maandag 20 januari 2025

Parijs: 6 dagen en 5 foto's in december 2024

Ik ben in december nog eens een weekje in Parijs geweest. En als ik naar Parijs ga, dan vertel ik daar de laatste jaren elke dag over op instagram. In dit blogartikel verzamelde ik de verslagjes die ik maakte.

DAG 1

Gisteren was mijn laatste werkdag van 2024 en om mezelf te belonen voor al die noeste arbeid en ook wel wat om de ongelooflijk troosteloze grijsheid van de voorbije en helaas ook komende dagen te verjagen trok ik na die werkdag mijn valies achter me aan richting centraal station. Daar wachtte de eurostar me op om me voor een paar dagen naar mijn favoriete stad te brengen.
Vanmorgen stond ik niet al te fris op: een beetje hoofdpijn en ambetantigheden in mijn buik. Dat kan gebeuren. Maar ik besloot van de dag toch een fijne dag te maken en ik stapte de metro in richting Rue Daguerre.

Mijn eigenlijke bestemming was fondation Cartier, maar ik had pas een toegangsticket om half 4 en wilde ervoor ook nog wat doen. Omdat ik mijn google mapskaart van Parijs propvol tags heb gezet van dingen die ik al gedaan heb, die ik nog wil doen, die me aangeraden zijn door Eva, bepaalde blogs en Nessy van Messy Nessy Chic en haar fantastisch boek over Parijs, kijk ik altijd eens of er in de buurt van mijn bestemming nog andere tags staan die ik eens kan uitproberen.
En in de buurt van Fondation Cartier stond er zo’n tagje op die straat.

In eerste instantie had ik niet echt door wat daar zo speciaal aan was, maar na een tijdje kwam ik aan een stuk vol delicatessenwinkels met indrukwekkend aantrekkelijk uitgestalde etenswaren op straat. En daar werd ik getrakteerd op een rosse kater (dat was duidelijk zichtbaar) die plots tussen de tomaten en de avocado’s sprong en uitgebreid elke fruit- en groentesoort die zijn pad kruiste besnuffelde. Mensen die me goed kennen – en anderen ook wel een beetje denk ik – weten dat zo’n ontmoetingen me altijd zeer veel plezier doen.

Tegen half 4 wandelde ik richting Fondation Cartier waar een tentoonstelling door gaat met werken van de kunstenares Olga De Amaral. Die tentoonstelling stond tijdens mijn vorig tripje al op mijn zeker-te-doen-lijstje maar ik moest toen wegens gebrek aan tijd een keuze maken en had deze tentoonstelling bewaard voor mijn huidig tripje.

Ik ontdekte sfeervolle maar zo bleek achteraf moeilijk te fotograferen werken met draadjes en koordjes en stukjes textiel, aan mekaar gehaakt of gedraaid of genaaid tot soms enorme kunstwerken. Zeer mooi en bijzonder fijn dat dit soort van kunst anno 2024 ook ernstig wordt genomen ipv zoals vroeger een bladzijde te krijgen in het handwerktijdschrift Ariadne of 1000 idées.

Een dagbesteding die zowat elke keer op mijn planning staat als ik in Parijs ben, is de combo fondation Cartier en gaan eten in La Coupole. Ook deze keer trakteerde ik mezelf op verschillende gangen in dit monument van een restaurant en zoals altijd voelde ik me er erg in de watten gelegd, at ik er heerlijk en was ik er toch relatief gezien niet zo heel veel geld kwijt (voor de nieuwsgierigen onder jullie: een lekkere mocktail, oesters, pompoensoep, gebakken zalm met linzen en een thee met versnaperingen).

Het was nog niet heel erg laat en even overwoog ik om na het eten nog even te gaan wandelen in de Jardin Du Luxembourg want dat deed ik nog nooit in het donker. Maar het bleek licht te regenen en dus besloot ik mijn eerste dag in Parijs af te sluiten en naar mijn verblijfplaats af te zakken.
Wat ik morgen ga doen, is me nog niet helemaal duidelijk. Ik heb eigenlijk nog niet echt iets concreets gepland. Maar het wordt ongetwijfeld fijn!

