Antwerpen: Er was eens een brug ....

Vraagske van mama flink wat maanden geleden : "wilde gij mee dat ponton over op't scheld in oktober?"

(Voor diegenen die niet mee zijn: 100 jaar geleden vluchtten vele mensen voor het oorlogsgeweld van wereldoorlog 1 de Schelde over in Antwerpen via een ponton. Als herdenking omwille van de 100-jarige verjaardag van die gruwelijke oorlog werd het voorbije weekend 3 dagen lang een ponton over de Schelde gelegd.) 

Ikke - niet altijd zo'n held wegens al eens te prooi aan paniekaanvallen op de meest onmogelijke momenten (tegenwoordig in toenemende mate helaas... ) en een wiebelig smal brugske in gedachten -  besloot moedig te zijn en zei : ' natuurlijk datte ' ! Tof ! 

Dus bestelde ze kaarten....

De zaterdag - de dag voor mijn rivieroversteek - verdronk ik bijna in de onheilsberichten over de totale chaos, de uren wachttijden, de vele mensen die onverrichte zake na uren wachten terug naar huis moesten en de ' slots ' die geschrapt werden om alsnog alles in goede banen te leiden : laat het Belgisch leger iets organiseren en het eindigt in chaos : erg geruststellend kwam dat niet over ( al komt het woord ' leger ' nooit erg geruststellend over bij mij ... ). 

Ikke en massa's en bruggen en zo : niet evident, dus propte ik me zondag vol rustgevende pillekes, nam ik een opplooibaar stoeleke onder de arm voor als ik écht niet meer zou kunnen blijven rechtstaan van de rugpijn, laadde ik de batterij van mijn fototoestel op en propte ik nog snel een fleske water tegen uitdroging in geval van héél  lang wachten in mijn sjakosj : maw : ik had me er op ingesteld, het zou lang en lastig wachten worden, maar ik was voorbereid en zou er voor beloond worden ... .

Het stoeleke heb ik niet gebruikt, ook al deed de rug na een uur staan wel degelijk zeer : de massa was zo opeen gepakt dat er geen plaats was voor stoelekes...

Maar ik had een broer bij, en een mama en een schoonmama en ik had een zakje gecarameliseerde nootjes gekocht op de Groenplaats voor als ik honger had .

En die bleken ook handig om broerkes-die-niet-graag-op-iets-wachten bezig te houden, I phones helpen dan ook trouwens...

En fototoestellen...

...om de aandacht af te leiden van die verstikkende massa...

Wij maar wachten en wachten en wachten ...

We hadden ticketten voor het ' slot '  van 7 uur ( ik heb zo'n hekel aan dit soort van woorden : ik heb met hand en tand moeten uitleggen aan mijn moeder dat dat niet wilde zeggen dat er om 7 uur een slotactiviteit was ... Kunnen ze dat niet gewoon ' shift ' , 'groep ' of iets anders verstaanbaar noemen ? ) maar dat haalden we niet waardoor ik de kans op mooie foto's wegens het intreden van de avondlijke duisternis wel kon vergeten ...

Dan - eindelijk! - kregen we instructies toegeroepen :

- in rijen van 5 gaan staan !

- niet stilstaan !

- fotografen maken al ' marcherend foto's !

- op het einde hebben we voor de vrouwen "de schoonste soldaten " bijeen gezet voor op de foto...  

En daar gingen we, al stappend de brug over waar 100 jaar geleden een hoop vluchtelingen gebruik van hadden gemaakt om hun leven te redden.
( Niet dat ik daar op die moment bij kon stilstaan ... ) 

Opgejaagd door brullende mannen die maar bleven roepen 'doorlopen aub'.

Waardoor ik gehaast wat foto's probeerde te schieten, en een mislukte poging deed om te genieten van het uitzicht, de wind op mijn gezicht en al helemaal niet kon genieten van even stil te staan op het midden van de brug om eens te voelen hoe dat is om in't midden van't Scheld te staan...

5 minten en een hoop soldaten later stonden we aan de overkant...

En toch stopte ik - het gebrul negerend - effe om me eens om te draaien om de skyline van het centrum van Antwerpen te bekijken ...

En toch probeerde ik mijn mama te fotograferen...

En aan de overkant maakte ik nog snel wat foto's, daar stonden geen brullers meer...

Maar ik was ondertussen wel erg slechtgezind en zwaar teleurgesteld...

Wat een farce was me dat zeg ! 
Ik weet dat veel mensen ontevreden waren dat ze er zelfs niet op geraakten.
Maar ze hebben niks gemist, met wat pech hebben ze alleen veel tijd verloren door uren aan te schuiven voor niks.
Maar ik ben er wel over gegaan en heb dat amper beseft.
Daar kreeg ik de kans niet toe.
Begrijpelijk in het kader van de chaos van de dag ervoor.
Maar daarom niet minder frustrerend.

Ik heb zondag op de brug niet stil gestaan bij die vreselijke oorlog van 100 jaar geleden.
( Ik heb eerlijk gezegd wel wat stilgestaan bij de vreselijke oorlog in oa Syrië nu, want de gedachten daaraan kon ik niet onderdrukken toen ik bij de aankomst aan de overkant het entertainment-soldatendorp zag . Maar soit, mijn frustratie daarover zal ik maar voor mezelf houden, het is hier al genoeg gezaag vandaag ;) ).

Er zijn hier 100 jaar geleden vreselijke dingen gebeurd, en de mensen die toen onnodig het leven lieten hebben het recht om eervol herdacht te worden.
Maar dat is met dit initiatief niet gebeurd.
Ikzelf heb dat enkele maanden geleden gelukkig wel op een andere manier kunnen doen.
Maar daar vertel ik later ( als ik de foto's daarvan af krijg ;) )  wel eens meer over.
En : ik weet het : er zijn ergere dingen in het leven : écht moeten vluchten voor je leven bijvoorbeeld... En er zijn helaas veel plaatsen waar mensen dat écht moeten doen...

Ik zou dat trouwens wel tof vinden, een wandelbrug over't Scheld, zodat ge zoals in Parijs en in Praag en Londen de rivier kunt oversteken... Maar soit, de Schelde is de Seine niet hé...

Om toch nog met een positieve noot te eindigen : aan de overkant stapten mama, schoonmama en ik een restaurant binnen en hadden we ondanks de farce van ervoor een heel gezellige avond .
Eind goed al goed.... .