Al sinds het begin van mijn professionele carrière neem ik vakantie tijdens de kerstperiode.
2 weken.
Net zoals vroeger op school. En als ik vakantie heb, blog ik niet. Tijd dus om nog eens voor het laatst dit jaar wat bij te kletsen. En dan zie ik jullie - na nog 1 oorbellentutorial - weer ergens in het begin van het nieuwe jaar.

Geklets: over de tijd die vliegt, een afscheid, medicatie, chaos, linkjes en foto's van mooie bloemen ...

Ik dacht dat het al héél erg lang geleden was dat ik nog eens had gekletst op mijn blog, maar dat valt nog behoorlijk mee zo blijkt. Maar het waren weken waarin wel wat gebeurde en dat is wellicht de verklaring voor dat gevoel.

Van zomer naar winter

Wat ook kan meespelen, is dat ik het gevoel heb dat we dit jaar recht van de zomer naar de winter werden gekatapulteerd. Dat gevoel werd waarschijnlijk versterkt omdat ik in de herfst naar Portugal ging waar de temperaturen hoger liggen dan hier. Maar toch: hebben jullie ook de indruk dat er amper een herfst is geweest? Het bleef naar mijn zin veel te lang (veel te) warm en ineens werd het bitter koud.

Ik kan normaal vrij goed tegen de koude - ik verwarm zelfs amper in de winter - maar deze winter heb ik het er toch moeilijker mee. Ik draag dus maar extra laagjes boven mekaar en haalde mijn dikke wintertruien en kersenpitkussentjes terug boven als extraatje. Ik slaap voor het eerst in vele vele jaren met een pyjamabroek aan omdat ik anders soms wakker word van de kou en ik doe vingerloze handschoenen aan als ik op mijn laptop bezig ben. Het is namelijk niet de moment om 'dan maar extra te verwarmen'....

Op 3 december plukte ik nog dahlia's en enkele dagen later bleken dat de laatsten te zijn geweest. De vele knoppen die nog aan de planten stonden bleken samen met de rest van de planten kapotgevroren na de eerste nacht met negatieve temperaturen. En voor het eerst sinds ik hier woon, heb ik soms ijsbloemen op het raam in mijn woonkamer!

Vogelfestijn

De overgang naar het winteruur is ten huize Mie het startsein om opnieuw het vogelvoederhuisje in mijn voortuin te vullen en dit jaar zijn de zonnebloempitten en de pinda's echt niet aan te slepen. Er komen altijd veel vogeltjes genieten van het extra voer dat ze van mij krijgen - ik woon over een park en dat zorgt er voor dat er hier aan vogels geen gebrek is . Maar dit jaar zijn het er toch extreem veel. De normale dagelijkse portie is niet voldoende: als ik thuiswerk en achter mijn geïmproviseerde bureautafel zit aan het raam, komen de koolmeesjes al in de namiddag duidelijk maken dat er meer voer nodig is. Ze vliegen dan tot net voor het raam, kijken me indringend aan en vliegen weer weg.

En dan schep ik gehoorzaam nog maar een portie extra in het voederhuisje. Ik kocht sinds het zomeruur al 15 kilo voer en dat is bijna op!

Het blijft niet bij koolmeesjes: er komen ook veel vinkjes en groenlingen, ik zie regelmatig een roodborstje en heggemus en ik heb ook al wat vogels gezien die ik niet kan thuisbrengen en nog wat opzoekwerk vragen (een lijster denk ik, en misschien winterkoninkjes? ... ).

Met mijn nieuw fototoestel en statief probeer ik er foto's van te maken, maar ik heb het het werken met een statief en het nieuwe fototoestel nog niet goed onder de knie waardoor ik vooral veel foto's maak die niet scherp zijn of maar een half vogeltje bevatten. Nog wat oefenen dus ...

Ze zullen niet content zijn binnenkort, want ik trek dan eindelijk nog eens een paar dagen naar Parijs trek en dan moeten ze het een paar dagen zonder voer doen. (Er zijn hier helaas geen buren die ik kan vragen om het over te nemen. Buren genoeg, maar natuurminnende waar ik een zodanig contact mee heb dat ik dat kan vragen helaas niet.)

Ik ben echt erg blij met die vele vogeltjes voor mijn raam. In de winter vind ik de natuur vaak wat deprimerend en troosteloos, zo zonder bloemen en groen. Maar de vogeltjes maken dat goed. Ze geven mijn leven een extra toefje lichtheid en dat is in de winter altijd meer dan welkom. Ik kan het voederen van vogeltjes aan iedereen aanraden!

