Mijn minneke in de spotlights....

Ook in blogland mag er af en toe eens getreurd worden...

En ik doe dat vandaag omdat ik een jaar geleden mijn minneke heb moeten laten gaan...




Toen ik als jong meisje alleen wilde gaan wonen, ben ik direct een kat gaan zoeken. Ik heb nooit in mijn leven ergens gewoond zonder katten en ben altijd gek geweest op die beesten.
Een week na mijn verhuis mocht ze komen , mijn minneke. Ik had ze van een vriend des huizes en ik heb ze me zelf laten kiezen : die vriend had namelijk verschillende katjes en ik vond het moeilijk kiezen. Dus ik ben er gewoon tussen gaan zitten en diegene die naar mij kwam is het geworden. De andere katjes speelden met elkaar en hadden geen aandacht voor mij, behalve dus mijn minneke....

18 jaar heeft ze bij mij gewoond , waar dat dan ook was...
Ze was er altijd, op mooie dagen, maar ook als het me minder goed ging.
Het was een zalig beest ( al is niet iedereen in mijn omgeving het daar mee eens ;) ) .
Ze kon hard zagen, werd gek van het muggennet en klom er graag in, lag liefst op ongemakkelijke plaatsjes, lustte graag motten en garnalen, werd helemaal gek van olijven en selder , kwam steeds aanrennen als je nog maar met de bus slagroom schudde, als ze ergens genoeg van had liet ze het ook merken, speelde graag met drinkrietjes en bracht die zelfs terug als je ze weggooide, wachtte me op als ik thuis kwam van het werk en liep de hele dag achter mijn gat.

Ze had al een tijdje problemen met haar schildklier, maar vorige zomer liep dat uit de hand. Op de kop af een jaar geleden is ze vredig thuis gestorven op het plaatsje waar ze lag in de zetel ( en ik ben erg blij dat de dierenarts daar op een zaterdagochtend voor wilde aan huis komen!)

Ik mis ze vaak, maar toch ook niet altijd. Ik heb geen andere poes omdat mijn huidige woonst dat niet zo evident maakt en niet erg poesvriendelijk is.

Maar ik zal ze nooit nooit nooit vergeten en ik wil ze hier nog eens efkes laten schitteren, de meest geweldige kat ooit  !!!