geklets: over de prik, 'back to normal', extreem rechts, vrouwen , mijn lief zijn lieke en wat fijne linkjes...

Prik!

Een dag na het verschijnen van mijn vorig blogartikel met geklets, kreeg ik al mijn eerste prik. En deze week al volgt de 2de.

En wat ik gehoopt had, is bewaarheid geworden: ik voelde een gewicht van mijn schouder vallen waarvan ik me al niet meer bewust was dat het er zat: een hoop onderhuidse angst koos het hazenpad. De kans dat ik ernstig ziek word of overlijd als ik besmet geraak met het coronavirus, is sterk verminderd. En het is pas nu die angst verdwenen is, dat ik besef hoe sterk die op de achtergrond aanwezig was zonder dat ik me daar bewust van was.  

Een even grote last viel van mijn schouders toen mensen in mijn omgeving hun spuitje kregen en dus ook veilig(er) waren.  (wat overigens niet wil zeggen dat nu alles maar terug gewoon kan hé mensen: blijf die maatregelen volgen en wees voorzichtig!) 

Er zijn er nog een paar die nog wachtende zijn, en ik hoop dat ook zij snel een prik in hun arm kunnen verwelkomen. 

Van de prik zelf heb ik bijzonder weinig geweten. Ik heb geen angst van spuitjes dus het vaccineren op zich was voor mij een fluitje van een cent. De zeer vlotte organisatie in het vaccinatiedorp was zo efficient dat ik amper tijd had om te bekomen van mijn fietstochtje tot daar vooraleer ik alweer op mijn fiets zat richting huis.

De dagen erna had ik een warme harde wat pijnlijke bult op mijn arm en was ik wat moe, maar dat was al. Meer heb ik er niet van gemerkt.

Back to normal?

Het is met lichte géne dat ik dat hier neerschrijf: maar het  - al dan niet voorlopige want dat valt nog af te wachten - einde van de coronamaatregelen komt langzaam aan in zicht en ondergetekende kijkt daar niet met erg groot enthousiasme naar uit. Ik zal natuurlijk wreed content zijn als ik terug kan gaan en staan waar ik wil, we hopelijk terug kunnen knuffelen en geen mondmasker meer moet dragen. Het zal erg fijn zijn dat we niet meer bang moeten zijn om mekaar te besmetten en er geen mensen meer zullen sterven of voor de rest van hun leven ernstige gezondheidsproblemen hebben door deze ziekte. Maar ik kijk erg op tegen het terug op kantoor gaan werken.

De dagen dat ik nu al op kantoor werk, zijn voor mij veel vermoeiender dan de dagen dat ik thuis werk, en dat ondanks het feit dat ik thuis meestal meer werk verzet. Als ik op kantoor moet werken probeer ik de extra tijd die ik dan nodig heb om aangekleed en helemaal klaar van en naar het werk te gaan te compenseren door een uur later te beginnen. En op de werkplek waar ik de laatste weken zit als ik op kantoor werk, is het momenteel extreem rustig. Dat is een grote tegenstelling met précoronatijden toen we op een landschapsbureau zaten met veel collega's en een hoop klanten - al dan niet met jengelende kinderen erbij.  Maar toch ben ik 's avonds uitgeteld als ik thuis kom. Ik hoop dan ook heel erg hard dat thuiswerk zo ingeburgerd is geraakt dat  het ook in postcoronatijd dat nog altijd mogelijk zal zijn. Al is het een beetje hopen tegen beter weten in: vele werkgevers, en de mijne zal daar niet anders in zijn, vertrouwen dat thuiswerk niet en ik vrees dan ook dat we strijd zullen moeten leveren om dat op zijn minst deels te kunnen behouden. Het zou nochtans mijn levenskwaliteit alvast een pak verhogen! 

