Parijs: het Phonomuseum

"Derde keer, goede keer" ging deze keer écht op. Al stond ik in totaal wel vaker dan 3 keer voor de deur van dit museum. Maar wel maar 2 keer eerder in een poging om er binnen te geraken. De andere keren waren bedoeld om te checken wanneer het open was.

Als ik in Parijs ben, kom ik vaak in de buurt van dit museum en het stond dus al een tijdje op mijn 'te doen'-lijstje. 2 keer eerder zocht ik op internet op wanneer het geopend was en trok er dan naar toe. Maar telkens bleek het toch gesloten. 

De eerste keer was in de maand augustus, de jaarlijkse zomersluiting zo bleek.... De tweede keer probeerde ik het tussen kerst en nieuwjaar maar toen bleken de uitbaters blijkbaar aan het feesten.

Deze keer was het wel echt open.

Het museum is een privé-initiatief van een koppel dat houdt van platenspelers en aanverwanten. Ze verzamelden een zeer grote collectie van die dingen bijeen. 

Meneer en mevrouw vertelden me dat hun verzameling nog veel groter is dan wat er in het museum uitgestald is. Maar het museum is niet erg groot en staat al propvol, dus ze krijgen er niet alles in.

Ik heb zelf al mijn platen nog. Mijn platenspeler ook trouwens, maar die werkt al lang niet meer en ooit wel eens uit de deur. 

Maar die platen blijven eeuwig bij mij want platen doe je niet weg. Ik denk dat velen van mijn leeftijd dat hebben, dat niet kunnen wegdoen van platen. 

Met cd's heb ik dat helemaal niet. Geen idee waarom dat met platen zo anders is. Misschien omdat een plaat Een plaat aanschaffen een heel andere activiteit was dan nu een liedje downloaden. 

Platen aankopen bestond uit een heel ritueel.

Ik dacht na over wat ik juist zou aanschaffen en moest naar de platenwinkel in de stad om ze te kopen. Daar mocht ik ze eerst voorbeluisteren als ik dat wou. 

Thuis haalde ik ze voorzichtig uit de hoes -  de hoes werd helemaal bestudeerd trouwens, legde ze op de platenspeler en liet voorzichtig de naald zakken tot het begin van de groef. Er weerklonk eerst een kenmerkend zacht gekraak en dan volgden de eerste noten van de  nieuwe plaat. Magisch was dat!

De dame des huizes gaf me een hoop uitleg - in het Engels zelfs! -  bij de uitgestalde platenspelers en dat was heel leerrijk. 

Zo bleken oude platenspelers geen volumeknop te hebben: om de muziek luider te laten klinken op dansevenementen bestonden er platenspelers met twee hoornen en 2 naalden . Die werden tegelijkertijd op dezelfde plaat gezet (en ik begrijp daar niks van want ze werden elk op een andere plek gezet op de plaat) en zo werd het geluid beter verspreid waardoor het luider leek te zijn. Stereo avant la lettre eigenlijk...

Op dansevenementen kwam ofwel een orkest spelen ofwel werd een platenspeler met bemanning gehuurd. 

Je kon op straat voor wat centjes bij een venter met platenspeler een liedje horen door een wat primitieve koptelefoon . 

Het is zo raar om te bedenken dat er ooit een tijd was dat je niet zomaar wanneer je wou gelijk welk liedje kon horen.

Toen ik in dit museum was, was ik de enige bezoeker. En ik vermoed dat dat wel vaker gebeurt. 

Voordeel is dat ge een uitgebreide boeiende uitleg krijgt van de uitbaters. Nadeel is dat je minder gewoon op je gemak wat kan rondkijken. 

Er vlak naast ligt een platenwinkel, maar die heb ik zelf niet bezocht. 

Als je gek bent op platen of van oude dingen houdt ben je hier op het juiste adres!

Wil je er ook eens naartoe? Hou er rekening mee dat het museum niet altijd open is op de moment dat het zegt open te zijn ;) . 

Het loont ook de moeite om hun website en facebookpagina in't oog te houden want ze doen er ook geregeld optredens. 

Dit is het adres:

     Boulevard de Rochechouart 53

     75009 Parijs

Meer blogposts over Parijs via deze tag of op deze pagina.

Meer blogposts over musea via deze tag ...