Venetië: het dogepaleis

Vandaag een niet te missen streepje op ons te-doenlijstje voor Venetië: het dogepaleis.

Het dogepaleis is samen met de San Marcobasiliek een niet te negeren bouwwerk op het San Marcoplein. Je kan er niet naast kijken als je het plein betreedt en dat was wellicht de bedoeling want het was zeer lang het centrum van de macht in deze stad. De leider van Venetië, de doge, had er zijn zetel. 

Venetië was op haar hoogtepunt niet zomaar een stadstaat, maar een maritiem wereldrijk, een machtige handelsnatie die eeuwenlang het oostelijke Middellandse Zeegebied beheerste. Ooit strekte (de republiek) Venetië zich uit van de Alpen tot Kreta,van Bergamo tot Cyprus,en van de Adriatische kust tot diep in de Egeïsche Zee. Daar hoort een hoofdzetel bij die die macht uitstraalt natuurlijk. Een groot stuk van het San Marcoplein wordt ingenomen door dit wit paleis met gaanderij onderaan.

Ook het interieur straalt veel grandeur uit. We zagen er een indrukwekkende trappenhal en grote zalen vol enorme schilderijen aan de wanden.

Mijn favoriet was het grote werk aan het hoofd van de grote raadszaal: Il Paradiso van Tintoretto. Dat is gezien mijn voorliefde voor enorme schilderijen niet zo verbazend want het blijkt het grootste schilderij ter wereld te zijn.

Mijn lief geraakte helemaal in bekoring van de werken van Tintoretto aan de wanden. Ik vind het altijd fijn als ik hem zo begeesterd zie worden door iets. De werken van Tintoretto zijn dan ook indrukwekkend, en niet alleen de Il Paradiso.

Er is veel beweging te zien op zijn schilderijen, het zijn geen statische weergaves van bijna speciaal opgestelde tableaux, maar actieshots vol leven en drama. Dat viel mij bijvoorbeeld heel erg op in een werk waarin een regen van pijlen in een oorlogsscene door de lucht klieft.

Daar bij die schilderijen van Tintoretto werd het zaadje gepland voor een vervolgbezoek aan deze stad, want we kregen ons te doenlijstje niet afgewerkt en wilden na ons bezoek aan het dogepaleis ook andere werken van Tintoretto zien die elders hingen.

In tegenstelling tot het eerder onaangename bezoek aan de basiliek aan de overkant van het plein , was her hier heerlijk kuieren door de enorme zalen. Er waaide heel de tijd een aangenaam briesje door de vertrekken en het was er zo ruim dat je nooit in dichte drommen toeristen terecht kwam. En ook belangrijk: er was volop de gelegenheid om je neer te zetten, onderwijl aandachtig de werken bestuderend.

Nog een hoogtepunt van ons bezoekje aan dit dogepaleis was een werk van Jeronimus Bosch dat er tentoongesteld hangt. Ik ben altijd zo gefascineerd door wat deze kunstenaar allemaal uit zijn verbeelding het doek op perste en baal nog steeds dat ik de grote tentoonstelling met zijn werken -  ondertussen al flink wat jaren geleden in Nederland - heb gemist. 

Vanuit het dogepaleis bezochten we via de binnenkant van de brug der zuchten ook de gevangenis van Venetië. Historisch wellicht ook belangrijk, maar ik liep toch liever rond tussen de schilderijen. 

Omdat de zalen niet gemeubeld zijn, krijgen de schilderijen alle ruimte om alle aandacht op te eisen en dat is meer dan terecht. Ik voelde me er wel zeer klein en nietig, maar dat was wellicht het effect dat beoogd werd ;) . 

Wil je er ook eens naartoe? Dan vind je hier alle info. 
Wij bezochten het dogepaleis op 24 april 2025.

Meer blogartikelen over Venetië op deze pagina of via deze tag ...