Uit mijn 4de tekenboekje: één: zwartwit

Diegenen die al een tijdje meelezen herinneren zich misschien nog wel mijn sketchboekje. Ik publiceerde namelijk al eerder tekeningen uit eerdere sketchboekjes. Die boekjes hebben voor mij een specifiek doel. En dat ga ik nog eens uitleggen.

Al op school had ik moeite met stilzitten en opletten. Ik zal daar vast niet de enige in geweest zijn. Er zijn kinderen die letterlijk moeilijk kunnen stilzitten en wiebelen en bewegen en ambetant worden van dat stilzitten.
Dat was bij mij het probleem niet. Letterlijk "stilzitten" kan ik (nog altijd) keigoed, soms een beetje té goed zelfs. Plant mij neer in mijn zetel met mijn laptop en wat te bewerken foto's en ik kom er uren niet meer uit. Zet me op kantoor achter mijn bureau met een hoop werk en ik sta alleen recht voor een hoognodige boodschap.

Maar stilzitten en niks doen buiten luisteren, nee, dat is een combinatie die me niet afgaat. Ik begin dan te knikkebollen en op den duur ben ik alleen nog bezig met 'ik mag niet in slaap vallen' want dat zou ik namelijk zeer gênant vinden. Wat er dan rondom me gaande is, pik ik niet meer op.

De oorzaak daarvan is meestal niet dat hetgeen verteld wordt saai is, maar wel dat stilzitten en al stilzittend niks aan het doen zijn... .
En dat was 1 van de redenen waarom ik niet graag naar school ging.

Later werd ik op mijn werk met datzelfde fenomeen geconfronteerd. Ik moet namelijk in mijn werksetting vaak vergaderen en soms ook naar studiedagen. En ook daar wilde ik liever niet betrapt worden op wat gesnurk op een moment dat dat echt niet gepast is.

Ik ontdekte op school al dat dat probleem te verhelpen was door met mijn handen iets te doen. Omdat dat het meest praktische is, deed ik dat soms door wat als baldadig gedrag wordt bekeken: kriebelen op de lessenaar bijvoorbeeld. Ik weet niet of dat tegenwoordig nog gedaan wordt, maar de schoolbanken in de scholen waar ik zat stonden vol met gekriebel van leerlingen.
Uiteraard mocht dat niet en kon je daar flink voor gestraft worden (dat is me overigens nooit overkomen, ik ben nooit betrapt). Maar die kinderen deden dat niet zomaar. Volgens mij had dat dezelfde oorzaak.
Of ik kriebelde mijn kaften vol (ik heb er zo nog ergens eentje liggen). Of gewoon op een blaadje of in mijn schriften.
Dat hielp allemaal wel een beetje. Toch voelde ik me dan steeds alsof ik een vervelend slecht kind was dat iets deed dat niet mocht, alsof ik niet goed aan het opletten was. Terwijl het eigenlijk er juist voor zorgde dat ik dat wél deed.

Ook tijdens vergaderingen begon ik te kriebelen. Niet meer op banken weliswaar ;) .
En op 1 van mijn eerste jobs - in een organisatie met - weet ik nu - een erg toxische werkcultuur - kreeg ik dat ooit eens naar mijn hoofd geslingerd als zijnde problematisch en ergerlijk gedrag.
Nu was er in die organisatie wel meer loos, ik heb er gelukkig niet lang gewerkt, al kostte het me best wel wat tijd en psychisch en emotioneel oplapwerk vooraleer ik weer in de sociale sector aan de slag durfde. Maar ook hier hielp dit gedrag dat me hielp om me juist bij de les te houden het gevoel dat ik me moest schamen en niet goed bezig was.

