Neptune and Amymone door Charles-André Van Loo |
Op een wat grijze dag in mei wandelden mijn lief en ik over de dijk richting museum van schone kunsten in Nice. Want een bezoekje aan dat museum stond nog "ondoorstreept" op ons te-doen-lijstje.
Toen mijn liefste lief jarig was (op een zonnige zondag ergens in april) , belde hij me uit mijn bed en maande me aan om als de wiedeweerga op te staan en me klaar te maken, want hij kwam me oppikken om te gaan wandelen.
In mijn handtas zit zeer vaak een tekenboekje dat ik gebruik om tijdens vergaderingen of verloren momenten wat te tekenen. Meestal heb ik ook wat kleurpotloden en zwarte stiftjes bij.
In my purse I almost always carry a sketchbook with me and some colour pencils and black markers. I like to draw a little during meetings at work or when I am waiting for something.
Ik ben ooit begonnen tekenen op vergaderingen en studiedagen omdat ik me dan beter kan concentreren. En het leek me plezanter om dat ineens goed te doen ipv maar wat te kriebelen op mijn notities.
I started drawing during work meetings and conferences because it made it easier for me to concentrate on the subject of the meeting. And it seemed to me to be a lot more fun to draw something 'for real' instead of scribbling a bit in the corner of my notes.
In het begin vond ik het wat onwennig om mijn gerief boven te halen en keken mensen wel eens raar. Maar ondertussen kennen de mensen deze gewoonte van mij en kijken ze niet meer vreemd op als mijn tekenboekje op tafel verschijnt. Ze hebben ondertussen ook allemaal ondervonden dat ik wel degelijk goed oplet en actief meewerk, ondanks (eigenlijk is dat zelfs dankzij) mijn "geteken".
At the beginning it felt a bit awkward and sometimes people were a bit confused when I started drawing. But nowadays they are used to it and they know it doesn't keep me (it is actually the opposite) from actively participating and pâying attention to the subject of the meeting.
Op een lenterige feestdag ergens eind mei nam mijn lief me mee naar een dorpje in Wallonië. Hij had ergens gelezen dat dat het mooiste dorpje van Wallonië zou zijn (maar zegt niet elk dorp dat over zichzelf?) en dat je daar mooi kon wandelen. Mét "bergop" en "ze spreken er frans" dus hij kon al zijn voorwaarden voor een goede wandeling afvinken! Daar wilde hij dus graag naartoe.