Parijs: koelte en rust op het kerkhof van Montmartre

Dalida

Het was zeer warm op de dag dat de Tour de France zou aankomen op de Champs Elysees in Parijs. 

een graf vol symbolen 

Ik kan het weten want ik was zelf in Parijs op die moment. 

Niet zo gek op drukte en gedoe en lawaai en gedrum besloot ik de tourgekte te vermijden door een rustige plek op te zoeken waar het wat koeler zou zijn. 

Vermits ik niet zo ver van het kerkhof van Montmartre resideer als ik in Parijs ben, besloot ik daar nog eens naartoe te stappen. 

En dat was een goed plan.

Het kerkhof van Montmartre staat zoals zoveel andere kerkhoven vol met prachtige bomen. 

De graven liggen langs de kant van hobbelige kasseiwegen, die op hun beurt gelardeerd zijn met prachtige grote bomen met lommerrijke bladerdaken waaronder hier en daar een bankje werd gezet voor de rouwende of gewoon de oververhitte rust zoekende medemens. 

Er zijn natuurlijk ook een aantal toffe parken in Parijs waar ook bomen, lommerte en bankjes te vinden zijn. 

Maar daar loopt een pak meer volk rond dan op een kerkhof. En ik had zin in rust.

Ik slenterde wat van graf tot graf, mijmerend over de mensen die er begraven lagen, over het einde van het leven en over de schoonheid van oude graven.

En af en toe zette ik me op een bankje om wat te drinken en mijn voeten wat rust te gunnen. 

Terwijl ik wat zat te mijmeren op zo'n bankske, kreeg ik gezelschap van een oude dame met gezwollen voeten en een sjofele jas, Olga. 

Ze sleurde een gieter mee, wilde ook effe zitten en wilde vooral een praatje slaan vermoed ik. 

Ze vertelde dat ze ook in België was geboren – aan de Franse grens – maar al 50 jaar in Parijs woonde. Ze vertelde honderduit over het kerkhof en over een kerkhof wat verderop (Sint Vincent, moet ik ook eens naartoe) en over wie er allemaal begraven was. 

Toen ik opbiechtte dat ik het graf van Dalida - zij ligt namelijk begraven op dit kerkhof - nog niet had gevonden, troonde ze me helemaal mee naar boven naar het graf en wees me ook nog op het graf van France Gall (wat zowat het lelijkste moet zijn dat er op dat kerkhof te zien is). 

Ze wist bijzonder veel over de mensen die hier vaak al heel lang geleden begraven werden en ik genoot van onze ontmoeting. 

Maar toen moest ze verder en liep ik zelf nog eventjes voor sluiting verder tussen de graven op dit mooi kerkhof.

(En nu heb ik spijt dat ik niet vroeg of ik een foto van haar mocht maken als herinnering aan deze bijzondere vrouw).

Ik genoot zo van dat kerkhofbezoek dat ik tijdens mijn verblijf in Parijs nog een kerkhof bezocht. En ik ga dat hier in Deurne ook eens doen want er is hier ook een mooi exemplaar dichtbij. 

meer blogposts over Parijs hier of via deze tag ...