Parijs: 6 dagen en 5 foto's in december 24

Op de foto's:
1. de rosse kater tussen de groenten
2. een privaat zijstraatje van Rue Daguerre
3 + 4 werken van Olga De Amaral
5. lichtreclame in de straat van mijn verblijf

DAG 2

Halleluja! De zon scheen zowaar toen ik tegen den elven (ja, ik ben een nachtmens) uit bed rolde. Dat zonnetje bleek maar 1 van de vele weersomstandigheden die Parijs vandaag over zich heen kreeg. Het leek wel herfst of lente met al die kuren: zon, toch maar weer het alomtegenwoordige grijs, een enorme stortbui, en niet echt heel koud maar ik had bijwijle ijskoude handen van de frisse wind. Ik heb het allemaal zien passeren vandaag.

De missie van vandaag bestond uit het vinden van een potje witte inkt van het merk Herbin. Daar hoort een woordje uitleg bij: ik teken wel eens en dan gebruik ik graag witte stiftjes. Maar die dingen zijn bijzonder snel leeg en dan moet ik die wegsmijten en dat is een hoop overbodige plastiek. Daar word ik elke keer wat ambetant van dus heb ik bedacht dat het milieuvriendelijker is om in de plaats daarvan een pennenstok en pennetje in witte inkt te te dopen. Maar ik heb geen witte inkt. Ik weet echter dat het Franse merk Herbin dat wél heeft en die inkt zocht ik dus. Ik kan dat wellicht ook online bestellen, maar deze inkt leek me ook een toffe souvenir om mee naar huis te pakken en het gaf me ineens een bestemming om ergens heen te slenteren.
Ik had vorige keer ook al naar die inkt gezocht en niet gevonden maar ik kreeg van Herbin zelf en van een trouwe volger op instagram de tip om eens te gaan kijken in “Melodie Graphique”. En dat bleek een bijzonder tof winkelken te zijn in Le Marais. Helaas helaas, hij had effectief veel potjes van de desbetreffende inktlijn staan maar het wit was uitverkocht. Ik had echter nog wat inktjes op mijn verlanglijstje staan (fuchsia met glitters bijvoorbeeld) dus ik ging er niet met lege handen buiten en ik zal de witte inkt dan toch maar tot aan mijn deur laten brengen door een koerier … .

Er volgden vandaag nog wat aankopen. Ik ontdekte een heel tof winkeltje vol specerijen en ingrediënten uit heel de wereld dat gerund werd door een stokoud koppeltje (ik kocht er nootmuskaatnoten want die hebben ze niet meer in mijn delhaize) , ik verzeilde in een kralenwinkel (oeps), ik kocht iets lekkers voor in bad want dan was ik vergeten mee te brengen en daarna trakteerde ik mezelf op een heerlijke koffie in een brasserie vol witte pelsen decoratie waar het lekker schuilen was voor de enorme stortbui die plots neer plenste.

Ik had op voorhand al beslist dat ik wilde gaan eten in Bouillon Julien want ik wist dat dat een bijzonder mooi restaurant was en ik wilde dat eens zien. Toen de plensbui over was wandelde ik op mijn gemak tot daar, hopend dat ik gezien het nog redelijk vroege uur (een uur of 6) niet zou moeten aanschuiven. Ik had vanmorgen geprobeerd om een tafeltje te reserveren maar dat lukte niet meer en ik kreeg de boodschap om maar gewoon langs te komen. En ik had geluk. Ik mocht zowat direct binnen.
Het interieur was verbluffend mooi. Het restaurant bestaat al sinds 1903, is uitgevoerd in art nouveau en het is geklasseerd. Echt overal zie je mooie details.
Het eten was zoals in alle bouillons bijzonder goedkoop: ik betaalde 30 euro voor een cola, voorgerecht, hoofdgerecht + extra slaatje, dessert en een kannetje thee. Maar het was zeker geen grootse keuken. Voor het eten moet je hier niet zijn. Maar toch was het er fijn vertoeven.
Ik bleef er een dikke 2 uur hangen met een boek en mijn kopje thee na en dan wandelde ik weer richting metro naar mijn verblijfplaats.