"Geen lijden meer"

Dat was de sms die ik kreeg van mijn lief ergens op een nachts in november. Zijn moeder overleed die nacht.

Ik heb haar niet echt goed gekend, zag ze in gezonde toestand maar een keer of 3. Ze kreeg enkele jaren geleden dementie en belandde in een woonzorgcentrum. We hadden een paar raakvlakken: Ze was erg creatief, maakte mooie aquarelwerken en ik redde nog net een mooi grannydeken dat ze ooit haakte toen haar huis werd leeggemaakt. Het ligt nu altijd ergens in de woonkamer. Ze hield ook van tuinieren en lezen, al waren de onderwerpen die haar in boeken boeiden totaal niet de mijne.

In het begin deden de verhalen van mijn lief me anders kijken naar dementie: ze was niet helder meer, was veel vergeten, maar kreeg daar een pak vriendinnen waarmee ze een hoop lol leek te maken. Ineens leek deze ziekte me veel minder vreselijk dan ik me altijd had voorgesteld.

Dat bleek veranderd na onze reis naar Portugal. Haar lichaam begaf het, ze belandde even in het ziekenhuis, kwam weer terug naar het woonzorgcentrum en niet veel later overleed ze.
Ik wil niet in detail treden van wat mijn lief me allemaal vertelde over wat hij allemaal bij haar zag gebeuren en over hoe hij daar allemaal mee omgaat. Dat is haar en zijn verhaal en niet aan mij om te vertellen

Maar het maakt dat dementie, zelf ouder worden, ouder wordende ouders hebben, overlijden, lijden, enz thema's zijn die me tegenwoordig wat bezig houden. En daar word ik eerlijk gezegd niet erg vrolijk van.

Toch zijn het stuk voor stuk dingen waar we allemaal mee te maken zullen krijgen, willen of niet. Ik laat deze onderwerpen dus maar wat malen door mijn gedachten, praat er af en toe over met mensen in mijn omgeving, en leef verder gewoon mijn leven zoals altijd.

Werk: van ingehaalde achterstand naar chaos

Op het werk ben ik samen met mijn teamgenoten er in geslaagd om een hoop achterstallig werk in te halen. Dat was een enorme berg geworden en we zijn dan ook bijzonder blij en fier dat we die berg grotendeels weggewerkt kregen. Niet dat daarmee alles opgelost is: er zijn nog altijd een flink aantal kinderen die nog niet naar school kunnen omdat er geen plaats voor hen is en dat zal wellicht nog even zo blijven. Op het werkveld doet iedereen ondertussen zijn best om iedereen een plekje te geven, of tenminste een voorlopig alternatief. De huidige oplossingen zijn te danken aan zeer welwillende mensen die overal plekjes bij improviseren en helaas niet aan structurele oplossingen. Het blijft dweilen met de kraan open en er komen elke dag kinderen bij. Het Vlaams beleid laat wat mij betreft deze kinderen en de mensen in het werkveld behoorlijk aan hun lot over.

Maar bon, de kinderen waar een school voor is, hebben we op een schoolbank gekregen en ook de administratieve achterstand begon serieus te krimpen.

Dat laatste zeg ik bewust in verleden tijd. Want er verscheen een spelbreker die veel van die ingehaalde administratieve achterstand - toch bij mij - wellicht terug ongedaan maakte : de cyberaanval op de stad Antwerpen.

Ook in onze werking krijgen we daar mee te maken. Bij ons maakt het dat we bepaalde info niet kunnen opzoeken, dat we op zoek moesten naar een andere manier om mensen afspraken te kunnen geven omdat de tool die daarvoor dient niet werkt, dat wellicht een deel van de weggewerkte administratieve achterstand teruggedraaid is en iedereen voortdurend nieuwe instructies krijgt voor digitale ingrepen om de gevolgen van die aanval te counteren.

De cyberaanval zorgt in onze team en organisatie voor wat chaos, maar we kunnen gelukkig wel nog onze opdracht uitvoeren en de mensen die beroep op ons moeten doen voorthelpen. Dat is niet in elke standsdienst even evident vrees ik.

