Massenhoven: een nostalgische wandeling in het bos rond kasteel Montens

Mensen die me een beetje kennen, weten dat ik hou van een goeie geut nostalgie. Geen nostalgie als in 'vroeger was alles beter', maar wel nostalgie waarbij terugkijken naar het verleden opnieuw genieten is,  met daarbij al genietend van het heden nieuwe herinneringen makend voor in de toekomst. 

Dus toen mijn lief in een winkel in Massenhoven moest zijn en me meevroeg, zag ik mijn kans schoon om hem eindelijk eens mee te krijgen naar het bos uit mijn lagere schooltijd. Dat was tot nog toe niet gelukt terwijl het daar nochtans zeer schoon is. 

In mijn kinderjaren woonden we naast een katholieke meisjesschool in een Kempens dorp. Toch kozen mijn ouders er na een paar jaar voor om ons naar een klein gemeenteschooltje te sturen enkele dorpen verder: het dorpsschooltje van Massenhoven waar wijlen meester Meeuws - tevens schooldirecteur - samen met zijn bescheiden lerarenkorps en Pater Luc Versteylen actief op zoek ging naar een kindvriendelijkere school.

Het schooltje lag net naast het plein aan de kerk, en aan een bos rond kasteel Montens. 

Omdat de school het belangrijk vond dat kinderen veel spelen, mochten we tijdens de lange speeltijden (van 12 tot 2!) de speelplaats verlaten en ook op het plein voor de kerk en in het bos naast de school spelen.

Er stond op het kerkplein een dikke boom vol bulten die door iedereen "de tettenboom" werd genoemd en die helaas gesneuveld is door toedoen van een blikseminslag. Die boom was een echt monument voor het dorp en staat in het collectief geheugen gegrift van de mensen die hem hebben weten staan en er in en rond gespeeld hebben.

In het dichte dennenbos naast de school maakten we een 'geheime gang' door de onderste takken van de bomen af te doen, zo gangen creërend tussen de dicht op mekaar groeiende naaldbomen. Helaas is het bos achter en naast de school deels verdwenen onder de villa's, en de geheime gang is nu zo geheim dat alleen ingewijden nog weten waar hij was. 

Rond de speelplaats van de school blijkt nu ook deels een haag te staan waardoor ik niet zo zeker ben of het er huidig schoollopend grut zich nog buiten de speelplaats mag begeven. Ik hoop voor hen van wel want ik heb aan die speeltijden goede herinneringen (naast ook wat minder goede, ik werd namelijk ook wel eens gepest).

Het schoolgebouw was vroeger veel kleiner en barstte uit zijn voegen. Daarom zaten wij met het zesde leerjaar met meester Meeuws in een klaslokaal in het gemeentehuis. Ik herinner me dat we ooit de meester zijn brooddoos in de brievenbus verstopten, waardoor de arme man de dag zonder eten moest zien door te komen. Ach ja, wie haalde er geen kattenkwaad uit hé (maar erg lief was dat natuurlijk niet).

In het bos naast de school ligt kasteel Montens met vlak ervoor een vijver. Als het erg koud was en de vijver bevroor, gingen we met de school op de vijver spelen. Maar ook tijdens de lessen of op woensdagnamiddag trokken we vaak dieper het bos in richting kasteel.

Ook met mijn ouders en broers kwamen we er regelmatig wandelen. En dat deed ik dus dit weekend nog eens dunnetjes over.

We wandelden voorbij de woning die bovenop de geheime gang werd gebouwd, door een villawijkje dat er vroeger niet stond, recht het bos in. Ik passeerde er het ondertussen flink vervallen en dus afgesloten houten bruggetje dat naar het kasteel leidt. 

Omdat het niet mogelijk was het bruggetje te gebruiken, wandelden we helemaal rond om zo uit te komen aan de vijver. 

We wandelden voorbij de vijver die meer dan vroeger omgroeid bleek te zijn en stapten de dreef in die vanaf het kasteel helemaal tot aan de grot met kruisbeeld aan de Tappelbeek loopt. 

Daar startte mijn zoektocht naar wat ik hoopte me correct te herinneren: ik wist nog dat in mijn kindertijd het bos in de lente aan het kasteel vol stond met meiklokjes. En vermits die nu in mijn eigen tuin net in bloei komen, hoopte ik dat dat in het bos ook het geval was.

Eerst vreesde ik dat de meiklokjes de tand des tijds niet doorstaan hadden want ik zag er geen. Maar wat verderop kwam ik ze tot mijn grote vreugde in grote aantallen tegen onder het beschermende loof van de vele bomen. 

Maar eigenlijk waren we nét iets te vroeg. Er stonden er hier en daar wel al in bloei, maar de zo kenmerkende zoete bloemengeur was nog niet waarneembaar. Toch was het fijn om mijn herinnering zo bevestigd te zien en vast te stellen dat ze na 45 jaar nog altijd trouw op post zijn.

Tussen de bloemetjes (ik ben er niet lomp tussen gaan hossen want ik wilde ze niet beschadigen) sprongen kleine kikkertjes of padden, vliegensvlug zodat ik ze niet kon fotograferen. Tussen de bomen zagen we niet 1 maar meerdere eekhoorntjes van boom tot boom spurten, wellicht verstoord in hun bezigheden door onze aanwezigheid. En boven de vijver vloog een koppel reigers mekaar achterna.
In de vijver dobberde een familie nijlganzen en een opa met kleinkind zaten er visjes te vangen. Verder was er geen mens te bekennen en werden we getrakteerd op een uitbundig fluitconcert zoals alleen vogeltjes in de lente dat kunnen.
Hoe heerlijk!

Ik heb geen idee of het kasteel nog bewoond is, want Jonkheer Montens blijkt enkele maanden geleden overleden te zijn. Het gras voor het kasteel en rond de vijver was wél netjes afgereden. 

Ik deed mijn plechtige communie in de kerk van Massenhoven en ter gelegenheid daarvan werden alle communicanten en hun ouders uitgenodigd  op het kasteel voor een glaasje. In mijn herinnering was dat een glaasje schuimwijn, maar misschien is dat een herinnering die doorheen de tijd wat verdraaid is want ik was nog maar 12 en het lijkt me kras dat we dan al een glaasje alcohol te drinken zouden hebben gekregen.

Het bruggetje en ook de grot gaven toch wat blijk van verval. Vroeger kon je op de grot naar boven lopen naar het kruisbeeld.  Maar dat was nu afgesloten met een lint, wellicht is het niet meer veilig om het te beklimmen. In mijn herinnering was dat overigens vele malen hoger dan wat ik er nu voor me zag ;) .

We passeerden ook dingen die ik me niet herinner: ik zag een standbeeld van een meisje zonder handen en met een hond, en een oud gebouw waar een feestzaal in gevestigd is. 

Het was echt fijn om nog eens rond te dwalen op een plek uit mijn kindertijd. Massenhoven is niet zover van waar ik woon, maar met het openbaar vervoer is het een heel gedoe om er te geraken. Dat ondervond ik enkele jaren geleden toen ik naar het pensioenfeest van de toenmalige directrice van de school ging. 

Sinds mijn lief een auto heeft, zijn zo'n plekjes wat toegankelijker geworden (1 van de weinige dingen waar ik soms een auto voor mis). En nu hij zelf ook erg gecharmeerd was van deze plek, hoop ik hem ook nog eens mee te krijgen naar het dorp waar ik in die tijd woonde. Daar zijn namelijk ook nog mooie plekjes te vinden, tenminste: als die de tand des tijds doorstaan hebben. 

Meer blogartikelen met nostalgie in de hoofdrol via deze tag.