De Kalmthoutse heide

Na dagen en dagen van pletsende zomerregen kregen we ergens op het einde van de zomer toch een paar daagjes met zonneschijn voorgeschoteld.

Dé moment om nog eens een poging te doen om mijn lief te overtuigen om te gaan wandelen in de Kalmthoutse heide.

Dat heb ik doorheen de jaren al vaak geprobeerd, zonder resultaat.  Nochtans is hij vlakbij de heide opgegroeid. 

Maar - halleluja! - deze keer wilde hij mee!

Toen we uit de auto stapten, besefte ik waar zijn weerstand vandaan kwam: mijn lief houdt niet van zand tussen zijn tenen en de heide was na een paar dagen zonneschijn weer herschapen in een grote zandbak vol los knisperend zand. 

Daar had ik eerder nog niet bij stilgestaan. 

Voor mij wekt al dat losse warme zand net zeer positieve gevoelens op. Ooit was er een tijd dat ik moeite had met het me herinneren van mooie momenten uit mijn kindertijd. De minder mooie hadden de mooie naar de achtergrond verdreven. 

Toen ik dat besefte, ben ik zeer bewust in mijn geheugen op zoek gegaan naar positieve jeugdherinneringen. 

De eerste die toen in me op kwam, was het gevoel van geluk dat gepaard ging met een wandeling in de bossen van het dorp waar we woonden.

Op een warme zomerdag waren de toen nog grotendeels onverharde bospaden hier en daar bedekt met warm rul zand en wij kinderen wandelden deze paden af op blote voeten 

(zonder nood te hebben aan speciale blote-voetenwandelpaden 😉 ! ) .

Ter afsluiting van deze anecdote vermelden dat er in mijn geheugen ondertussen terug veel  fijne herinneringen aan mijn jeugd zitten. 

De tijd dat die even naar de achtergrond waren verdwenen is gelukkig al zeer lang voorbij.

Ik was vergeten hoe stil het op de heide is. Er is daar helemaal geen geraas van verkeer te horen ! Dat soort van stilte ervaar ik in mijn dagelijks leven alleen nog maar in de nachtelijke uurtjes waarop de meeste mensen al slapen. Dan is het waar ik woon af en toe muisstil . 1 van de vele geneugten van een nachtmens te zijn!

Het landschap op de heide deed me terugdenken aan onze wandeling in de hoge venen: ook daar open landschappen met hier en daar grillig kronkelende bleke bomen, op het einde van de zomer gecombineerd met stralend paarse heide.

Toen we in de verte wat runderen zagen staan grazen, besloten we tot daar te wandelen. We zetten ons in de buurt van de dieren op een zachte heuvel en ik werd tot mijn verrassing en plezier getrakteerd op een heus over-en-weer loeigesprek tussen een koe en mijn lief.

Ik hoopte op de heide mooie paarsgetinte landschapsfoto's te kunnen maken. Maar dat viel wat tegen: de grote regenval van afgelopen zomer in combinatie met de op dat moment best hete zon zorgde voor een lelijke damp in de lucht. 

Maar mijn omgeving scannend ontdekte ik wél vele beestjes. 

De heidebloemen zoemden luid van al de insecten die er een portie nectar en stuifmeel hoopten te vinden, hier en daar schoten blauwe libellen door ons blikveld en toen ik bij het naderen van een poel geplons hoorde bleek het water er vol te zitten met kikkers. (volgens Obsidentify 'onbekende groene kikkers' ).

Ter afsluiting van een middagje stilte beklommen we nog even uitkijktoren 'de Stapper' en helemaal ontstresst reden we terug naar de drukte van de stad.

Meer blogartikelen met natuur in de hoofdrol ...