Parijs: Mijn wedervaren tijdens mijn laatste tripje naar de stad en Greco in Grand Palais

Hier schreef ik nog vol verwachting en met lichte bezorgdheid over mijn toen nakende reisje naar Parijs. Ondertussen ben ik alweer terug en weet ik hoe het afgelopen is. En dat was toch een beetje anders dan ik had verwacht.

Op oudjaarsdag zette ik mijn mama op de trein terug naar huis om vervolgens nog enkele daagjes op mijn eentje rond te struinen in mijn lievelingsstad.

Maar mijn lichaam besliste daar anders over: op oudejaarsnacht, als iedereen aan het feesten was als afscheid van het oude jaar en verwelkoming van een nieuwe nog leeg jaar, hing de dees om de 3 kwartier boven een wc-pot de longen uit het lijf te kotsen. Ik denk niet dat ik ooit al zo vaak heb moeten overgeven op zo'n korte tijd. Er kwam maar geen einde aan.

Ik zag mezelf al in het ziekenhuis belanden met een zware voedselvergiftiging maar de vriendelijke en zeer efficiënte en gelukkig ook zeer goed Engels pratende dokter die me op de eerste dag van het jaar in mijn Parijse verblijfplaats onderzocht vertelde me over een buikgriepepidemie die Parijs teisterde en die bijzonder venijnig was.

Ik heb de rest van mijn verblijf in Parijs binnen doorgebracht, mezelf zielig voelend zo op mijn eentje en met veel heimwee naar mijn eigen troostende vertrouwde nestje. 

Maar gelukkig was niet alles kommer en kwel. De eerste dagen samen met mijn mama waren zeer fijn: we bezochten 4 musea/tentoonstellingen en een kerk of 4. Vandaag het eerste verslag daarvan.

In Grand Palais was er een tentoonstelling met werken van (El) Greco. Het is niet zo'n grote tentoonstelling, we waren er snel doorheen.

Ik kende Greco eigenlijk enkel van naam, kende geen werken van hem maar had wel een vaag idee over hoe zijn werken er uit zagen. 

En mijn idee klopte: Ik zag veel bijbelse taferelen. Zeer typisch voor die tijd natuurlijk. En ook veel portretten van voorname mannen.

Zelf totaal niet gelovig zijnde ben ik wel erg gefascineerd door de wat bombastische en vaak dramatische verhalen die verteld worden in veel bijbelse kunstwerken. 

Maar de eerlijkheid gebied me dat zowel ikzelf als mijn mama bij deze werken gemaakt door Greco vooral gebiologeerd waren door de vaak naar verhouding kleine hoofdjes die de figuren in zijn werken lijken te hebben. We konden daar maar niet voorbij kijken en merkten regelmatig tegen mekaar op 'maar allez! Dat klopt helemaal niet! Zie hoe klein dat hoofdje is'! 

Later las ik ergens op het wereldwijde web dat Greco zich minder aantrok van de anatomische correctheid van zijn figuren en eerder ging voor het uitbeelden van de ziel, dus we beeldden het ons duidelijk niet in dat het niet helemaal juist was.

Dat hoeft natuurlijk niet belangrijk te zijn, in kunst mag alles, ook te kleine hoofdjes. Maar het feit dat wij als toeschouwers er niet voorbij konden kijken zegt natuurlijk veel over hoe wij ons voelden over zijn werken: we hadden er geen klik mee.

Het is nu niet dat we het tijdverspilling vonden om er rond te lopen hoor. Maar ik was er toch niet rouwig om dat het geen grote tentoonstelling was en ik zou er precies niet speciaal voor naar Parijs afzakken.  

Deze 2 werken waren mijn favorieten: ik hou van schilderijen waar gespeeld wordt met licht en donker en dat doet hij hier wat mij betreft voortreffelijk.

Wil je er ook eens naartoe. Dan moet je in Grand Palais zijn. Je kan deze tentoonstelling nog zien tot 10 februari. 

Meer Parijs op deze pagina... .