In de zoo: de zeeleeuwen

Na 2 weken vrijwillige quarantaine (ik was in Praag geweest, een oranje zone. En dan wordt dat aangeraden. Samen met een coronatest die in mijn geval gelukkig negatief was) was het zelfs voor de enthousiaste huismus die ik ben tijd om nog eens een stapje in de wereld te zetten en mensen uit mijn bubbel te ontmoeten. Dus ging ik naar de zoo met mijn mama. 

Omdat het een snikhete dag was, en we allebei een abonnement hebben waardoor we genoegen kunnen nemen met korte bezoekjes aan de zoo, besloten we pas tegen half 6 in de zoo af te spreken. 

Ik hoopte dat de ergste warmte dan voorbij zou zijn, maar tot in de stad fietsen in de zon mét mondmasker midden in een hittegolf bleek toch een zeer onaangename ervaring. Ik besloot op slag dat ik de andere dagen van de hittegolf in of korter bij huis zou doorbrengen.

Om vervolgens 2 dagen later een soortgelijk ritje te doen op een nog warmere dag op een nog hetere moment van de dag toen ik richting tuin van mijn broer trapte. Hoe dat is afgelopen kan ik niet zeggen, want op de moment dat ik dit schrijf heb ik dat pas afgesproken en moet dat wellicht nog helser ritje nog uitgevoerd worden. 

Bon, een blitsbezoekje aan de zoo dus. Ik hield mijn hart vast want de laatste keren dat ik in de zoo was geweest, was het ondanks een  reserveringsplicht over de koppen lopen en vond ik dat geen veilige activiteit in deze coronatijden. 

Maar deze keer kwamen we in totaal omgekeerde omstandigheden terecht: er was geen kat! En dan kan je zelfs letterlijk nemen want ook de poezelige bewoners van de zoo hadden al lang hun schuilplaatsen voor de nacht opgezocht. Dieren zijn,  zo blijkt in de zoo, van nature meestal vroege vogels. Als je zo laat naar de zoo gaat, zijn veel dieren al niet meer te zien. 

Maar ik dwaal af: er liepen nog geen 10 mensen rond in de zoo toen we daar om half 6 binnen stapte! Heerlijk rustig dus zou je zo denken, ware het niet dat er 1 diersoort weer bijzonder actief was in het maken van heel wat kabaal. Dat kabaal hoor ik trouwens in normale omstandigheden regelmatig tot op mijn werk een beetje verderop.

De kabaalmakers in kwestie bleek de roedel zeeleeuwen te zijn. Ze lagen lekker dicht bij mekaar aan de waterkant, mekaar kopjes gevend zoals katten dat ook doen, en elk afwisselend met veel overgave luidkeels te balken. 

Deze zeeleeuwen hebben sinds een paar maanden het zwembad overgenomen van de zeehonden. Die zijn dan weer verhuisd naar de plek waar vroeger de pelikanen zaten. Waar de pelikanen naartoe zijn weet ik niet.

De oude woning van de zeeleeuwen wordt momenteel verbouwd. En ik hoop dat dat ineens het definitieve einde betekend van de zeeleeuwenshow die tot voor kort nog elke dag doorging in de zoo. Ik ben er nooit naar gaan kijken, want dieren in een hokje zijn sowieso al wat zielig - ook in de zoo, maar ze dan nog kunstjes laten doen vind ik helemaal niet meer kunnen. 

Deze olijkerds hadden het echter duidelijk naar hun zin toen ik deze foto's maakte. Volgens mij vinden ze het ook plezant dat ze nu buiten zitten in plaats van vroeger altijd binnen. 

En ik geloof dat ze momenteel mijn lievelingsdieren in de zoo zijn.

 

edito: 2 weken later maak ik onderstaande plaatjes van de zeeleeuwen. 

Wat me daarbij opvalt is dat eentje heel de tijd op een hoogst eigenaardige wat grappige manier rondjes zwemt: op zijn zij, neus wat nuffig in de lucht en vin en staart elegant en triomfantelijk in de lucht stekend. 

Ik vond dat eerst grappig tot mijn mama opmerkte dat dat wellicht aangeleerd gedrag was van tijdens hun shows. En toen kreeg het plots een ietwat een neurotischere betekenis en vond ik het niet meer grappig. 

De zoo, het blijft toch een plek met een zeer wrang randje ... 

Meer blogpost met dieren in de hoofdrol via deze tag .

Meer blogposts over de zoo (van Antwerpen) via deze tag.