Het was een fijne dag!
Morgen heb ik een ticket voor de tentoonstelling met werken van Chiharu Shiota in Grand Palais. Misschien stap ik ervoor nog even Petit Palais binnen want dat is toch gratis en ligt aan de overkant. En ik denk dat ik daarna eens iets atypisch voor mij ga doen en de kerstmarkten rond de Tuileries en de Place de la Concorde ga bezoeken.

Op de foto's:
1. street art in Le Marais
2. een stukje van het mooie winkeltje vol inkt en papier
3. een stukje van de Strawinsky-fontein vlakbij centre Pompidou
4. nog wat street art onderweg
5. stukje plafond en muur van Bouillon Julien

DAG 3

Ik moet toegeven beste lezers, vandaag was een moeizame dag. Hij begon nochtans goed met een stralend zonnetje, altijd goed voor mijn humeur. Maar ik was wat besluitloos vandaag. En ik had mijn planning misschien niet helemaal goed aangepakt. Of misschien toch wel. Ge ziet: zelfs als de dag al voorbij is ben ik nog besluitloos…
Ik had op voorhand een ticket gereserveerd voor een tentoonstelling in Grand Palais. En ik moest een tijdslot kiezen. Omdat ik het vermoeden had dat ik tijdens de dag zo lang mogelijk buiten wilde zijn om van het zonlicht te profiteren, had ik een ticket gereserveerd voor half 6. Maar dat ticket bepaalde heel mijn doen en laten van de dag en dat was niet plezant.

Na wat twijfelen besloot ik om naar de Tuileries te treinen en daar wat rond te lopen. Ik wilde eens gaan kijken op de kermis of die kraam met die fantastische ter plaatse gerookte zalm er stond van enkele jaren geleden. Maar helaas was hij er ook deze keer niet. Hij zal lucratievere oorden gevonden hebben want die keer dat ik er enkele jaren geleden het lekkerste broodje gerookte zalm ooit at, had hij zeer weinig klandizie.

Zo rondlopend op de kermis annex kerstmarkt werd me al snel duidelijk dat dat toch echt niks voor mij is en dus wilde ik vlakbij een kopje warme chocolademelk gaan drinken bij Angelina. 2 maanden geleden was ik in hun filiaal aan de Jardin Du Luxembourg beland en ik wilde het oorspronkelijke filiaal ook eens zien want ik had her en der gelezen dat dat zeer schoon was. Maar ze stonden daar tot buiten aan te schuiven en dus besloot ik deze zoetigheid maar voor een andere keer te houden.

Ik moest ook nog een kerstkadootje voor iemand kopen en ik had ineens een goed idee wat ik kon aanschaffen. En het was nog dichtbij ook! Ge begrijpt dat ik daar niet te veel over in detail kon treden maar ik kan wel vertellen dat ik er wat straten moest voor door wandelen en het viel me op dat er zoveel winkels waren waar mensen tot buiten stonden aan te schuiven. Stiekem moest ik een beetje lachen met al die kerstdrukte maar het lachen verging me wel een beetje toen ik mijn bestemming bereikte en daar tot mijn afschuw vaststelde dat daar ook aangeschoven moest worden. Ik denk dat ik daar toch een 3 kwartier staan wiebelen heb alvorens ik kon afrekenen en ik bleek nog geluk te hebben gehad want ik had alleen in de winkel zelf moeten aanschuiven maar na het verlaten van de winkel stond er ook buiten al een lange rij.

Ik had ondertussen honger, moest naar de wc maar ik wilde ook nog effe in Petit Palais binnen springen alvorens aan de overkant naar de tentoonstelling te gaan en ik moest nog een half uur stappen om daar te geraken. En het was bijna half 5. Veel tijd had ik dus niet meer en dus dook ik op mijn route richting Grand Palais (Petit Palais had ik ondertussen al wijselijk van de planning geschrapt) in de rue Sainte Anne de eerste de beste Japanner binnen en bestelde ik daar een portie heerlijke ramensoep met varkensvlees en bamboe. Het etablissement was niet gezellig. Maar de keuken zeer authentiek (geen sushiboten dus, zelfs gewoon helemaal geen sushi) en van de bouillon kikkerde ik helemaal op. Een instagramcontact van me zei me later dat ze daar graag kwam en toen ik later op google maps de reviews las bleek dat ik geluk had gehad om er op dit vroege uur te passeren want ook daar blijken vaak wachtrijen tot buiten te staan. Voor de geïnteresseerden: het ging over Higuma. En met 10 euro was mijn maag daar gesteld!

