Parijs: Le Musée de la Chasse et de la Nature

Het Musée de la Chasse et de la Nature stond al een tijdje op mijn lijstje van nog te bezoeken in Parijs.

Mijn lief wilde er niet mee naartoe toen ik met hem de lichtstad bezocht.  Maar het was me door verschillende mensen aangeraden als zeker een bezoek waard dus was ik erg nieuwsgierig geworden.

door Peter Coulter

Nu ben ik zelf absoluut geen fan van de jacht.
Ik vond dat ik dat eventjes uitdrukkelijk moest verduidelijken want op mijn instagramaccount deed ik dat niet en nadat ik daar een foto plaatste uit dit museum kreeg ik ineens enthousiaste reacties van jagers.... . Dat is dus niet de bedoeling...
Ik kan me nog voorstellen dat de jacht 100 jaar en langer geleden een functie had, maar wie vandaag de dag voor het plezier dieren gaat schieten hoeft bij mij op niet veel waardering te rekenen. 
Ik kan me nog wat voorstellen bij het hele scenario dat een schot voorafgaat. Ik doe dat namelijk ook wel eens op bescheiden wijze en kan echt zeer blij worden als ik een schoon beestje ontwaar. Alleen is bij mij het dodelijk schot vervangen door een druk op de knop van mijn fototoestel. Ik snap niet dat je het moois dat je in zo'n zoektocht vindt dan vervolgens kapot kan maken door het letterlijk te vernietigen. (Plezier)jagers moeten toch wel een heel speciaal soort van mensen zijn, niet mijn soort van mensen.... 

Dus stapte ik met gemengde gevoelens het museum binnen.
Maar zie: ik vond het tof!

Ik kom in mijn dagelijks leven niet zo vaak opgezette dieren tegen, maar in die 10 dagen in Parijs de voorbije zomer zag ik er meer dan in de voorbije 10 jaar. 
Ik zag er veel in dit museum, maar ook in het Museum van de Evolutie en in mijn logeeradresje alwaar de vaste bewoonster ze graag koopt op rommelmarkten en her en der in haar interieur tentoonstelt. 

In het huis van mijn kinderjaren hadden we ook een paar opgezette dieren. We hadden een roofvogel met gespreide vleugels en een eekhoorntje op een tak. Ze stonden wat weggemoffeld op de kast in de veranda en ik herinner me nog dat ze uiteindelijk het huis uit moesten omdat er 'beestjes inzaten'. 
Geen idee vanwaar deze opgezette dieren kwamen...

Ik hou van musea waarin het hele plaatje klopt. Waar de context waarin het tentoongestelde wordt geplaatst mee de schoonheid en het boeiende van de tentoonstelling bepaalt.
En dat was in dit museum zeker het geval.

Ik zie mezelf met alle plezier in deze zetel neergevleid een paar uur verpozen met een boek en voor een keertje eens een glas lekkere rode wijn op een koude winteravond. Deze kamer vraagt om een glas rode wijn, en een knetterend haardvuur en poes op de schoot.

De giraf had een gat in zijn buik en je kon daar via het trapje je hoofd insteken.

In die buik was bijzonder weinig te zien, niks eigenlijk zelfs, en het rook er erg muf en onfris... Maar ik kan nu wel zeggen dat ik mijn hoofd eens in de buik van een giraf heb gestoken. Nu gij!

Het museum is in zijn geheel erg mooi, en het belicht een hoop aspecten die met jacht te maken hebben: er staan veel opgezette dieren ( ik troost me dan met de veronderstelling dat ze al erg oud zijn en dat ze er geen recente zouden zetten), jachtwapens, attributen zoals kapjes voor roofvogels, kunstwerken, info over jachthonden en paarden, oude teksten en foto's ....

En op de binnenkoer staat een houten kapel met een skelet van een giraf.

Wil je dit muuseum ook eens bezoeken?
Dan moet je hier zijn:
Rue des Archives 62
Le Marais
Parijs
Inkom: 8 euro
website

Meer blogposts over Parijs of hier.