Parijs: "Nous les arbres" in Fondation Cartier pour l'art contemporain

Ik hou van bomen. Liefst van grote majestueuze exemplaren. Ze zijn zo mooi, ik word er rustig van, ze zijn goed in gewoon "zijn". 

Ik vind ze geruststellend en troostend en nog vanalles van dat. 

Behalve dan die éne zwiepende rond zich heen slaande boom in Zweinstein natuurlijk. 

En bomen zijn natuurlijk ook belangrijk voor ons aller gezondheid. Niet alleen voor de mensheid trouwens, gewoon voor alle levende wezens op onze aardbol.

Helaas worden ze veel te vaak gekapt, zeker de grote. Ook in de gemeente waar ik woon. 

Daar had ik onlangs nog discussie over met een NVA-mandataris nav een geplande heraanleg van onze straat en een door mij aangehaalde kap van een aantal oude zeer mooie Japanse kerselaars achter mijn hoek.  

Hij gooide een hoop argumenten in de strijd waar mijn haar van omhoog gaat staan : 

ps: Ik heb de namen en plaatsnamen verwijderd omdat ik toch graag mijn anonimiteit wil bewaren hier op mijn blog. Ge weet maar nooit waar ik nog wil over schrijven ooit of wie er hier allemaal komt lezen. Ik heb ooit hardnekkig last gehad van een trollende internetstalkster en ben daar voorzichtig door geworden. Voor de duidelijkheid: het rood driehoekje ben ik ;) .
psps: Deze keer was de conversatie met een nva-mandataris, maar dezelfde onzinverhalen over toekomstbomen kreeg ik eerder al van Groenmandatarissen. En toen zij mee in het districtsbestuur zaten werden er hier evengoed oude grote bomen gekapt... Dat was hier trouwens ook het geval.

Bon, toen ik aan het begin van mijn zomervakantie de tentoonstellingsagenda van Parijs bekeek, zag ik dat in 1 van mijn favo musea een tentoonstelling te zien was met als thema 'nous les arbres'. 

Dat die tentoonstelling op mijn tedoenlijstje kwam te staan was dus evident.

Ik had deze keer voor een keertje eens niet op voorhand een ticket gekocht omdat ik er de vorige keren toch gewoon binnen kon stappen. 

En dat zal je altijd zien hé: stond er daar toch wel een enorme rij aan te schuiven zekers! Begin augustus, de moment dat heel Parijs de stad uit trekt op zoek naar verkoeling of vakantie!

Maar niet getreurd, de tentoonstelling was mooi en dus was dat allemaal rap vergeten.

Ik vond het thema van de tentoonstelling wel passen bij dit museum: aan de ingang staat een prachtige gigantische Ceder. 

En elke keer dat ik daar kom sta ik eerst even vol ontzag met open mond naar boven te staren voor ik het museum binnen stap. 

Ook rond het museum staan veel mooie bomen. Daartussen werden nog wat kunstwerken geplaatst.

Op de tentoonstelling werden bomen op verschillende manieren in de  aandacht gezet.

Er waren werken te zien die vooral het esthetische van bomen moesten tonen. 

Maar ze worden ook wetenschappelijk benaderd of in relatie met mensen en omgeving. 

Ik zag er een film waarin mensen vertellen over hun favoriete boom. 

En er hangen ontroerende tekeningen , gemaakt door inheemse volkeren, die beschrijven hoe de bomen in hun woonplaats in het Amazonegebied er uit zien, hoe ze hun leven beïnvloeden, en hoe het nu vernietigd wordt.

Wil je er ook eens naartoe? Dat kan nog tot 5 januari 2020 en je leest alle info op deze website.

Meer blogposts over Parijs hier.... .