Nu mijn honger was gestild stapte ik in een snel tempo richting Grand Palais, onderweg vanalles passerend waar ik graag wat langer was blijven plakken en foto’s van had willen maken. Maar ik moést gewoon om half 6 aan Grand Palais zijn.
En dat lukte net. Maar toen stond er een bord dat de wachtrij vanaf dat punt nog een uur zou duren en toen zakte de moed me in de schoenen: ik was moe en mijn rug deed na even wachten pijn. En mijn rugzak zat vol kado (ook voor mezelf trouwens 😏) en was zwaar. En ik zag in de rijen naast me – waarbij het verschil tussen de rijen me helemaal ontging - de éne na de andere binnen mogen en mijn rij bewoog maar niet… . Al wachtende besloot ik er na de tentoonstelling de brui aan te geven, niet terug te gaan naar al die plekjes die ik onderweg was tegengekomen en wilde zien, en gewoon thuis een stukje brood met kaas te eten. Het was vandaag ofwel veel drukker dan normaal in de stad (en die is altijd al druk) ofwel kon ik er minder tegen maar een avondje lekker in de zetel leek me ineens een goed plan. Ik voelde me wat overprikkeld vandaag.

Na een 40 minuten mocht ik eindelijk binnen en nadat ik mijn spullen in de vestiaire had achtergelaten besteeg in de majestueuze trappen van Grand Palais en kwam ik al in de trappenhal een eerste mooi werk tegen van Shiharu Shiota. De tentoonstelling begon met wat tekeningen van haar hand en daarna betrad ik een wondermooie ruimte die helemaal was bespannen met ontelbaar veel rode draadjes. Wat een heerlijke plek was dat zeg! Ik zette me er even op de grond en ben daar toch een behoorlijke tijd blijven zitten, kijkend naar die warme rode cocon - zo voelde het eigenlijk - rondom me. Alle ergernis van het vele wachten verdween stilletjesaan uit mijn humeur en ik werd weer lekker rustig. Ik wandelde de tentoonstelling door en kwam daarbij nog mooie dingen tegen. Maar niet meer zo spectaculair als de ruimte vol rode draden. En na een tijdje stapte ik voldaan het paleis uit en repte ik me richting verblijfplaats. Zo kwam aan dag 3 een einde. En ik ben er nog steeds niet uit of het een goed idee was om zo laat een ticket te reserveren, of het toch handiger is om net mijn dag te beginnen met zo’n activiteit zodat ik erna niks meer moet en de wereld rondom me op me af kan laten komen.

Maar morgen is er weer een dag en ook daarvoor heb ik al een reservatie. Ik kon een toegangsticket op de kop tikken voor de pas gerenoveerde Notre Dame! Ik ben benieuwd! En voor de rest heb ik nog geen plannen.

Op de foto's:

1. Shiharu Shiota in Grand Palais

2. kermismolen

3. Op de kerstmarkt aan de Tuileries

4. Shiharu Shiota in Grand Palais

5. een raam van Petit Palais met een schoon kunstwerk uit de tentoonstelling 'We Are Here'

DAG 4

Omdat ik gisteren door de drukte in de stad en door mijn eigen gejaagdheid wat overprikkeld was, besloot ik het vandaag wat kalmer te proberen doen. Het was bovendien een grijze soms natte dag met een kille wind, geen weer om een hond door te jagen, tenzij je in Parijs bent en een ticket hebt bemachtigt voor de Notre Dame. Ik moest er pas om half 4 zijn en ik koos ervoor om daarvoor niks te doen en pas laat te vertrekken.

