Geklets: over planten, de Oostkantons, oude foto's, quarantaine en nog veel meer...

Bon, tijd om wat bij te kletsen. Want we zijn weeral een dikke maand verder sinds mijn vorige babbelblogpost.

Werk en quarantaine

De vakantie ligt al een tijdje achter me en ik en mijn collega's doorstonden de begin-van-het-schooljaardrukte (wij zoeken scholen, in de eerste plaats voor kinderen die pas in het land zijn) met glans.

Sinds het einde van de zomer werken we terug weer 1 tot 2 dagen per week op kantoor en ik merk dat ik op die dagen vaak slecht gezind en niet goed uitgeslapen aan de dag begin. Ik ben écht geen ochtendmens, dat uurtje extra slaap bij thuiswerk maakt voor mij een groot verschil.

Maar eerlijk is eerlijk: het is wel tof om dan mijn collega's weer te zien want ik zie mijn collega's graag.

Ergens zat er ook nog een weekje "thuiswerk wegens quarantaine" tussen. Ik had namelijk keelpijn en moest vaak niezen en ook al voelde ik me niet echt ziek, ik wilde toch niet het risico lopen om op het werk mensen te besmetten. De test wees gelukkig uit dat alles in orde was en na een weekje bivakkeren in mijn appartement mocht ik weer buiten.

Ik was overigens gechoqueerd door het gedrag van de medepatiënten tijdens mijn doktersbezoek: sommigen zaten er al een uur te vroeg, van de andere wachtenden droeg er maar 1 een mondkapje en er zat er zowaar één zonder mondmasker te niezen en hoesten in de wachtzaal. Ik bleef voor de zekerheid gewoon buiten wachten, dat leek me gezonder ... . Ik merk dat mijn begrip en geduld voor de nonbelievers hoe langer hoe kleiner wordt.

Toch durfde ik er niks van zeggen uit schrik voor ambras. Ook niet tegen de klusjesman die in opdracht van de huisbaas een naar beneden komend plafond kwam herstellen zonder mondmasker. Ik was er na de slechte schilderwerken van de vorige klusjesmannen namelijk wat bang voor dat het werk maar half z'n gat gedaan zou worden als ik durfde van mijn oren te maken (sorry Nederlandse lezers, ik merk dat ik in een platvlaamse bui ben. ) . 

Naar Eupen

Thuiszitten vind ik doorgaans niet erg, maar na dat weekje quarantaine snakte ik toch naar wat contact en buitenlucht. En zo kwam het dat ik voor een keertje tegen mijn normale manier van reageren in enthousiast ja zei toen mijn lief me voorstelde om een paar dagen de natuur op te zoeken in de Oostkantons.

Ik ben normaal niet zo impulsief. Ik wil graag dingen gaan doen, maar ik wil ze op voorhand plannen zodat ik de tijd heb om me er gevoelsmatig op voor te bereiden. Maar deze keer deed ik dat dus niet.

En zo belandde ik in wat wellicht het laatste echt zonnige weekend van het jaar was enkele dagen tussen Duitssprekende Belgen in Eupen.

We bewandelden er houten paadjes doorheen venen, klommen op en neer in prachtige bossen en ik stak zowaar zelfs eventjes mijn vermoeide voeten in een klaterend bergriviertje. Het was zo overheerlijk dat ik plan mijn lief sebiet te overtuigen om er ook in oktober enkele dagen op uit te trekken in eigen land.

Nostalgie en oude foto's

Enkele weken geleden lag ik lekker te soezen in mijn bed - ik blijf graag nog effe halfwakker liggen in een warm knus bed in een donkere kamer, het dagelijkse leven nog effe voor me uit schuivend. En ik moest plots terugdenken aan die keer dat ik, nog ergens in de vorige eeuw, met goede vriend Seb op vakantie ging in de Languedoc in Frankrijk.

Ik besloot mijn oude fotoboeken nog eens boven te maken en dat bleek zo plezant dat ik een hoop foto's maakte van wat oude foto's . Ik overweeg zelfs de aanschaf van een nieuwe scanner voor foto's en negatieven. (heeft iemand daar ervaring mee?) Ooit. Misschien.

