Nostalgie: Priorij den Troon in Grobbendonk

Vandaag een streepje nostalgie. Ik hou namelijk van nostalgie. Toch zolang het bij een fijn terugkijken blijft naar mooie momenten en niet een 'vroeger was alles beter'-riedeltje wordt. 

Mijn kinderjaren bracht ik door in de Kempen. We woonden in het centrum van Grobbendonk en gingen naar school in Massenhoven. Dat zijn allebei dorpjes niet zover van Antwerpen, maar met openbaar vervoer is het toch een onderneming om er te geraken. Daarom was ik er al heel lang niet meer geweest.

Tot mijn lief én de auto van zijn moeder overnam én mijn lief onlangs ontdekte dat mijn wandeltips uit mijn jeugdjaren mooie plekjes bevatten (lees dit en dit en dit). Toen hij me onlangs vroeg 'en waar gaan we wandelen dit weekend? ' maakte ik van de gelegenheid gebruik om nog zo'n jeugdherinnering op te duikelen en zo kwam het dat we alweer richting Grobbedonk reden.

We parkeerden de auto aan de mooie oude watermolen want ik herinnerde me dat we via een pad tussen de velden richting 'Engels kamp' konden wandelen en dan na een stukje verder stappen naast het Engels kamp aan den Troon zouden komen. Gelukkig was mijn herinnering correct want wie weet waar zouden we anders terecht gekomen zijn.

We stapten dus - op een in tegenstelling tot in mijn kinderjaren ondertussen verharde weg (ik vond de onverharde eerlijk gezegd toffer) - voorbij de "kayakkers" aan de watermolen, voorbij het hevig bruisend water aan de sluis doorheen de velden die vroeger volgens wat ik me herinnerde vol koeien stonden en nu vol paarden. Ik moet altijd aan Pallieter - het boek van Felix Timmermans - denken als ik daar rond loop. Ik stel me zo voor dat dit het soort landschap is waar dat heerschap zijn dagen doorbracht, riekend aan de bloemekes en al fluitend verpozend op een dikke tak hoog in een boom.

Het "Engels kamp" bleek er nog altijd te zijn: een groot militair domein, met prikkeldraad afgesloten, met wellicht mooie wat meer ongerepte natuur. Ik heb eerlijk gezegd geen idee waarom dat een Engels kamp is, en heb er nooit een soldaat gezien, laat staan eentje die Engels praatte. En of er kernkoppen liggen weet ik ook niet. Maar het leek me vooral nog altijd in dezelfde staat als toen ik daar bijna 50 jaar geleden rondliep met broertjes en ouders.

Daar midden tussen het militair kamp en de weilanden vol paarden, koeien en hier en daar wellicht nog een overgebleven varkensboer lig een ruïne van een oude priorij. Toen ik klein was, was dat echt helemaal verkommerd. Het stond er zo vol planten dat je met moeite de resterende stenen van de oude kerk kon ontwaren. Op deze foto zie je mij en mijn broertje tussen de planten bloempjes plukken.

Ik herinner me nog het verhaal dat er daar in die jaren een plantje groeide dat overal was uitgestorven, behalve daar. Ik heb geen idee meer welk plantje het was en vermoedelijk heeft het de tand des tijds toch echt niet weerstaan en is het voor altijd verloren want ik vind er op het eerste zicht niks meer van terug op het wereldwijde web.

Voor je ruïne kan betreden, moet je eerst een klein paadje af tussen 2 oude gebouwen. Als ik het goed begrepen heb, zijn dat deelgebouwen van de oorspronkelijke priorij. Ze zijn in privéhanden. 

In het éne woonde een koppel dat bevriend was met mijn vader. Zij namen ooit het katje over dat ik kreeg toen onze kattin jongskens kreeg. Ik herinner me nog dat we er op bezoek waren en deze kat in de schouw was gekropen. Het was een spierwitte kat met 1 klein zwart plukje op haar voorhoofd. Ik weet niet meer hoe haar schouwavontuur afgelopen is. 

Ik herinner me ook nog dat de mevrouw die er woonde zeer lekkere ijsthee maakte en dat ze schapen hadden. Aan de overkant was een groot oud huis met een gigantische zolder waar een jongen van onze leeftijd woonde. We gingen wel eens spelen op die zolder want die was in gebruik als speelkamer van de jongen in kwestie. 

Op het einde van het paadje zie je een fantastisch mooi stukje bloementuin. Helemaal zoals ik graag mijn achtertuintje zou willen hebben (maar dat lukt maar niet. Te warm in de zomer en te veel slakken denk ik ... ) ! 

Daarachter kan je door een opening het domein van de oude kerk betreden. Dat is nu een ruïne. 

De priorij bestaat al van 1414 en werd gesticht door een ridder! Hoe cool is da! Het gebouw had doorheen de eeuwen verschillende bestemmingen. Eerst werd het gebruikt als klooster, maar het viel ten prooi aan plunderingen.  Later deed het dienst als boerderij. De kerk werd toen als schuur gebruikt. Nog later brandde de kerk helemaal af . 

In 1993 werd de ruïne opgeknapt en kreeg ze het uitzicht dat er nu nog te zien is.  Er zijn grafstenen aangebracht die vertellen over de mensen die er ooit begraven werden, er is een soort (graf?)keldertje waar je via een trapje in kan en er hangt een fresco achter glas.

Wat googlen leert me dat spirituele mensen er oude entiteiten hebben gezien/gevoeld maar ik ben geen believer dus laat ik dat maar aan me voorbij gaan ;) . 

Wat picknicktafeltjes maken van dit plekje een goeie stopplaats voor al wie er in de buurt komt. We genoten er eventjes van de mooie bloemen en de oude stenen en in mijn geval de jeugdherinneringen en stapten daarna terug richting watermolen, helemaal terug naar mijn leven anno 2023.

Wil je er ook eens naartoe? Autoverkeer kan er alleen rijden als plaatselijk verkeer, dus kan je er best zoals wij een wandeling van maken. Starten aan de oude watermolen is een goed idee want zeer schoon, en hier vind je den Troon.

Ik bezocht den troon op 7 oktober 2023, nog net voor de echte herfstkleuren. Ik zag er een wilde wingerd staan, dus in de herfst zelf moet dat zeer mooi zijn.

Meer blogartikelen met een vleugje nostalgie via deze tag ... .