Moois van ' M(i)e': Bye bye Portugal!

Met dit blogartikel wuif ik mijn vakantie in de nazomer van 2022 in Portugal uit. Dat werd tijd, niet? En dan kan vanaf nu al mijn aandacht gaan naar Malta en Metz.

Het was een bijzonder fijn reisje, eentje waar ik veel nood aan had en dat me veel deugd deed. In die periode was ik namelijk het doelwit van pestgedrag van iemand in mijn omgeving en er even tussenuit zijn bracht me even de zo nodige rust. Meer aandacht dat deze opmerking wil ik er trouwens niet aan besteden. Pesters verdienen geen aandacht en ik wil liever over Portugal praten ;).

Een fenomeen dat ik vaak in Zuiderse landen zie en waar ik dan altijd zeer blij van word, is het wapperend wasgoed dat hangt te drogen in en boven de straten.
Deze gewoonte kennen wij hier niet. Ik denk dat er zeer raar gekeken zou worden als ik mijn was aan de voorgevel zou hangen. Ik voel me zelfs bijwijlen al ongemakkelijk als ik hem in mijn achtertuintje te drogen hang.

Dat is nochtans een zeer zinvol gebruik, zeker als je in een appartement woont. Ik vind het zelf heel vervelend dat er in de wintermaanden altijd was staat te drogen in mijn huis (en dan duurt dat altijd dagen vooraleer dat droog is want ik zet mijn wasrek in een ruimte waar ik niet zo vaak zit en ik dus niet verwarm. ).
Maar wellicht ben ik een uitzondering want ik vermoed dat in onze contreien mensen veelal een droogkas hebben. Ik dus niet. Ook geen afwasmachine trouwens: ik heb geen plek om ze te zetten.

Ik verdenk de eigenaar van dit zoete wasgoed er trouwens van dat het wasgoed er eerder wordt gehangen ter bescherming van de gevangen zittende kleurrijke vogeltjes dan omwille van het wasgoed zelf ;) .

We hadden onze reis opgesplitst tussen enkele dagen Sintra en enkele dagen Lissabon en dat bleek een zeer goed idee. Beide plekken bleken zoveel moois te bieden.
Vandaag ga ik het vooral over Lissabon hebben.

Ik ga graag op zoek naar bijzondere dingen in een stad. Mijn oog speurt voortdurend naar wat me opvalt en met mijn fototoestel probeer ik dat dan vast te leggen.

Zo kwamen we ergens onderweg - gewoon in het midden van de straat - een groep rondslenterende staartloze pauwen tegen die zich onverstoorbaar een weg baanden tussen de benen van de horden toeristen.

En er was het roze straatje dat door influencers druk bezocht wordt maar dat in realiteit er eerder wat viezig dan sprookjesachtig uitzag...

Uiteraard liepen we ook een paar keer het zo gekende pittoreske trammetje tegen het lijf dat elke Lissabonganger op de foto zet. We hebben er echter niet mee gereden.
En er reden trouwens ook nog andere minder bekende maar evengoed pittoreske trammetjes rond die heel erg leken op de oudere exemplaren die in geval van nood in Antwerpen af en toe ook de tramsporen nog berijden.

We gingen natuurlijk kijken naar het indrukwekkende monument dat de 'ontdekkingsreizigers' eert die Portugal ooit rijk en welvarend maakten. Dat staat aan de waterrand, want Lissabon ligt aan de zee.

Het monument in kwestie is echt gigantisch!

Vaak kom ik in een stad dingen tegen waarvan ik niet weet wat het juist is. Zo zag ik een bijzonder mooi gedecoreerd groots gebouw vol leeuwen, vlaggen en balkons.

Mooie ontdekkingen hoeven niet altijd grote en spectaculaire dingen te zijn. Zo ontdekte ik bijvoorbeeld ook een oud Chinees restaurant met kleine maar mooie beeldjes boven de ramen ....

Natuurlijk zocht en vond ik de gedenkplaats waar dichter Herman De Coninck veel te jong het leven liet. Ik wilde daar zeker naar op zoek ter ere van de keren dat ik deze man in mijn kindertijd ontmoette. Ik was toen overigens eerlijk gezegd weinig geïnteresseerd in de man zelf: mijn ouders waren bevriend met hem en zijn toenmalige vrouw en ik en mijn broers vonden onze ontmoetingen vooral plezant omwille van de vele uren die we daardoor spelend doorbrachten met zijn zoon.

We liepen onderweg ook op tegen de mooie lift die ontworpen is door meneer Eiffel. We zagen hem enkel in het voorbijgaan en zijn er niet in geweest.

Er was ook het afgesloten plein - er werd de 1 of andere festiviteit gepland - met een standbeeld waarin schattige olifanten waren verwerkt.

Een gekende lekkernij van Portugal, zijn de sardientjes in blik. Er zijn winkels die alleen daar in gespecialiseerd zijn. Bijzonder schoon zicht was dat als je er binnen stapte.
Toch kocht ik er geen: de winkels deden me iets te veel denken aan de vele chocoladewinkels die je in Brussel, Brugge, Gent en Antwerpen kan vinden en die hun waren aanprijzen als typisch Belgisch terwijl dat niks te maken heeft met de chocolade die wij Belgen in ons dagelijks nuttigen.

Ook het station bleek een mooi gebouw. Alleen al die ingangspoorten! Maar op vlak van mooie stations zijn we in Antwerpen natuurlijk zelf ook erg verwend ;).

Alom tegenwoordig zoals elke zichzelf respecterende stad betaamd zijn de massa's duiven en in dit geval ook parkieten die voor een hoop herrie zorgen.