Brussel: hoogtes maar ook veel laagtes in het Hortamuseum

De website van de museumpas bracht me op een druilerige vrijdagmiddag naar Sint-Gillis in Brussel. Daar staat namelijk het huis waar meneer Horta woonde ,en zijn prachtige architecturale pareltjes uit zijn pen liet stromen. En dat wilde ik graag eens zien.

Zoals zo vaak was mijn partner in crime voor dit bezoek mijn eigenste moeder. We sprongen vlakbij station Brussel Centraal (halte paleizen) op tram 92 en waren in een wip bij het doel van ons tripje.

Vol verwachting duwden we de deur open en zo bevonden we ons in de vestiaire en inkomhal van het museum. Mama en ik gingen aan de slag met onze jassen en tassen en probeerden ten midden van een groep mensen die het museum verlieten de werking van de lockertjes te ontcijferen. 

En toen werden we aangesproken door een medewerkster van het museum die ons op dringende toon vroeg wie we waren en of we wel gereserveerd hadden en of we dat wilden laten zien. 

Ik stond met mijn armen vol jas en tas een poging te doen om een eurostuk voor het lockertje te vinden en ondertussen te voorkomen dat mijn smartphone tegen de vlakte ging en mijn moeder was in een soortgelijk gevecht verwikkeld. Dus sprak ik de dame in kwestie toe om een seconde geduld te hebben tot we onze spullen opgeborgen hadden maar dat baatte niet: ik moest en zou onmiddellijk laten zien dat ik gereserveerd had.

Ik werd daar behoorlijk ambetant en opgejaagd van. Bovendien bleek mijn smartphone niet goed te werken en moest ik hem heropstarten om bij de reservatie te kunnen en was het daar druk en chaotisch. Mijn beste Frans zat ver weg dus vroeg ik de dame of ze Nederlands sprak maar dat was niet het geval. Na veel gesukkel en gedoe kon ik mijn reservatie laten zien en vervolgens werden ik en mijn moeder aangemaand om onze smartphone onmiddellijk in de locker achter te laten. Mijn moeder heeft er geen en dat moest ik een paar keer herhalen vooraleer dat doordrong.
En zo kon mijn museumbezoek beginnen.

Ik moet wellicht niet uitleggen dat deze verwelkoming mijn bezoek aan dit museum veel minder aangenaam maakte dan ik had gewenst.
Ik voelde me opgejaagd en niet welkom en bekeken als iemand die potentieel problematisch was. Ook mijn mama was behoorlijk van haar melk door dit gedrag.

We bezochten eerst de tijdelijke tentoonstelling maar daar heb ik eerlijk gezegd bijzonder weinig van opgepikt omdat ik nog van slag was. 
Na een tijdje werd het wat beter en konden we genieten van wat het museum te bieden had.

Ik vond vooral het interieur van het woongedeelte volop genieten. Horta was dan ook een zeer getalenteerde man met een zeer goed gevoel voor esthetiek. Ik hou erg van de architectuur  en stijl van die tijd. En zo werd mijn uitstapje naar dit museum toch nog de verplaatsing waard. 

In dit museum mag je geen foto's maken en dat bleek 1 van de redenen voor het opdringerige en zeer pusherige gedrag aan de inkom. Ik las later wat reviews in Google Maps en zag dat wel meer mensen dezelfde ervaring hadden dan wij en dat dat bij al die mensen een negatieve invloed had op hoe ze hun bezoek aan het museum hadden ervaren. 
Om de 1 of andere reden is het museum er zeer erg op gebrand om te voorkomen dat mensen foto's maken van hetgeen er te zien is. Op affiches aan de inkom zag ik bij het buitengaan daarvoor een verklaring staan. Men bleek er van uit te gaan dat fotografen het delicate interieur van het gebouw zouden kunnen beschadigen door onvoorzichtig tegen vanalles aan te lopen of door te blijven stilstaan op trappen ed. Nu wil ik best begrip hebben voor goede argumenten om fototoestellen te verbieden, maar erg onder de indruk van dit argument was ik toch niet. Ik heb al vaker woonhuizen bezocht die als museum open staan voor bezoekers en daar speelt dit argument toch niet. Het Ensorhuis in Oostende is bijvoorbeeld voller en kleiner dan dit Hortahuis en daar mag je wel fotograferen. 
Maar als dat hun regel is, dan hebben zij daar natuurlijk alle recht toe. 

Wat ik wel hoogst problematisch vind, is de manier waarop men blijkbaar elke bezoeker bekijkt als een potentiële overtreder van die regel met als resultaat het pusherige gedrag waar we mee te maken kregen.
Dat je na het lezen van al die reviews waarin mensen uiting geven aan hoe slecht ze zich voelden bij die bejegening niet op zoek gaat naar een andere manier om met je bezoekers om te gaan begrijp ik niet. Het management van dit museum heeft dringend nood aan een opleiding klantvriendelijkheid .

Dan is er nog de kwestie van de verplichte reservatie. Dat systeem kwam dankzij corona op veel plekken in een stroomversnelling en nu moet je zowat overal online reserveren als je iets wil bezoeken. 
Voor mij is dat geen probleem, ik vind dat zelfs handiger want dan moet je niet aanschuiven en ik doe het om die reden ook op plekken waar het niet verplicht is.
Maar de digitale kloof wordt ook bij deze hoe langer hoe groter. Mijn moeder heeft geen smartphone en is digitaal echt niet mee. Zij kan niet reserveren en is daarom afhankelijk van de goodwill van baliemedewerkers (en gelukkig zijn er velen die daar hulp bij willen bieden) of van mijn gezelschap als reservatie noodzakelijk is.
Ik hoop dat er stilletje aan toch meer aandacht komt voor het gegeven dat dat verplicht digitaal reserveren mensen uitsluit en men ook op zoek gaat naar alternatieven voor mensen voor wie het digitale niet toegankelijk is.

Verder was er op de tentoonstelling niet zoveel uitleg op borden en kaartjes. De info stond namelijk ter beschikking via touch screens. Maart die werkten nauwelijks. Ik kreeg de info die ik wilde lezen niet geopend. Via deze digitale technieken kan je in principe veel meer info beschikbaar maken voor de bezoeker, maar zorg er dan ook voor dat het werkt. Want nu heb ik veel gezien maar bijzonder weinig info kunnen meepikken van wat ik juist zag.

Na mijn uitleg hierboven is het duidelijk waarom dit blogartikel bijzonder weinig foto's bevat. En dat vind ik spijtig want het was er erg mooi. Ik kan een bezoek aan het museum zeker aanraden.
Maar ik hoop ook dat je bij deze gewaarschuwd bent voor de verwelkoming die je er te wachten staat zodat je er iets minder dan wij van onder de indruk bent en meer kan genieten van jullie museumbezoek dan wij deden!

En in het geval het museummanagement dit artikel onder de ogen krijgt een aantal tips:

• Behandel je klanten met respect geef ze het gevoel dat ze welkom zijn. Weet je niet hoe dat moet? Volg een cursus klantvriendelijkheid.

• Zorg dat je personeel Nederlands, Frans en Engels spreekt. ( nu konden ze geen Nederlands. Ik vind niet dat in Brussel iedereen Nederlands moet kunnen. In café's en winkels vind ik dat bijvoorbeeld geen probleem. Maar in een museum is dat een andere zaak.) 

• Gebruik je digitale technieken om info te geven? Zorg dat die werken.

• En voorzie een alternatieve manier om toegang te verkrijgen tot het museum voor mensen die niet digitaal geletterd zijn.

Meer info over dit museum op deze website...