In tegenstelling tot gisteren in Grand Palais verliep het aan de Notre Dame heel efficiënt: ik kon met mijn ticket gewoon direct naar binnen lopen.

Ik was erg benieuwd naar hoe ze er uit zou zien want ik hou heel erg van donkere statige gotische kerken en ik had in de pers vernomen dat ze na de opknapbeurt zo licht was geworden. Ik was er niet gerust in want ik vreesde een te hard opgeknapt en gemoderniseerd resultaat (een beetje zoals de handelsbeurs in Antwerpen die me niet meer doet denken aan de warme sfeer die er hing in mijn kinderjaren).Maar mijn vrees was ongegrond. Ja, de Notre Dame is veel en veel lichter dan ze vroeger was. Maar ook: want hebben ze dat mooi gedaan! Ze is nog steeds zeer sfeervol maar ook lekker opgefrist. Niet alleen zijn de stenen netjes opgepoetst, maar ook de fresco’s en het schilderwerk aan pilaren muren en plafonds zijn mooi opgeknapt. Het licht is veel aangenamer dan meestal in kerken en geeft een warme gloed.
In kerken zie ik vaak lelijke plastieken stoelen die helemaal niet bij de sfeer passen en ook hier moesten de stoelen vervangen worden. Maar ook daarin hebben ze een goeie keuze gemaakt.
Het altaar is nu heel modern en minimalistisch, maar dat maakt het ook zo onopvallend dat je ogen naar de rest van het gebouw dwalen. Kortom. Ik ben content. En ik heb er bijna 2 uur rondgelopen om het allemaal goed te bekijken.

Als volgende activiteit had ik gepland om nog eens naar een kunstenaarsbenodigdhedenwinkel te gaan die ik eerder ook al bezocht (ja ik heb nog wat inkt gekocht: gouden en oranje). En daarna wandelde ik door de natte straten in het donker naar een Engelstalige boekenwinkel die ik nog niet bezocht: ‘ The Red Wheelbarrow Bookstore’.
Dat bleken 3 boekenwinkels naast mekaar te zijn, allemaal van dezelfde eigenaar: een kinderboekenwinkel, eentje vol poëzie en eentje met boeken voor volwassenen. De winkels waren niet erg groot maar wel heel aangenaam en ik koos 2 dunne boekjes uit en deed een plezant babbeltje met de verkoopster. Die wist me te vertellen dat de verkoopster in de kinderboekenwinkel uit België kwam dus ging ik haar effe fijne feestdagen wensen en ze bleek zelfs geboren en getogen in Antwerpen.

De voorbije jaren ben ik al vaak met veel genoegen gaan eten in ‘le petit chatelet’ vlakbij Shakespeare and Compagny maar ik was er al enkele jaren niet meer geweest en dus dacht ik daar nog eens een hapje te gaan eten. Maar omdat het zaterdagavond is vond ik het slimmer om eerst effe te bellen en te reserveren en dat was goed want ik kreeg een bandje te horen waarop ingesproken was dat ze op vakantie waren tot ergens begin januari. Geen nood echter: ik was onderweg voorbij een restaurant gekomen dat ‘au bon couscous’ heette en ik had daar eigenlijk wel zin in, dus stapte ik daar binnen. Ik kwam terecht in een gezellig Algerijns restaurant met vriendelijke garcons. Bij het bestellen vroeg ik een beetje twijfelend of het nodig was om ook een voorgerecht te bestellen want die klonken nogal copieus en de ober zei dat dat echt niet nodig was. Hij bleek groot gelijk te hebben. Ik bestelde een couscous met lamskoteletten en ik kreeg eten voor 4: een grote kom couscous, een kommetje kikkererwten (en geen uit blik!) en een kommetje rozijntjes, 3 grote lamskoteletten en een grote pot met bouillon en vele groenten. Dat alles voor 18 euro. Ik heb er denk ik een derde van opgegeten en dat was zeer ruim voldoende. Nee, dat is eigenlijk niet waar: dat was eigenlijk al veel te veel. Het smaakte me goed, het mocht alleen van mij iets kruidiger zijn. Daarna koos ik nog voor een muntthee met pijnboompitten. Ik vond dat wat raar en wilde dat eens proberen. Ik vermoedde dat ik het niet juist vertaalde maar het bleek echt thee te zijn waarin flink wat pijnboompitten gestrooid werden.

