Moois van ' M(i)e': Bouillon: into the woods

Mijn lief mag dan bij een tripje naar Bouillon vooral uitkijken naar het kasteel dat daar te bewonderen is, ik word toch eerder warm van het vooruitzicht rond te dwalen tussen - liefst grote - bomen.

Om rond te dwalen tussen bomen zijn de Ardennen de place to be natuurlijk. Toch in eigen land.

We maakten dan ook tijdens ons weekendje weg verschillende wandeling(etjes, eerlijk is eerlijk we zijn geen sportieve mensen en trekken niet uren rond. ).

Voor de loofbomen was het eerlijk gezegd nog net een beetje te vroeg. Het was die tijd van het jaar dat ik de natuur visueel gezien het minst indrukwekkend vind.

De bomen zijn kaal, de mooie herfstkleuren van de gevallen bladeren zijn weggerot in de lange winter en de bossen zijn dan ook wat kleurloos.

Neemt niet weg dat bomen altijd aangenaam gezelschap zijn natuurlijk.

Voor onze eerste wandeling sloegen we een paadje in dat langs de buitenste oever van de ronding van de Semois rond het stadje lag.

Het paadje liep langs rotsige wanden waar langs alle kanten water uit drupte. Bovenop knoestige kronkelende bomen vol mos.

Ik vind het heel indrukwekkend hoe die bomen n die rotsige bodem toch genoeg houvast vinden om overeind te blijven.

Door het vocht dat door de spleten en de rotsen heen vloeide was alles er overdekt met een laag felgroen mos.

De ideale plek voor koboltachtige wezens en ondeugende pixies. Maar ik ben er helaas geen tegengekomen.

Een dag later besloten we op zoek te gaan naar de 'Belvédère de Bouillon', een uitkijktoren die we vanuit het hotelkamerraam hoog op een heuveltop zagen staan.

Dat bleek nog niet zo simpel. Eerst leidde google maps ons naar een pokdalige weg waar we bijna klem reden, en vervolgens kwam er een voettocht die zo steil was dat ik er zeer slecht gezind van werd.

Eens boven gekomen besloot ik de toren te laten voor wat hij was want ik zag vlakbij iets wat ik veel interessanter vond: een dennenbos!

Ik ben zot van dennenbossen.

Dat komt wellicht door 'de geheime gang' waar ik als kind tijdens de speeltijd wel eens in speelde. Hier vertelde ik daar al eens over.

Een deel van het dennenbos lag helaas omgekapt op de grond. Maar er was nog een deel over waar de bomen wél nog overeind stonden. Dus strompelde ik tussen en over de afgekapte stompen richting bomen en stapte vervolgens in de gewijde stilte tussen de bomen.

Je moet dat eens uitproberen als je de kans heb: eens je je tussen de bomen van een dennenbos begeeft, wordt de sfeer helemaal anders. Het lijkt een beetje alsof je in een andere wereld stapt.

Alles wordt ineens veel rustiger, het lijkt alsof alles trager gaat en de stress van je afvalt.

De drukte en het gedoe van de wereld en zijn dagelijkse sleur verdwijnt even van je radar.

Het zonlicht wordt zacht gefilterd door de bomen en de geluiden worden gedempt door het dik naaldenpak onder je voeten. Je hoort bij elke voetstap de naalden zachtjes kraken.

Ik stel me altijd voor dat er tussen die bomen op de zachte bodem allerlei bosdieren geduldig liggen te wachten op het vallen van de avond: herten, reeën, everzwijnen, vosjes, konijntjes ... . Stiekem hoop ik er ooit een paar tegen te komen, tot nog toe is dat echter nog nooit gebeurd.

Het takje van op de foto bracht ik mee, het steekt nu ergens in een boek, klaar om ooit teruggevonden te worden en me terug te katapulteren naar die moment dat ik het vond.

Op slag was mijn slecht humeur van de steile klim vergeten.

De laatste dag besloten we te gaan kijken naar de tombeau du Géant. Deze plek heeft de naam 1 van de mooiste uitzichten te bieden die de Ardennen rijk is, maar het zonnetje scheen hard en er hing te veel verdamping in de lucht om een echt mooi zicht te hebben.

Onderweg stopten we om onze picknick op te eten. Dat doen we anders nooit - we gaan liever ergens eten - maar door corona was er geen andere mogelijkheid om aan eten te geraken.