Lente in Zeeland

De voorbije weekenden zat ik lekker thuis op mijn eentje. Een combinatie van goesting om huismus te zijn en een paar afspraken die me aan huis kluisterden.

Maar na zo'n paar weekenden voelde ik toch stilletjesaan een onbedwingbare drang om eens een stapke in de wereld te zetten en ik moest dan ook niet lang nadenken over mijn antwoord toen ik de vraag kreeg om mee tot in Zeeland te rijden.

Mijn gezelschap - bij gebrek aan een correcter woord 'mijn lief' genaamd - is een rusteloze mens en met hem op het gemak rondslenteren - afgewisseld met een terraske, een verpozing op ons poep in de duinen of een afsluiter in een gezellig restaurant - zit er met hem echt niet in. 

Dus slenterden we eerst Veere door, gingen we daarna een half uurtje zeelucht opsnuiven in Domburg en besloten we de dag met kibbeling en lekkerbekken (met véél te zoete sauskes, écht, die Hollanders kappen zelfs suiker bij looksaus!) onder de oorlogstank in Westkapelle. 

Ik was al eerder in Veere maar dat was al lang geleden. 

Veel bleek er echter nog niet veranderd. 

Veere bleek nog altijd lekker pittoresk en vol dagjesmensen die er net als wij van de eerste zonnestralen kwamen proeven.

Domburg dan. Het was voor de tijd van het jaar al heerlijk warm maar toch hing er een dikke mist over zee. 

Het lief houdt niet zo van strand want hij heeft een gloeiende hekel aan zand tussen zijn tenen. 

Maar deze keer besloot hij er zich toch over te zetten zodat we eventjes tot aan de waterlijn konden wandelen. 

Het was al een flinke tijd geleden dat ik nog eens aan zee was. 

De laatste keer dat ik in het echt zout water zag, was tijdens mijn reisje naar Marokko. 

Het weerzien was dan ook erg hartverwarmend want ik hou van de zee!

Daarna hop naar Westkapelle op zoek naar de oorlogstank waar mijn lief als kind graag in kroop om te spelen.

Die tank blijkt er nog altijd te staan, alleen is ze nu hermetisch afgesloten en valt er niet meer in te kruipen. 

In Westkapelle sloot ik vriendschap met een rosse kater die lekker lag te soezen in het avondzonnetje. 

Terwijl hij daar zo genoeglijk lag te snorren vroeg ik me af of hij wel eens het strand op zou gaan en wat hij daar dan van vindt.

Ik zag nog nooit een kat op het strand en ik vermoed sterk dat dat ook niet hun meest favoriete plek is met al dat rollend en dreigend water en die zandkorreltjes die overal in hun pels kruipen. 

En meeuwen zijn wellicht wat te groot om een aantrekkelijke prooi te zijn voor gedomesticeerde katten die vlakbij kibbelingskramen wonen. 

Toen we naar huis reden viel het ons op hoe dun bevolkt Zeeland is.  Wonende in een stad is dat best wel speciaal om eens te ervaren en erg rustgevend. 

In mijn omgeving kan ik nergens zo ver kijken en zijn er bijzonder weinig plekken met zo weinig verkeer. 

Die leegte ziet er dan zeer veelbelovend rustig uit maar toch denk ik dat ik me een beetje te afgesloten zou voelen van de rest van de wereld als ik daar zou wonen. 

Maar zo'n wit huisje dicht bij zee, met ervoor een bloemenweide met wat oude knotwilgen, achter een witte poort. Het ziet er toch wel bijzonder aantrekkelijk uit! 

Meer blogposts over uitstapjes naar zee of naar Nederland ....