Lekker opgewarmd door al dat lekker en gezond eten trok ik alweer huiswaarts.
Benieuwd wat morgen me zal brengen. Ik heb een speciaal winkeltje op het programma staan en een museum dat ik nog niet kende maar waar mijn oog toevallig op viel in Google Maps.

Op de foto's:

1. pilaar, plafond en glasramen in de notre dame

2. pilaren in de notre dame

3. de notre dame van aan de overkant van de seine

4. wandelaar met hondje

5. ergens onderweg

DAG 5

De dag begon vol vertwijfeling. Ik had me voorgenomen om naar kunst te gaan kijken in fondation villa Datris, een museum dat ik toevallig op google maps had ontdekt. Maar gisterenavond zag ik op hun website dat hun tijdelijke tentoonstelling de 15de was afgelopen (en het zag er zo’n boeiende uit helaas) en ik vond op de website niet direct terug of daar naast een tijdelijke tentoonstelling nog andere dingen te zien waren. Ook de openingsuren waren niet zo duidelijk want op google maps stond dat het open was, maar op de website stonden openingsuren per maand en december stond er niet tussen. Na veel getwijfel besloot ik vanmorgen om het er gewoon op te wagen en vermits het museum vlak bij Pére Lachaise ligt, zou ik daar naartoe kunnen gaan indien er niks te zien was in het museum.

En toen leek het licht buiten uitgevallen te zijn en begon het te regenen. Rondlopen in de regen op een kerkhof vond ik wat te veel ellende bij mekaar, dus werd het een zeer last minute change of plans en boekte ik nog rap een ticket voor het Picassomuseum.
Dat stond namelijk ook nog op mijn te-doen-lijstje voor Parijs.

Ik hoopte op een vermindering van de plaatselijke regenval en was in een zondag-is-rustdagbui, dus had ik mijn ticket pas tegen 3 uur gereserveerd en ik kwam zelfs nog wat later aan. Maar ik mocht gelukkig nog binnen.

Het Picassomuseum blijkt ondergebracht te zijn in een groot licht en oud gebouw. En er was ook een tijdelijke tentoonstelling bezig met vroege werken van Jackson Pollock. De naam van deze kunstenaar was me al bekend en na een blik op de werken te hebben geworpen herkende ik de stijl wel maar ik had ze nog niet aan mekaar gelinkt. Nu dus wel.
Het was geen uitgebreide tentoonstelling maar wel groot genoeg om zijn werken wat te leren kennen.
En dan waren er nog een paar verdiepingen vol met werken van Picasso. Ik denk bij Picasso altijd aan verwrongen gezichten maar de man blijkt toch ook nog andere werken te hebben gemaakt. Ik was zeer onder de indruk van de 2 dames op het strand bijvoorbeeld. Ik denk dat ik dat het mooiste werk van de hele tentoonstelling vond.
Ook de traphal van het gebouw was overigens een aanblik waardig en dan vooral het kunstig gedecoreerde plafond.

Na een uur of 2 vond ik het wel welletjes en omdat de bakker vanmorgen gesloten was en ik me had moeten behelpen met wat beschuiten en kaas, was mijn maag aan wat meer aandacht toe. Ik herinnerde me niet zo ver van het museum een restaurant waar ik vele jaren geleden een paar keer kwam en waar ze de lekkerste assiette de fromage hebben die ik al gegeten heb. En ik wist ook dat ik daar eens een lekkere steak met roquefortsaus had gegeten. Dus wandelde ik in de richting van dat restaurant (les Marroniers), hopende dat er nog een plekje vrij was.
Dat was er gelukkig, maar de steak roquefort was op dus moest ik het doen met eentje met pepersaus. Ook lekker gelukkig én met vele groenten erbij (en zonder frieten), dat vind ik altijd een extra troef. Nadeel: het was er zeer zeer lawaaierig. Maar ik heb een noise cancelling koptelefoon en die is ook in een restaurant bruikbaar. Toen een klein meisje ontroostbaar begon te huilen – ze kreeg nochtans de exclusieve aandacht van de 5 vrouwen rondom haar – kon ik er echt niet meer tegen en ging de koptelefoon mijn hoofd op.