Ik begon met te vertellen dat ik me wat gegeneerd voelde om dit neer te schrijven, en dat komt omdat er ook mensen lijken te zijn die me daar niet in snappen en  staan te popelen om zich terug in het lawaai en het gewoel van de normale werkdrukte op kantoor te werpen . Ik vrees een beetje asociaal over te komen door daar geen zin in te hebben. Maar mijn tegenzin gaat eerder over de overdonderende hoeveelheid  prikkels die ik daar krijg, niet over het sociaal contant. Ik zie mijn teamleden namelijk bijzonder graag en vind het geen straf om ze te zien. Maar liever niet tussen het geroep van collega's die aan het bellen zijn en zich verstaanbaar proberen te maken door tegen mekaar op hun keel open te zetten, het gejengel van kleine kinderen, de deuntjes van de smartphones van de wachtende klanten, het geraas van het verkeer onder ons, de gesprekken die rondom ons plaatsvinden tussen klanten en medewerkers en occasioneel het gebrul van de Nestor (het leeuwenmannetje) in de zoo (maar dat laatste horen we eigenlijk alleen als iedereen heel stil is).  Zou het niet mooi zijn dat we gewoon allemaal zelf al naargelang onze voorkeur mogen beslissen hoe we het liefst willen werken eens thuiswerk niet meer verplicht is? 

Extreem rechts en een boekentip

Het is een bijzonder woelige maand geweest, vinden jullie niet? Met de dreiging van een losgeslagen extreemrechtse militair die én wapens stal van het leger én doodsbedreigingen uitte tov een man die ons al meer dan een jaar probeert te behoeden voor de gevolgen van een agressief gevaarlijk dodelijk virus.

Alsof dat nog niet genoeg is, bleek de extremist in kwestie te kunnen genieten van een bijzonder grote groep aanhangers die zich niet geneerden om hun steun publiekelijk kenbaar te maken via deelname aan een supportersfacebookgroep die gelukkig inmiddels offline is gehaald.

Daarop volgde de tot mijn verbazing de met afschuw onthaalde uitspraak van de voorzitter van het Vlaams Belang dat Europa volgens hem "dominant blank en christelijk" moet zijn. Een afschuwelijke racistische uitspraak wat mij betreft, maar dat is de bestaansreden van het Vlaams Belang dus vond ik het raar dat daar zoveel ophef over was. Want dat dat hun visie is, weten we toch al lang. Niet? 

Bon, dat extreemrechts het erg goed doet in onze samenleving was voor mij niet nieuw. Maar de omvang van het zonder terughoudendheid uiting geven aan dat soort van ideeëngoed was het wél.

Dus besloot ik onderstaand boek te lezen.

Er verschijnen momenteel wel meer boeken rond het thema extreemrechts, maar ik koos voor dit boek omdat ik 1 van de auteurs (Vincent Scheltiens-Ortigosa) al zeer lang ken en weet dat hij bijzonder intelligent is, messcherpe analyses maakt en het zeer goed kan uitleggen. 

En hij is dat duidelijk nog niet verleerd.

Ik ga hier niet heel het boek uit de doeken doen, ge moet het maar lezen. Maar ik pikte er een aantal dingen uit die ik toch wat aandacht wil geven: 

Zo ben ik blij dat deze auteurs zwart op wit bevestigen wat ik al 20 jaar vaststel: Het Vlaams Blok werd ooit veroordeeld voor racisme omwille van hun 70-puntenprogramma. Het Vlaams Blok en hun opvolger het Vlaams Belang wordt middels een (terecht) cordonne sanitaire al sinds het begin van hun bestaan uitgesloten van deelname aan bestuur. Maar eigenlijk hebben zij geen deelname aan beleid nodig om hun programma uitgevoerd te zien: veel van de punten in hun veroordeelde programma zijn ondertussen gewoon uitgevoerd door politici die hiermee trachten de weglopende kiezers terug te halen. En dat is bijzonder kwalijk. Oa voor de geviseerde veelal zwakkere groepen in onze samenleving ... Maar ook omdat deze politici extreem rechts en hun gedachtengoed achterna holde in plaats van er een volwaardig menswaardig alternatief tegenover te stellen.

