In mijn tuintje: een strookje bloemenweidemengsel

 

Tussen mijn voortuin en de oprit van de buren ligt een smal strookje aarde dat deel uitmaakt van mijn huurperceel. Toen ik er pas woonde, stond het vol goudsbloemen en zevenblad. 

Het zevenblad heb ik door het jarenlang consequent te blijven uittrekken en het uitgraven van de wortels definitief weg gekregen. 

Dat heeft wel wat volharding gevraagd want zevenblad is een koppige plant die zich niet zomaar laat verdrijven. 

In de rest van mijn tuin blijft hij nog altijd regelmatig opduiken maar gelukkig niet meer in dezelfde hoeveelheid als in het begin. 

Er stond ook een tijdje heel veel weegbree in mijn strookje. Dat vond ik niet erg trouwens, want ik vind weegbree erg mooi. 

Het strookje. In werkelijkheid is het een beetje smaller want de herfstbladeren liggen er ook nog wat naast. 

Een paar jaar geleden besloot ik er bloemenweide te zaaien om zo een vrolijke strook bloemetjes te hebben waar de bijtjes en ander vliegende insecten lekker kunnen van smullen. 

Maar dat was niet altijd een even groot succes. 

Dit jaar - ik werkte thuis en wilde nog liever dan anders een mooie tuin vol bloemen en zoemend leven -  deed ik een extra inspanning om mijn bloemenweidestrookje in volle bloei te krijgen.

Ik haalde de ongewenste beplanting weg, strooide over de hele lengte een laag potgrond uit om de aarde wat meer voeding te geven, mengde een paar verschillende zakjes lage bloemenweidemengsels onder mekaar en zaaide het strookje vol.

Er waren er 2 die daar heel content mee waren: het koppel houtduiven dat graag de door de koolmeesjes gesmoste zonnebloempitjes uit het voederhuisje komt oppikken, was zeer gelukkig met mijn gulle gift aan zaadjes. Ik zag ze uren rondpikken in de aarde op zoek naar zaadjes. 

En er was nog een dierlijke spelbreker: het begin van het strookje - aan de straatkant dus - is altijd lastig te beplanten want veel hondeneigenaren laten er ongegeneerd hun hond plassen waardoor het beetje dat er uitkomt kapot gaat en er niks meer wil groeien dan wat hardnekkig gras. 

Best frustrerend allemaal, maar ik liet me niet ontmoedigen. Er kwamen ondanks het smulfestijn van de duiven toch wat planten te voorschijn. 

En eens er wat begroeiing was, zaaide ik wat bij en bleek het voor de duiven moeilijker om de zaadjes te vinden.

En door consequent het opkomende gras aan het uiteinde keer op keer uit te trekken en een aantal hondeneigenaren aan te spreken met de vraag om voortaan hun hond niet meer te laten plassen in mijn tuin (als ik thuis werk zit ik aan het raam, in tegenstelling tot normaal zag ik ze daardoor allemaal passeren ;) ) kwam er voor het eerst in de 12 jaar dat ik hier woonde ook op dat plekje beplanting op waar ik zelf voor gekozen had.

Het fijne aan zo'n bloemenmengelingen is dat het een verrassing is wat er allemaal tevoorschijn komt. 

Dit jaar ontdekte ik zo de voor mij onbekende plant "bijenvoer". Die gedijde bijzonder goed in mijn bloemenstrookje en de bijtjes waren er inderdaad erg blij mee.

Eentje die ik bijzonder mooi vind, is het juffertje in't groen. Ik zag er witte en paarse en ze zijn allebei even fotogeniek!

Op sommige momenten gaven een aantal van de opgekomen bloemen er de brui aan: gewoon uitgebloeid en aan het einde van hun levenscyclus, of begeven onder de verzengende hitte van de hoogzomerzon die ook deze zomer weer excessief aan de slag ging. 

Maar dan verwijderde ik de verdorde planten en strooide ik gewoon wat zaadjes bij en niet veel later verscheen dan de volgende generatie bloemetjes.

Ik was bijzonder verguld met de kleine witte klaproosjes die op een bepaalde moment verschenen. 

En ik hou van de korenbloempjes in verschillende kleuren van roze naar paars, de oranje slaapmutsjes, de alyssum in wit en paars, de dille, cosmea, kaasjeskruid, bolderik, zeeviolier, leeuwenbekje, damastbloem, komkommerkruid, en nog veel meer! 

In de herfst werd mijn strookje bedolven onder de gouden blaadjes van de bomen aan de overkant. Een deel van die bladeren laat ik liggen want dat is goede mulch en maakt de grond beter voor volgend jaar. 

Wat er teveel lag aan bladeren haalde ik ondertussen weg om elders in mijn tuintje de geplante lentebollen mee af te dekken. 

De bloemetjes laten zich overigens niet tegenhouden door dat bladerdeken: er komen nog altijd bloemetjes doorheen de bladeren piepen en ik verwacht dat dat nog wel een paar weken zal doorgaan.

Mijn voortuintje is altijd een bron van plezier voor me. Maar afgelopen jaar genoot ik er nog eens zo hard van omdat ik door corona vooral van thuis uit werk en er dan heel de dag op kijk. 

Naast de bloembollen en de dahlia's, was ook dit strookje lage bloemenweide erg hartverwarmend om te zien groeien en bloeien. Ik heb er zo van genoten dat ik heb beslist om ook in de rest van de tuin meer met zo'n bloemenmengsels te gaan werken. 

Ik ga bloemenweide zaaien op de plekken waar de bloembollen uitgebloeid zijn en waar de dahlia's moeten uitkomen. 

En ik ga ook in mijn achtertuin waar de meeste van mijn tuinierspogingen mislukken door slakkenvraat eens proberen of bloemenweidemengelingen geen soelaas kunnen brengen. (zouden er geen bloemenmengsels bestaan vol bloemen die slakken niet lekker vinden? )  

Bovendien kan ik er nog eens extra van genieten door de foto's die ik er van maak.  

Kortom: bloemenweides zijn de max! Ze zijn verrassend omdat je niet op voorhand weet wat er uit komt. 

Zo'n kriskras door mekaar staande bloemenmengeling vind ik ook veel mooier dan nette rijen bloemen, da's veel natuurlijker. 

De bijtjes, vlinders en andere insecten zijn er erg blij mee. En je kan tot laat in de zomer kale plekken weer volzaaien. Ik ben fan!

Meer blogposts over mijn tuintjes hier ...