Maar voorlopig beperk ik me tot foto's van foto's (wat simpeler lijkt dan het is als je dat goed wil doen). Ik besloot ook dat ik daar op mijn blog wat mee wil doen want ik toonde een deel van de foto's in de stories op mijn instagramaccount en kreeg daar verrassend veel positieve enthousiaste reacties op. En het lijkt me gewoon fijn om er iets mee te doen. Ik heb er om te beginnen alvast deze blogpost mee geïllustreerd.

Kijkend naar de foto's waar ik zelf op sta voelde ik een grote heimwee naar mijn oude lijf. Ik wil mijn lijf terug! Dat zit de laatste 15 jaar namelijk nogal goed verstopt onder een flinke hoeveelheid extra 'Mie'. 

Over bloemen en planten

Efkens denken, wat kan ik nog vertellen... 

Oh ja! Ik kocht - met een bon die ik van mijn lieve collega's voor mijn verjaardag kreeg - een nieuwe kamerplant. Het werd een nogal groot uitgevallen versie van de Olifantsoor, alias Alocasia Zebrina. Deze plant is net makkelijk in leven te houden en ik hoop erg dat het lukt want ik vind hem beeldschoon met zijn grote hartvorige bladeren en gestreepte stelen.

Hij heeft momenteel 8 bladeren en er is 1 nieuw blad op komst. Collega An had me aangeraden om de bladeren te tellen want zij was met eenzelfde plant op anderhalf jaar van 9 bladeren naar 2 en dan weer terug naar 4 gegaan. Dat scenario hoop ik toch te kunnen vermijden, maar we zien wel of dat lukt.

Ik kocht alvast ter ondersteuning  nadat ik het bijzonder leerzame boek 'een huis vol planten' las van mama Botanica (#nosponsor, gewoon echt erg enthousiast) een groeilamp die nu elke nacht enkele uren extra licht geeft aan mijn nieuwe aanwinst en nog wat andere planten.

En ondertussen verdwijnt de zomer ook langzaam maar zeker uit mijn tuin. De dahlia's geven nog wat laatste kleine bloemen en de bollen voor een nieuwe lente vol bloemenvreugde liggen ongeduldig te wachten op een minder natte moment zodat ze de grond in kunnen. 

Tenslotte

Eindigen doe ik naar ondertussen goede gewoonte met wat links en tips, zoals daar zijn:

• VRT heeft- eindelijk zeg! - een eerste serie van wijlen Maurice De Wilde online gezet: de nieuwe orde. Het is bij momenten effe doorbijten maar ik ga ze allemaal bekijken want ze vertelt over zaken waar we veel uit kunnen leren. Ik hoop dat zijn andere reeksen ook snel en onbeperkt in tijd op hun website komen.
• Ik heb enorm genoten van de 2 afleveringen van Monty Don over Japanse tuinen. Ik leerde over het belang van lege ruimte, leerde dat men in Japan dennennaalden uit de bomen plukt en men er gazons zoals wij ze gebruiken niet kennen. Je kan deze boeiende reeks hier zien op de website van VRTNU.
• Vlogs zijn een concept dat ietwat aan me voorbij gaat. Maar de vlogs van Lize Korpershoek waarin ze tracht te 'influenzen' vind ik heerlijk om te zien en bijzonder grappig. Je kan ze zien via haar instagramaccount.
• Ook Mme Zsazsa blijft me aan het lachen brengen. Ook zij doet dat vooral via haar stories op instagram.
• We hebben een regering! Zonder NVA en Vlaams Belang! Ik had nooit verwacht dat ooit te zeggen over een regering zonder écht linke partijen, maar dat wordt een verademing! De minister van agitatie schreef daar een bijzonder goede analyse over die ik helemaal deel. En vermits ik in de verste verte niet zo goed kan schrijven , lees je beter gewoon zijn versie.
• Anne van Satur9 schrijft een hele reeks over een fietssnelweg bij haar in de buurt. je gelooft gewoon je ogen niet! Het is nog erger dan ik al dacht! Ik overweeg trouwens zelf ook zo eens iets te schrijven over de fietsweg die me in Borgerhout legde als alternatief voor de Turnhoutsebaan.
• Dit liedje doet zo'n zeer!

Tot de volgende!