De schrijvers van dit boek roepen - mijns inziens terecht - ook op tot een cordonne mediathique rond extreem rechts en hun partij(en). Hun gedachtengoed is namelijk niet normaal en mensvriendelijk, en bovendien antidemocratisch. Het is noodzakelijk dat we als samenleving blijven uitdragen dat zulke ideeën niet normaal zijn. Niet door het recht op vrije meningsuiting in te perken. Ze mogen zich uiten en ze vinden daar vandaag de dag meer dan genoeg kanalen voor. Maar wel door ze geen platform te geven om hun ideeën als evenwaardig en normaal naast andere ideeën en maatschappijvisies te laten zetten. Dat zijn ze namelijk niet. 

Wil je er meer over weten? Kijk ook eens naar het debat op terzake of van de boekvoorstelling.

Ben je overigens al lid van de facebookgroep ' Marc Van Ranst, wij steunen jou'? Zeker doen! Die man verdient onze morele steun en het is maar een kleine moeite! 

mijn lief en zijn lieke!

Het extreemrechts gedoe van de laatste tijd inspireerde mijn musicerende lief ertoe om een oud liedje  terug boven te halen en op you tube te zetten. Onderstaand nummer dateert al van ergens in de jaren 90 maar sluit naadloos aan bij de huidige actualiteit.

Hij is de laatste tijd bezig met uit te zoeken hoe hij zijn muziek online kan krijgen, dus er zal in het kort nog wel meer van zijn (oud) werk terug te vinden zijn op het wereldwijde web. Ik ga daar dan zeker extra aandacht aan besteden op mijn blog, want ik ben uiitermate fier op hem!

vrouwenrechten

Ook op dat vlak was afgelopen maand niet erg opbeurend.

Er was de beslissing om abortus een pak moeilijker te maken in Texas, indrukwekkend aangeklaagd door deze jonge vrouw. 

Er was het jonge meisje dat uit het leven stapte na een groepsverkrachting en het verspreiden van de beelden ervan en de daarbij evenzeer degoutante gedrag van de meute die de families van de daders zodanig bedreigden dat sommigen al zijn moeten onderduiken. Echt, sinds wanneer is het in onze samenleving ok geworden om je zo te gedragen ipv het gerecht zijn gang te laten gaan? 

Er was het meisje dat geen spagettibandjes mocht dragen op school en de lawine aan voorbeelden van schoolregels en communicatie daaromtrent met seksistische inslag die vervolgens overal opdoken. 

Er was het hoofddoekendebat dat weer de kop op stak, met een voor de vrouwenrechten in ons land positieve uitspraak van een rechter en de benoeming van een vrouw met hoofddoek tot regeringscommissaris bij het Instituut voor Gelijkheid van Mannen en Vrouwen en de vrouwonvriendelijke reactie van een aantal politici daarop volgend. 

Linkjes

Zullen we dan maar afsluiten met wat linkjes?

• Naar dit blogartikel van Jeanet van 'blij dat ik brei' bijvoorbeeld. Zij viste het patroon van mijn ruitjessjaal nog eens op en daar kwam veel volk naar kijken zag ik achter de schermen van mijn blog!
• Ik heb afgelopen maand niet heel erg veel zeer uitmuntende dingen gezien op de beeldbuis. Maar ik ben wel begonnen aan de docuserie 'a perfect planet' en dat ziet er na 1 aflevering gezien te hebben bijzonder veelbelovend uit! 
• Ik kijk ook altijd graag naar de reisdocu's van Arnaut Houben, zoals naar 'dwars door de middellandse zee'. Het valt me alleen wel op dat dat soort van programma's altijd gemaakt, of toch op zijn minst gepresenteerd wordt door mannen....  (zie ook reizen Waes, de columbus, goed volk  ... ) 
• Ik zag onlangs een grappig filmpje van Iggy Pop en zijn vogel. Blijkt dat dat dier een eigen instagramaccount heeft en dat is om bijzonder vrolijk van te worden. 
• Vaak gegeten deze maand : deze lekker fruitige salade!
• En afsluiten doe ik met dit heerlijk muziekje van Kokoroko. 

Meer blogartikelen met geklets ...