Op een bepaalde moment was ik het beu om daar een slecht gevoel van te krijgen. Ik las hier en daar artikelen over mensen die dat soort van dingen deden om concentratie te vergroten (ik herinner me iets over een parlementslid die bijvoorbeeld tijdens zittingen zat te breien omdat dat hetzelfde effect had) en ik besloot me niks meer aan te trekken van wat mensen er van dachten en er gewoon helemaal voor te gaan.
Dus schafte ik me een tekenboekje aan en wat potloodjes, haakte ik een hoesje voor mijn boekje, en sindsdien heb ik dat boekje zeer vaak bij.

Nu haal ik op vergaderingen mijn sketchboekje boven en begin ik te tekenen. In het begin voelde ik me daar onwennig bij, maar al gauw was dat gevoel verdwenen en nu gebeurt het nog maar zelden dat ik me daar ambetant bij voel.

In het begin legde ik aan mijn medevergaderaars altijd uit waarom ik dat deed. Maar dat is ondertussen echt niet meer nodig. Men is het nu gewoon om me met mijn boekje te zien zitten.
Weerstand heb ik daar niet meer over ondervonden. En dat komt wellicht ook omdat mijn medevergaderaars vaststellen dat ik echt helemaal bij de les ben en actief mee denk en praat. (Ik denk zelfs dat ik soms een beetje te veel praat op vergaderingen ;) ) . Ze zien dat mijn tekenen niet zomaar recalcitrant gedrag is van iemand die zich buiten het gebeuren zet en ongeïnteresseerd wat zit te tekenen.

Door dat in zo'n boekje te doen, heb ik er zelf ook extra plezier aan. Ik zit graag al tekenend te vergaderen, het is gewoon plezant geworden om te vergaderen op die manier. Ik kijk soms uit naar vergaderingen omdat ik dan ook verder kan tekenen. En ik vind het plezant om daar dan 'een resultaat' van te kunnen zien.

Bonus: ik heb bij momenten ook last gehad van paniekaanvallen. Vergaderingen waren vaak gelegenheden waar ik dat dan voelde opkomen. Ook daarbij helpt dat tekenen me goed. Het geeft me de kans om mijn aandacht af te leiden naar mijn boekje en potloodjes ipv naar wat voor vervelende dingen mijn lijf alweer doet.

Momenteel is mijn vierde boekje vol. En ik heb de gewoonte om dan hier te laten zien wat ik er allemaal in getekend heb.

De aandachtige kijker zal zien dat het gekriebel van vandaag zelfs al dateert van 2018, wat betekent dat ik er lang over gedaan heb om dat boekje vol te krijgen.
Dat is deels te verklaren door corona. Tijdens online meetings vanuit thuis zat ik ook te tekenen, maar omdat de setting dan anders is, kon ik daar makkelijker op groter papier tekenen ipv in mijn boekje
.
Ik tekende vroeger ook in mijn boekjes op andere momenten. Gewoon als ik zin had om te tekenen. . Maar dat doe ik tegenwoordig hoe langer hoe minder. Het boekje is nu écht voorbehouden voor vergaderingen. Als ik thuis zin heb om te tekenen, grijp ik de laatste jaren makkelijker terug naar aquarelverfjes en grotere stukken papier/boekjes/postkaartjes. (Misschien fotografeer ik die ook nog eens voor op mijn blog ;) . )

Ik zit overigens niet altijd zeer ijverig door te werken aan een tekening tijdens het vergaderen. Het is een hulpmiddel en soms is dat helemaal niet nodig en zet ik maar een paar strepen tijdens een hele vergadering. Ik ben dan ook soms vele vergaderingen lang bezig met hetzelfde tekeningetje.

Vandaag toon ik een paar tekeningen die ik maakte met zwarte stiftjes. En ze zo op mijn blog tonen doe ik altijd wat met een ongemakkelijk gevoel want ik ben me er best bewust van dat ik geen groot talent ben. Maar daar ga ik het volgende keer wat uitgebreider over hebben ;) .

Meer tekeningen uit mijn tekenboekjes via deze tag  ...