Brussel: Vivian Maier in Bozar en nog wat sfeerbeeldjes uit onze hoofdstad

Vivian Maier heeft me door haar levensloop en haar manier van fotograferen altijd gefascineerd. Het is zo'n wonderlijk verhaal: een op het eerste zicht wat onbeduidende nanny maakt heel haar leven lang foto's, doet zelfs de moeite niet om ze af te drukken en na haar overlijden vindt iemand de filmrolletjes, besluit ze af te drukken en ontdekt het uitzonderlijke talent van een total onbekende en reeds overleden fotografe.

Toen ik vernam dat er in Bozar een deel van haar foto's zouden tentoongesteld worden, twijfelde ik geen seconde: dat wilde ik zien. Thema van de tentoonstelling waren specifiek de zelfportretten die de topfografe maakte. En daarin toonde ze een ingenieuze fantasie.

Het bleek wat lastig om een datum te prikken voor de tentoonstelling: ik wilde ze graag nog tijdens mijn zomervakantie gaan bekijken maar toen bleek Bozar midden in de tentoonstelling enkele weken gesloten te zijn en het eindigde tenslotte met een afspraak op 1 van de eerste weekends dat ik terug aan het werk was. En zoals zo vaak troonde ik mijn moeder mee.

Het is niet altijd makkelijk om mooie foto's te maken van kunstwerken in musea en tentoonstellingen. Reflectie in het beschermende glas gooit vaak roet in het eten. Niet dat ik de perfecte foto wil maken van de werken op zich, ze zijn tenslotte vooral in levende lijve op hun mooist. Maar ik probeer toch graag de werken alle eer aan te doen die ze verdienen door ze min of meer acceptabel in beeld te brengen.

Maar op deze tentoonstelling stoorde de reflecties in de foto's me niet. En dat kwam doordat de manier waarop ze zichzelf in beeld bracht op de tentoongestelde werken zodanig vindingrijk waren dat ik het eigenlijk plezant vond om er mijn eigen toets aan te geven en mezelf al fotograferend in haar foto's te laten reflecteren. En dat lukte de éne keer al wat beter dan de andere keer.

Ze was echt erg vindingrijk als het op het zichzelf in beeld brengen aankwam. En dat al lang voor er op enige manier sprake was van het fenomeen 'selfies'.

Ze gebruikte weerspiegelingen, reflecties in blinkende voorwerpen, schaduwen, soms moest je goed zoeken om ze te ontdekken in de foto en altijd was de foto mooi gekadreerd en schoon van compositie. 

Zoals meestal in Bozar was de tentoonstelling niet enorm groot, maar dat vind ik wel fijn.

Dat laat nog tijd en energie over om ook nog effe de stad in te duiken en ook daarvan bracht ik wat plaatjes mee.

Ik ontdekte een prachtige boekenwinkel in een gaanderij vlakbij het centraal station. Helaas hadden ze alleen boeken in het Frans en dat krijg ik toch echt niet gelezen.

We bezochten nog wat kunstgalerijen waar ik na de mooie foto's van Vivian Maier niet van onder de indruk was, dronken een koffietje, liepen naar goede gewoonte even door de prachtige koninklijke galerijen en liepen nog even over en weer langs de Grote Markt. 

We doken ook wat chocoladewinkels in (zouden die toeristen echt geloven dat wij Belgen allemaal voortdurend chocolade eten van die ketens die de winkels rond de Grote Markt hebben ingepalmd?) en kochten maar een klein beetje chocolade waar we in de trein alvast wat van uitprobeerden.

De betrokken tentoonstelling is helaas al lang afgelopen, maar ik ben er zeker van dat er nog wel een keer foto's van haar hand onze contreien zullen bezoeken. Aarzel dan zeker niet en neem dan de kans om even te gaan genieten van de mooie foto's die de maakster meestal zelf nooit in afgedrukte vorm heeft gezien!

Meer Brussel via deze tag ...
Meer kunst via deze tag ...