Moois van ' M(i)e': Metz: Centre Pompidou - "Bonne chance" van ELMGREEN en DRAGSET

Dat het Centre Pompidou in Metz ook als gebouw een interessante blikvanger bleek te zijn, hoeft natuurlijk niemand te verbazen. Grote zus in Parijs is ook al een iconisch gebouw. Niet raar dat het gebouw in Metz ook een niet alledaags exemplaar blijkt te zijn.

Toch konden we in eerste instantie niet echt genieten van het zicht op het museum: toen ik het bezocht belandden we bij aankomst namelijk in 1 van de vele stortbuien die we afgelopen zomer te verduren kregen. We hadden al ons vernuft, behendigheid en ook goesting nodig om van de parking in het museum te geraken zonder tot op ons onderbroek nat geregend te zijn.

Gelukkig klaarde het later op de dag op en konden we toch nog de interessant vloeiend golvende lijnen van het gebouw bestuderen.

Ook binnenin bleek het museum een voltreffer: we zagen er maar liefst 4 tentoonstellingen en eentje ervan staat vandaag centraal in dit blogartikel. (ik ga ze overigens niet alle vier hier op mijn blog zetten ;) )

Toen ik een advertentie zag van deze tentoonstelling en daarop een reusachtig roos konijn afgebeeld zag staan, wist ik direct: deze tentoonstelling komt op mijn absoluut te-doen-lijstje voor ons tripje naar Metz. En dat was meer dan terecht.

Dat we al in de reusachtige inkomhal tegen 1 van de kunstwerken opliepen was ons pas duidelijk toen we het pand weer verlieten. En ook bij het binnentreden van de eigenlijke tentoonstelling duurde het effe vooraleer ik door had dat wat ik zag al deel was van de kunstwerken. Ik zag namelijk een jongen staat kijken door een groot raam dat de tentoonstelling afscheidde van de inkomhal en het duurde echt effe vooraleer ik doorhad dat de jongen in kwestie niet gewoon zeer erg geduldig stond te kijken, maar eigenlijk helemaal geen echte jongen was. Vanaf die moment liep ik heel de tijd wat aarzelend rond tussen de bezoekers, steeds afvragend of ze echt waren of niet. En die alertheid bleek niet overbodig: nog 2 keer zou ik me in eerste instantie vergissen.

De eerste keer was toen ik een groepje kinderen op handen en knieën op de grond zag zitten bij een draaimolen met wat duidelijk een fake hondje was. Ze poseerden gewillig voor een foto die mama aan het nemen was en het duurde echt een tijdje vooraleer ik doorhad dat 1 van de 3 kinders niet behoorde bij de kroost van het gezin maar bij het neppe hondje.

En helemaal op het einde stond ik bijna oog in oog een bewaker te bestuderen die zo stil stond in de gang dat ik hem ervan verdacht een kunstwerk te zijn, maar in dit geval bleek ik me te vergissen. Gelukkig zag ik dat nog net op tijd zodat ik mezelf een hoop gênants kon besparen.

Al dwalend doorheen wat wel een labyrint leek te zijn zagen we nog een hoop plezante dingen: roze konijnen, nog wat kinderen, geheimzinnige deuren, een koorddanser, laborante, keuken, vogelnestje, draaiende dingen, oppoppende nepplantjes, .... Telkens weer verrassend.

Absolute hit bij mijn lief was het podium waar je je nietsvermoedend op kon begeven en vervolgens onthaald werd door een enorm applaus. De muzikant in mijn lief haalde zijn hart op door er keer op keer weer voor de microfoon te gaan staan en vervolgens smakelijk te lachen met al dat lof dat toegeworpen kreeg.

De makers van al die knotsgekke kunstwerken zijn het Scandinavisch duo Elmgreen en Dragset. En we hebben ons kostelijk geamuseerd tijdens het rondlopen van werk tot werk, daarbij geregeld verrassende giechelgeluidjes producerend.