Ik ben net begonnen in een spannend boek, dus bleef ik nog effe zitten met koptelefoon, koffie en boek om daarna richting metro te stappen. Onderweg bekeek ik nog in de rapte de kerstetalages van BHV Le Marais en zo zat de dag er alweer op. Maar morgen is er weer een dag!

Op de foto's:

1. natte avond in Le Marais

2. en 3. traphal in Picassomuseum

4. Gitaar door Picasso

5. stuk uit 2 meisjes op het strand van Picasso

DAG 6

Ik stond vandaag op voor de wekker afliep en werd gul met zonnestralen beschenen toen ik de gordijnen opende. Dit voorspelde een mooie dag te worden! Ik had een bezoekje aan een winkeltje in de buurt van Pére Lachaise op de planning staan en ik zou me daarna naar hartje Montmartre laten rijden om daar wat rond te slenteren en daarna te gaan eten mijn mijn ‘stamcafé’.

Over het winkeltje kan ik niet veel kwijt want ik kocht er ook een kadootje. Ik ontdekte het door een tip op instagram. Ik vond er voor mezelf niet direct wat ik er zocht maar het was wel zo tof als ik had gehoopt toen ik de tip zag.
Voila, meer krijg je er voorlopig niet over te horen 😏 .

Daarna wilde ik met de metro naar Montmartre rijden maar ik had al heel de tijd problemen om verbinding te krijgen met internet en ik besloot mijn telefoon eens herop te starten in de hoop dat het dan zou opgelost zou zijn.
Hebben jullie ook zo’n hekel aan al die paswoorden? Overal moeten ze anders samengesteld zijn en om de zoveel tijd moeten ze weer veranderen en op den duur werkt mijn systeem om ze te onthouden niet meer. Dat is dus exact wat er gebeurde toen ik mijn eerste pincode moest ingeven en na 3 pogingen kreeg ik te zien dat mijn gsm geblokkeerd werd en ik mijn pukcode moest invoeren.
Sé, daar wordt ik dus zeer zeer slecht gezind van.
Ik weet niet hoe dat bij jullie is, maar ik heb mijn telefoon voor zoveel dingen nodig. Nu ik er geen gebruik van kon maken, vroeg ik me voor de zoveelste keer af hoe mensen die er geen hebben nog functioneren. Die worden zo vaak uitgesloten van mogelijkheden en informatie!
Ik kreeg het een beetje benauwd want hoe moest ik nu terug op mijn verblijfplaats geraken?
Mijn metrotickets staan namelijk op mijn gsm. De route vinden met de metro is gelukkig niet zo moeilijk: ik heb 2 metrohaltes in de buurt van mijn verblijfplaats en als je die kent, dan geraak je ongeacht waar je bent altijd via de metro op je bestemming.
Maar ik had dus geen ticket … . En ik was te ver om te voet terug gaan en die route kende ik niet zonder ze op te zoeken.
Op hoop van zegen wandelende ik toch maar naar de metrohalte, me ondertussen ook afvragend of ik op mijn verblijfplaats met mijn laptop aan die pukcode zou geraken. Ik vreesde ook daar een wachtwoord voor te moeten intikken, en de kans was groot dat ik me dat ook niet meer herinnerde.
Maar gelukkig verliep het vervolgens allemaal wat vlotter dan ik vreesde: ik kon blijkbaar – ik dacht namelijk dat ze daar al lang mee gestopt waren, dat hangt toch overal aan de ingang van de metro – toch nog een papieren ticketje kopen.

