Parijs: Cimetiére Saint Vincent in Montmartre

Ter voorbereiding van deze blogpost vroeg ik me af of het wel een goed idee was om 2 keer over hetzelfde kerkhof schrijven. Maar ik was tijdens mijn 2de bezoekje aan het betrokken kerkhof - afgelopen kerstperiode met mama - op een heerlijke kat gebotst en dat wilde ik toch echt laten zien.

Dus zocht ik op wat ik vorige keer schreef over het kerkhof. En zo kwam het dat ik ontdekte dat ik er niet alleen nog niet over schreef, maar ik zelfs de foto's van mijn eerste bezoekje nog niet onder handen had genomen :) . Ouder worden, het doet wat met een mens zijn geheugen :) . 

Dat er naast het welbekende kerkhof onder de brug nog een ander kerkhof was in Montmartre, werd me verteld door Olga. 

Ik ontmoette deze mevrouw afgelopen zomer  in de lommerte van wat kerkhofbomen.  

En ik had me na ons gesprek voorgenomen eens naar dat ander kerkhof toe te stappen.

Veel tijd spendeerde ik er niet. Want het kerkhofje is erg klein en er staan geen zitbanken. Maar het is een aangenaam plekje om effe  rond te kuieren. 

Dit kerkhofje heeft niet de troef van zijn grote broer verderop dat er een brug over loopt. Maar het heeft wel iets anders in de aanbieding: het is naast een begraafplaats ook een botanische tuin voor bomen. 

Het kerkhof is gelardeerd met paadjes waar kleine boompjes voor wat lommerte en beschutting zorgen.

Het speciale aan die boompjes is dat het allemaal verschillende soorten zijn. Er hangen naamplaatjes op om de bezoeker duidelijk te maken over welke soort het gaat. 

Ik zag er verschillende soorten vijgenbomen, lekker ruikende miniceders, bomen vol grappige rode kwastjes, verschillende soorten olijfbomen, bomen met granaatappels in wording en nog veel meer. 

Ik ontdekte er ook een graf dat niet zo mooi was, maar wel bedolven onder allerlei parafernalia van bezoekers. 

Omdat de naam op de grafsteen me niet veel zei, haalde ik google effe boven en zo leerde ik dat daar de schilder begraven ligt die verantwoordelijk is voor wellicht het meest bekende schilderij uit Montmartre: dat van 'le chat noir'. 

De kunstenaar die het maakte heette Meneer Steinlen en zijn bekende werk is wellicht verantwoordelijk voor de vele kattenspullentjes die er op zijn graf te vinden zijn. 

Het was dan ook zeer gepast dat mama en ik tijdens ons laatste bezoek aan dat kerkhof gezelschap kregen van een dikke wit-met-zwarte kat die ons vakkundig negeerde. 

Ik deed een poging om het zachte beest in kwestie tot knuffelen aan te zetten, maar zoals het katten betaamt, deed de poes in kwestie haar zin en knuffelen hoorde daar niet bij. 

Mama wees me op een ander graf van een bekende kunstenaar. 

Zij is veel meer dan ik thuis in de wereld der kunsten en daarom kende zij de overledene in kwestie wel en zei de naam mij niks :  Maurice Utrello, schilder van talrijke werken met Montmartre in de hoofdrol. Zo leerde ik alweer iets bij. 

Ben je eens in de buurt, dan loont het beslist de moeite om een half uurtje uit te trekken om dit kleine kerkhofje met zijn speciale boompjes effe te bezoeken. 

Je vindt het kerkhof hier. 

Meer Parijs op deze pagina of via deze tag.