Parijs - Toulouse Lautrec in Grand Palais

Bovenaan op het verlanglijstje voor ons - mama en ik -  kersttripje naar Parijs deze winter, stond een bezoek aan de tentoonstelling over Leonardo Da Vinci in het Louvre. Maar die bleek weken voor de afreis naar Parijs helaas pindakaas al lang totaal uitverkocht... . De troostprijs: Toulouse Lautrec in Grand Palais waarvoor ik voor de zekerheid ook al maar flink op voorhand tickets kocht.  

Dat alternatief bezorgde me nog heel wat kopzorgen toen bleek dat de metro in Parijs staakte. Ik brak me het hoofd over dat gegeven: hoe moest ik ons - mama bijna 75 en ik met een lijf dat om een voor mij nog altijd onbekende reden regelmatig te pijnlijk is om met enthousiasme veel te bewegen - tijdens ons verblijf in Parijs van hier naar daar krijgen zonder die zo efficiënte metro?  

Ik loste dat op door onze plannen te wijzigen: niet alle uithoeken van Parijs bezoeken maar plannen maken binnen een straal van max 3 kwartier stappen van ons verblijfsadres. 

En om zeker op tijd te zijn - de tickets voor Grand Palais komen met een tijdslot waarbinnen je binnen moet - reserveerde ik een taxi voor het bezoek aan de tentoonstelling van Greco en van Toulouse Lautrec. 

Dat bleek een efficiënte strategie om die staking te omzeilen en toch een tof verblijf te hebben in de stad. Parijs is namelijk groot en interessant genoeg om ook binnen loopafstand toffe dingen te kunnen bezichtigen.  

Ik ken niks van kunst. Dat heb ik geloof ik al vaak gezegd, maar het is echt waar. Ik kijk graag naar kunst, maar ik kan er geen hoogdravende uiteenzettingen over doen en begrijp wellicht vaak niet eens wat de kunstenaar bedoeld heeft met zijn werken. 

Maar dat vind ik allemaal niet zo belangrijk. Ik kijk naar kunst en het doet wat met me of niet. Meer moet dat niet zijn.

Ik ken ook niet zoveel kunstenaars, al betert dat natuurlijk wel door veel musea te bezoeken. Maar Toulouse Lautrec moet zowat de eerste kunstenaar zijn die ik bij naam kende en waar ik beelden bij kon bedenken. 

Ik heb geen idee waar ik hem opscharrelde in mijn kinderjaren. Maar ik herinner me wel nog dat ik als prille tiener zijn naam noemde als men me vroeg wie mijn favo kunstenaar was. 

Ik vond het dan ook geen straf om te gaan kijken naar zijn werken in Grand Palais. 

Toulouse Lautrec hing eind 19de eeuw rond in Montmartre. Hij was er niet de enige kunstenaar, zo was hij goed bevriend met Vincent Van Gogh wiens portret hij schilderde. 

Dat rondhangen gebeurde vooral 's nachts en dat is goed zichtbaar op zijn werken: daarop zie je het nachtleven van toen in al zijn facetten uitgebeeld. 

Sjieke wat protserige heren net in het pak, meisjes van plezier met opgestoken haren en glazen absint in de hand, dansende vrouwen met ruisende rokken en benen in de lucht ... . 

Hij hield ook van circussen en paardrijden leren zijn werken ons.

Toulouse Lautrec tekende op papier wat wij vandaag de dag nog altijd associëren met het artistieke nachtleven van Montmartre en waar toeristen uit alle werelddelen naar komen zoeken tijdens hun bezoek aan de stad. 

Helaas voor hen staat de wereld niet stil en is er van de sfeer die uit de werken van Toulouse Lautrec spreekt niet veel meer over dan voor toeristen georkestreerde geldklopperij. 

Dat maakt een bezoek aan Montmartre trouwens niet minder plezant hoor, ik loop er graag rond, maar neem al dat artistiekerige op de Place Du Tertre voor wat het is. 

Wil je ook gaan kijken naar de tentoonstelling met werken van Toulouse Lautrec? Dat kan je nog doen tot 27 januari! Meer info vind je op de website van Grand Palais.

Meer Parijs op deze pagina. Meer kunst via deze tag ...