Medicatieop- en afbouw

Ik neem al jaren 3 keer per week een antidepressivum. Die pillen zorgen ervoor dat ik weinig hinder meer ondervind van de angststoornis waar ik al sinds mijn jonge jaren mee kamp. En af en toe neem ik daar bovenop een kalmeermiddel als dat nodig blijkt te zijn. Maar dat laatste is doorheen de jaren hoe langer hoe minder het geval.

Ik bedacht me een tijd geleden dat ik mezelf gelukkig prijs dat ik op dit punt ben aanbeland. Dat die angststoornis zo onbeduidend zou worden in mijn leven, kon ik een aantal decennia geleden niet voorspellen. Ik bedacht me zelfs dat ik wellicht nooit meer zou belanden in gemoedstoestanden waar ik vroeger last van had.

Maar zie: die gedachte was nog maar pas in mijn mijn hoofd verschenen of er gebeurde iets dat bewees dat mijn conclusie te voorbarig was. Ik wil niks vertellen over de aanleiding, maar het resultaat was wel dat ik terug een arts raadpleegde die me terstond voorschreef om die medicatie te verhogen.
Ik ben blij dat ik de reflex had om onmiddellijk op die manier te reageren toen ik merkte dat ik de pedalen begon te verliezen. Het maakte dat ik op tijd ingreep en zo de kans had om op te lossen wat er op te lossen was. Vroeger zou ik daar veel langer mee gewacht hebben waardoor de paniekstoornis ed veel erger uit de hand zou lopen.

Ik wil daar bewust over vertellen op mijn blog omdat ik merk dat mentale aandoeningen en medicatie die daarbij verlichting kunnen brengen nog altijd wat taboe zijn. Toen ik daar als jong meisje mee te maken kreeg, kende ik niemand die daar ook last van had. Ik had geen idee wat er allemaal mogelijk was om er mee om te gaan want er werd niet over gesproken. Ik vertelde er dan ook zelden iets over, alleen de mensen die het dichtste bij me stonden waren ervan op de hoogte en wisten dan wellicht nog maar deels hoe dat mijn leven beïnvloedde (ik wist dat eigenlijk voor een groot stuk zelf niet. Dat had ik pas door toen ik decennia later medicatie begon te gebruiken en de grote invloed van de stoornis op mijn leven verdween. Toen merkte ik het verschil) . Ik wilde er toen ook niet over praten want ik schaamde me ervoor, vond dat ik faalde als mens, voelde me abnormaal omdat ik niemand kende die dat ook had en had schrik dat erover praten het nog erger zou maken.

Dat wil niet zeggen dat ik er niks aan probeerde doen. Ik probeerde vanalles, sommige dingen met al wat meer succes dan andere dingen. Maar in mijn geval bleek - na jarenlang zoeken naar andere wegen - medicatie het enige met voldoende effect.

Gelukkig krijgt het thema mentale gezondheid vandaag veel meer aandacht. Het zou voor mij als jong meisje enorm veel verschil gemaakt hebben om de informatie te hebben en de getuigenissen te horen die vandaag beschikbaar zijn. Vandaar dus dat ik er nu bewust voor kies om er wél over te vertellen: voor al die jonge 'Mie'kes die er mee worstelen en er hun weg nog niet in gevonden hebben.

Bon, naar het hier en nu : ik nam de voorbije weken tijdelijk dagelijks antidepressiva en kalmeermiddelen en dat hielp. Het had ook wel wat bijwerkingen: ik sliep zeer erg veel, had zowat altijd lichte hoofdpijn, en mijn geheugen was zo mogelijk nog slechter dan anders. Maar het had ook de gewenste effecten: het bracht rust in mijn hoofd, verlichtte mijn ambetante gevoelens en gaf me ruimte om aan te pakken wat aangepakt moest worden. Het maakte dat ik naar Portugal kon (ik zou anders écht niet gegaan zijn) en gewoon kon blijven werken.

Omdat ik tijdig ingreep was deze verhoging van medicatie maar eventjes nodig, dus ondertussen heb ik ze weer zowat helemaal terug afgebouwd naar mijn normale hoeveelheid.

Ook dat gaat met wat bijwerkingen gepaard: ik ben wat prikkelbaarder, terug wat gevoeliger aan stress, heb soms een bibberend hand en slaap iets minder goed. Maar dat komt allemaal weer goed.

Achteraf gezien valt vooral op hoe groot het effect is op de spanning in mijn lichaam. In mijn normale doen ben ik fysiek altijd te gespannen: ik trek mijn schouders op, span mijn spieren veel harder aan dan nodig is voor zowat alles wat ik doe, klem mijn kaken op mekaar en - ik vermoed een verband - heb dus vaak op verschillende plekken pijn.

