet de eerste keer dat ik een interieur zie uit die tijd. Maar het is wel altijd fijn om even terug gekatapulteerd te worden naar de tijd dat de bewoners er nog rondliepen.

Ik vroeg me er - terwijl ik er wat ronddoolde tussen de uitgestelde stukken - af of er ook vandaag nog mensen zijn die in dat soort van rijke omstandigheden leven. Of kiezen de rijken der aarde eerder voor meer hedendaagse interieuren? 

Ik vroeg me ook af of ik het tof zou vinden om wakker te worden gemaakt door een dienstbode en vervolgens ontbijt  opgediend te krijgen op bed. 

En voor de rest van de dag, en dat elke dag opnieuw, omringd te zijn met mensen die voor me zorgen. Ik zou dat precies beklemmend vinden, nooit eens niet echt alleen te zijn. Wat denken jullie? 

Wil je er ook eens naartoe? Dan moet je hier zijn voor meer informatie.

Meer blogartikelen over Nice.