Moois van ' M(i)e': Parijs: het Rodinmuseum

Een jaar of 15 geleden bezocht ik al eens het Rodinmuseum in Parijs. In mijn herinnering zie ik een miezerig natte dag met weinig kleur en veel grijs. Ik herinner me ook nog dat ik onder de indruk was van hetgeen ik er zag, maar wat ik me niet herinner is de heerlijke groene tuin en de grandeur van het prachtig mooi kasteel en zijn inhoud dat ik er nu aantrof.

'man met gebroken neus'

Het lijkt wel alsof ik deze keer een ander museum bezocht, zo hard verschilt mijn 2de bezoek van de herinnering aan mijn eerste. Was dat museum toen kleiner? Ligt het aan het verschil in weer en seizoen?

Ik had ook deze keer weer geluk: toen ik afgelopen zomer het museum naderde was ik voorbereid op een wachtrij. Maar ik kon zowaar gewoon binnenstappen!

Een uur of 2 later stond die rij er alsnog, vooral veel Aziatische mensen wachtten hun beurt af om binnen te kunnen.

Ik heb tijdens mijn verblijf in Parijs geen enkele keer ergens moeten aanschuiven! Wat een gelukzak ben ik hé 😊 (Hé! Ik ontdek hier net een nieuwe mogelijkheid in blogger: emojicons. Eens uitproberen .... 💗😜🙌👿💧).

Ik begon mijn bezoekje aan het Rodinmuseum met een lunch in de prachtige tuin: een lekkere salade en een colake en ik kon er tegenaan.

Het was een warme zonnige dag en het was dan ook heerlijk flaneren in de zeer groene tuin. Ik slenterde van beeld tot bankje tot beeldje in de lommerte van het groene bladerdek van de bomen. (dat zijn eigenlijk ook kunstwerken vind ik).

Fotograferen was niet zo makkelijk daarbuiten: te hard licht zo op de moment van de dag dat de zon het hoogst staat.

Het eerste beeld dat ik zag staan in de tuin was het beeld dat zowat iedereen kent: de denker. Schoon hé ! 💗

Wat verder zag ik een beeld staan - geen foto van die goed genoeg is helaas... - dat ik herkende van in het middelheimpark waardoor ik nu weet dat er dus een beeld van Rodin in Antwerpen staat 😍 .

Dit vond ik het allerindrukwekkendst. Het stelt de poort naar de hel voor, ik zou er niet graag door moeten 😏.

Het zicht vanuit de tuin op het kasteel - eigenlijk een voormalig hotel - is prachtig: mooi gebouw, staalblauwe hemel met wat witte wolken, en dan dat knalgroene van de bomen, gras en vijvers....

Ik hou toch zoveel van gebouwen met een interier met van dat warm hout, veel wit, grote ramen en kristallen luchters. Als dat gebouw dan ook nog vol indrukwekkende kunst staat ben ik helemaal in mijn element.

Tegen de moment dat ik naar binnen ging was de rij die stond aan te schuiven aan de ingang eindelijk binnen geraakt waardoor ik het net een klein beetje te druk begon te vinden. Het was nog niet over de koppen lopen hoor, dan zou ik gaan lopen zijn. Maar ik was er zeker niet alleen 😉.

Wie Rodin zegt, zegt ook Camille Claudel en ik ging dan ook op zoek naar werken van haar hand. Ik bestudeerde nauwgezet de kaartjes bij de beelden maar ik kwam echt nergens haar naam tegen. Dat maakte me een beetje opstandig: hoe kan dat nu, een musuem over Rodin waarin Claudel gewoon niet ter sprake komt? Later vertelde iemand die het museum ook ooit bezocht dat zij er wel had gezien. Dus ofwel waren die uitgeleend, ofwel heb ik er echt zeer zwaar overgekeken, of ik heb een deel van de collectie gewoon niet gevonden....