Maar toen onlangs mijn dosis medicatie hoger was, was dat helemaal weg. Ik voelde me toen in alle opzichten veel rustiger.
Het is pas nu ik terug geminderd ben met de medicatie en de spanning in mijn lijf terug is, dat me dat opvalt. En dat is effe lastig: ik merk dat ik daardoor ook de laatste dagen wat heimwee heb naar de rust van het begin van de coronalockdown. Maar ik ga ervan uit dat dat allemaal iets milder wordt naargelang mijn lijf terug gewoon is aan de oude dosis medicatie.

En verder ...

- verloor ik mijn sleutelbos tijdens een wandeling in het bos Mijn lief kwam me ter hulp om me binnen te laten en stond er op om - in het pikkedonker - met pillichten op zoek te gaan naar de verloren sleutelbos. Uiteraard vonden we hem niet maar stiekem genoot ik van de wandeling in het donkere bos. De schaduwen van onze lampen deden me telkens denken dat ik een glimp opving van een vos of een ander dier dat in de rust van het donker door het bos liep, maar helaas bleken het altijd alleen maar schaduwen van takken te zijn. Toen we stilletjesaan het bos verlieten kwamen we wél een kat tegen die ik daar al vaker had gezien en die deze keer - wellicht door de rust die er heerste omdat het donker was - effe kwam knuffelen.

Ik heb de sleutels gewoon laten bijmaken, liet het slot van de brievenbus veranderen want daar had ik geen reservesleutel van en ik ben nu naarstig op zoek naar een manier om mijn lief nog eens zover te krijgen dat we 's nachts in een bos gaan ronddwalen. (want op mijn eentje vind ik dat toch net te eng.)

- ging ik op jassenjacht en dat vind ik erg moeilijk. Want ik vind niet vaak iets dat me past. Maar het was echt dringend nodig. Een vriendin sleurde me na wat gepruttel van mij dat ik daar toch nog nooit iets vind in mijn maat mee mee naar de Think Twice. Vond ik daar toch wel 2 jassen zekers! Voor 5 euro het stuk! En ik kocht daarna ook nog een kleurrijke nieuwe. Mijn favoriet is echter toch een lange zeer kwaliteitsvolle mooi afgewerkte tweedehands exemplaar waarvan ik nog altijd niet weet welk merk het is. Als iemand het logo herkent?

- zijn er weer wat overlijdens te betreuren, zoals dat van Paula D'Hondt en de illustrator van de tekeningen van het plezantste kinderboekje ooit.

- ga ik op de valreep mijn leesdoelstelling die ik in Goodreads plande niet halen. Door de medicatie kon ik me niet meer concentreren op lezen ... .

- had ik naar wat blijkbaar jaarlijkse gewoonte blijkt te worden een online discussie over het gebruik van zwarte pieten door de plaatselijke winkeliersvereniging. Deze keer ontdekte ik dat de bezieler ervan een verkozene is in de distritsraad van Deurne en dat hij in de pers vierkant blijkt te liegen dat hij nog nooit van iemand reactie daarop had gekregen... .

- erger ik me weer dood aan een in dit geval plaatselijk geval van greenwashing. Met name deze ... Want tezelfdertijd blijven er in de buurt bomen gekapt worden (bremweide, Ertbruggebos, Ter rivierenlaan ...) en zijn eerder gekapte bomen onvoldoende vervangen.

- kijk ik uit naar het eerste kerstfeestje sinds corona ....

- al is het met een klein hartje want ik ben nog altijd niet besmet geweest mer corona, er doet weer erg veel virus de ronde en ik wil niet besmet worden en ziek worden. (Ik heb wel al mijn vaccinaties gehad, maar dan nog ... )

- bezocht ik ook dit jaar weer "de grote schijn" en ik vond het de beste editie tot nog toe: betoverend mooi!

Linkjes

- Ik wil zeker hier naar gaan kijken! Lijkt me een groot Zweinstengehalte te hebben ...

- Mijn neefje schreef een ode aan Barcelona op zijn blog, maar ik kan de link niet delen wegens vermeende aanstootgevende inhoud. Je kan het lezen op professorromantiek @ blogspot com. Vervang de spaties door een punt en ge gaat het vinden....

- Ik vond dit een tof haakpatroontje.

- Op dit instagramaccount vind je ook heel tof en speciaal haakwerk ...