In openbaar vervoer heb ik de gewoonte me met iets bezig te houden: naar een podcast luisteren (ik kan die van ‘damn honey’ aanraden bijvoorbeeld), of op duolingo Duits leren, of gewoon naar muziek luisteren. Dat zou op die moment ook mijn stress wat verminderd hebben. Maar helaas gaat dat natuurlijk niet als je gsm geblokkeerd is …
Eenmaal terug in mijn verblijfplaats moest ik zelfs geen wachtwoord invullen om mijn pukcode op te halen en zo kon ik in een mum van tijd weer op mijn gsm. Eind goed al goed dus. Nu maar hopen dat ik de nieuwe code die ik moest maken kan onthouden …. .
Nu alles weer in orde was besloot ik mijn plan gewoon verder uit te voeren en te voet naar hartje Montmartre te stappen. Dat is een kleine 20 minuten stappen, maar wel heel de tijd bergop.

Normaal gaat me dat goed af, maar vandaag kon ik het niet. Ik geraakte steeds opnieuw weer buiten adem en moest telkens opnieuw al hijgend stoppen. Heel genant vond ik dat … . Naar het schijnt is het gezond om je hartslag wat te laten oplopen tijdens het bewegen, en als dat klopt heb ik vandaag mijn hart goed gesoigneerd. Ik heb geen idee waarom dat zo moeizaam ging: was ik te gejaagd omhoog aan het stappen? Zat mijn ademhaling wat in de knoei doordat ik ambetant en gespannen was van mijn geblokkeerde telefoon? In horten en stoten en met veel gehijg en geblaas geraakte ik stilletje aan boven en toen had ik vreselijke honger…. .

Thuis dineer ik op zijn Frans. Ik eet ten vroegste om 8 uur. Maar om de 1 of andere reden ben ik op een ander altijd veel vroeger uitgehongerd en dat is niet altijd handig. Mijn honger was te erg om genegeerd te worden, dus stapte ik ergens in het meest toeristische deel van Montmartre een brasserie binnen en bestelde ik een pannenkoek met licht gezouten caramelsaus en een koffie. Op zo’n plekken verwacht ik culinair gezien niet veel goeds en de koffie was inderdaad niet lekker. Maar de pannenkoek bleek beter te zijn dan ik had gevreesd en dat van die caramelsaus moet ik onthouden want dat is keilekker op een pannenkoek.

Ik wandelde wat rond in Montmartre, maakte wat foto’s van het uitzicht van aan de Sacré Couer, en rond de zessen besloot ik ineens maar ‘voor echt’ te gaan eten. Het was wat koud om nog uren rond te lopen en zo kon ik opwarmen. Ik was van zin om dat te doen in mijn stamcafé want daar kan je ook goed eten. In Montmartre ga ik graag naar Le Progrés omdat ze daar goeie muziek spelen, het binnen gezellig is en ze daar zo’n reusachtige ramen hebben dat je daar een goed zicht hebt op een schoon kruispunt.
Maar ik zag al van ver de stoelen omgekeerd op de tafels staan en aan de deur hing een briefje dat ze wegens de feestdagen uitzonderlijk al vanaf 4 uur zouden sluiten.

In mijn Google Maps had ik tijdens een vorige zoektocht naar een restaurant al eens wat kanshebbers gemarkeerd en 1 van die restaurants - Le Potager du Père Thierry - was al open en had nog plaats. Ik werd vriendelijk ontvangen in een zeer klein maar zeer gezellig restaurantje. Ik weet niet waarom ze altijd zeggen dat het horecapersoneel in Parijs zo onvriendelijk is wat ik kom altijd zeer vriendelijke mensen tegen.
Ik bestelde een pompoensoepje en at daarna een ‘tartiflette’ met gerookte eend: best lekker! Geen hoogvlieger, maar gewoon lekker. Maar wel heel zwaar, met gesmolten kaas en wat veel olie.

Na de maaltijd wandelde ik weer terug – deze keer gelukkig naar beneden, en dat ging een pak makkelijker – naar mijn verblijfplaats.
Morgen trein ik weer naar huis. Ik heb erg genoten van de voorbije week. En er is nog veel dat ik had willen of kunnen doen. Maar toch ga ik ook met een goed gevoel naar huis want lekker cocoonen in mijn eigen kot vind ik ook zeer plezant.