wandelingen in Ertbruggebos

Herinner jij je nog hoe je je voelde bij de start van de quarantaine? En hoe anders dat nu al voelt, omdat het nieuwe er af is en je nieuwe gewoonten hebt gekweekt? Ik nam me bij de start van de quarantaine voor om elke dag te gaan wandelen in de buurt waar ik woon, weer of geen weer. Maar de eerlijkheid gebiedt me toe te geven dat ik dat voornemen al lang heb losgelaten.

1 van de plekken waar ik wel eens ga wandelen, is Ertbruggebos. Dat is een stukje natuurgebied op de grens van Deurne en Wijnegem. 

Toen de quarantaine begon, waren de bomen en struiken nog kaal . Dat heeft als voordeel dat je een zeer goed zicht hebt op hun stam en hun takkengestel. En dat is best interessant.

De stammen van deze bomen , vol tot in de hoogte gedraaide kabels , doen me denken aan een paar mannen in mijn omgeving. 

Mannen die niet veel vetmassa hebben en wiens armen en benen bezaaid zijn met dikke aderen.  

Ik vind dat zeer mooi bij mannen. En ook bij bomen is dat mooi. Geen idee wat voor soort bomen dat zijn, moest jij dat wel weten, laat het gerust weten!

Dan zijn er ook nog de bomen die zo in mekaar verstrengeld geraakt zijn dat ze op den duur verdergaan als Siamese meerlingen.

Ik zag er zo een hele hoop, maar kreeg ze niet allemaal even goed op foto. Maar deze is daar een voorbeeld van. Ze lijken wel in een innige kus verstrengeld.

Ook heerlijk om te zien zijn de mooie basten van de zilverberken. Hier en daar krult de witte schors wat om en is er een roodgetinte onderlaag zichtbaar.

Ik vond ook nog een stukje bos waar allemaal dikke bomen stonden met volumineuze knobbels en lijnen. Ik vraag me af hoe oud deze bomen al zouden zijn.

Een nieuwe ontdekking voor mij was een stukje Ertbruggebos dat wel een moeras leek.  

Er liep een paadje door een hoop dunne boompjes die dicht op mekaar met hun voeten in slijk of water stonde. 

De droge stukken en de takken van de bomen zelf hadden een dik en zacht dekentje van mos. 

Tussen de bomen zaten veel langoortjes lekker te smikkelen, zich niet veel aantrekkend van dat vreemde wezen met haar fototoestel. 

En in de bomen hoorde ik veel getjilp van vogeltjes.

In de lente verschijnen natuurlijk ook overal bloemetjes. Ook in Ertbruggebos is dat het geval. 

Er zijn daar de stukken waar de bodem bedekt is door bosanemonen of speenkruid, maar ook de vele struiken met witte bloesems en hier en daar een bremstruik. 

Ondertussen staan de bomen vol verse groene blaadjes. 
De stammen en takken worden daarbij aan het oog onttrokken maar ik treur daar niet om want al die blaadjes zijn ook heel schoon. 

Meer blogposts over bos via deze tag ...