Brussel: Keith Haring in Bozar

De jaren 80 zijn hip, de geometrische figuren, de kleuren, de kapsels alleen de epauletten schijnen wat moeizamer hun weg terug naar het modeterrein te vinden.

Ik zat in de jaren 80 op de middelbare school en later de hogeschool. En ik herinner me die mode ook nog goed. 

Maar de jaren 80 waren natuurlijk meer dan epauletten, Wham en crop tops.

Ik lees en hoor mensen wel eens vertellen dat de jongeren van nu het zo moeilijk hebben in vergelijking met vroeger. 

En het klopt dat ze het moeilijk hebben. Maar dat was in de jaren 80 niet anders.

De jaren 80 was namelijk ook de periode van de wapenwedloop , de koude oorlog, de hoge (jeugd)werkloosheid, sluiting van de mijnen,  de harde kille politie van Thatcher, zure regen en zwarte door uitlaatgassen aangetaste gebouwen, maar ook de grote rakettenbetogingen (en ja ik was daar bij) , apartheid en de boycot van Zuid Afrika (en ja, ik deed uiteraard mee aan die boycot) , en helaas ook van de grote verwoesting die Aids toebracht in vooral Afrika en de homogemeenschap.

In Bozar in Brussel loopt er een tentoonstelling met werken van kunstenaar Keith Haring. En een paar weken geleden liep ik daar rond met broer en mama.

Keith Haring werd groot in de jaren 80. 

Hij begon als street artsartiest in vooral de metro van New York maar eindigde als 1 van de groten in de kunst van de jaren 80.

Iedereen kent wel zijn baby, of de dansende mannetjes en blaffende hond. Schattige gestileerde kleurrijke poppetjes.

Maar hij was ook een kunstenaar die zijn ogen niet sloot voor de realiteit van die jaren en engagement mbt alles wat in die jaren belangrijk was spat af van de werken die te zien zijn in Bozar.

Hij werd vooral een grote voorvechter voor aandacht voor Aids en bescherming en rechten van homo's. 

Uiteindelijk zou hij zelf bezwijken aan deze ziekte.

Op de tentoonstelling zag ik een filmpje waarop Keith Haring aan het werk is aan een enorme tekening op de grond.

Hij leek wel in trance: schijnbaar zonder moeite maakt hij de éne na de andere lijn en ze staan allemaal direct op de juiste plek. 

Zijn bewegingen tijdens het tekenen verlopen in een ritme, het lijkt wel een dans. 

Ik weet uit ondervinding dat deze vorm van  moeiteloosheid enkel weggelegd is voor mensen met veel talent en daar zeer veel oefenen aan vooraf ging. Net zoals bij sport en beweging.

Toch kreeg ik na de tentoonstelling zin om eens op dezelfde manier met stift en papier aan de slag te gaan: gewoon ongepland, geïmproviseerd en intuïtief beginnen tekenen in een ritme en zien wat dat geeft.

Misschien doe ik dat sebiet wel ;) ...

Ik heb zeer erg genoten van deze tentoonstellingen kan alleen maar iedereen aanraden om ze ook te bezoeken. 

Ze loopt nog tot 19 april. 

Ik zou overigens afraden om in het weekend te gaan want ik bezocht ze op een zaterdag en dat was toch redelijk druk.

Meer info over deze tentoonstelling  op deze website.

Meer blogposts over kunst via deze tag ... .

Meer Brussel via deze tag ... .