Brussel: lente in het arboretum van Groenendaal

Toen mijn liefste lief jarig was (op een zonnige zondag ergens in april) , belde hij me uit mijn bed en maande me aan om als de wiedeweerga op te staan en me klaar te maken, want hij kwam me oppikken om te gaan wandelen. 

Ik ben daar niet zo goed in, in uit het bed gebeld te worden. En al zeker niet met een impulsief plan. Ik ben niet zo voor impulsieve plannen. Ik plan namelijk in mijn hoofd vaagweg wat ik die dag ga doen en het is ambetant als dat dan dooreen geschud wordt door een ander plan.

Niet dat ik nooit iets impulsiefs doe of dat nooit fijn vind, maar het is toch niet mijn standaard manier van leven.

Maar het was wél zijn verjaardag en dan mag hij kiezen wat we doen. Dus kon ik niet tegensputteren en daarom deed ik braaf wat hij me had opgedragen.

Tegen dat hij bij mij was met een mondvoorraad voor in het geval we zouden verhongeren (ik moet altijd een beetje lachen met zijn mondvoorraad, ik eet altijd meer dan normaal als ik met hem ga wandelen :D . Meestal bestaat dat uit bananen, hardgekookte eitjes, droge worstjes, mueslirepen, en belegde boterhammen. Af en toe zijn er ook kaasblokjes, een appel want dan kunnen we ons nieuw zakmes gebruiken of gedroogde dadels bij. ) stond ik gepakt en gezakt klaar met mijn bus ochtendkoffie in de aanslag.

Doel van de dagtrip: het arboretum van Groenendaal aan het Zoniënwoud in Brussel. Die omgeving is tegenwoordig ons geliefkoosde plek om een bosbad te nemen. Gelukkig is het groot genoeg zodat we er nog veel te verkennen hebben.

En als we dan toch tot ginder reden, wilde hij ineens ook eens een kijkje gaan nemen bij het memoriaal en de leeuw van de slag van Waterloo.

Waterloo bleken we geen van beiden erg interessant te vinden. Toch niet interessant genoeg om inkom te betalen om de heuvel met de leeuw te beklimmen.

Ik was eerlijk gezegd een beetje opgelucht dat de jarige die mening met me deelde zodat we al snel weer richting bos reden.

Het eerste waar mijn oog een beetje verliefd op viel, waren een paar mooie naaldbomen met een warmbruine bast en frisgroene schattige naaldjes.

Een bordje bij de bomen vertelde me dat het om de "watercypres" ging. En dat blijkt best een speciale boomsoort te zijn.

Het gaat om een levend fossiel omdat dezelfde boom over heel de wereld voorkwam in de prehistorie.

En vooral heel bijzonder is dat men lang dacht dat deze soort uitgestorven was, tot men hem in 1941 levend en wel ontdekte ergens in China!

We liepen ook op een poortje dat het bos deels moest afsluiten voor een aantal wollige runderen die ondanks onze aanwezigheid onverstoorbaar verder bleven grazen. Overigens tot zichtbare opluchting van mijn lief die er niet helemaal gerust in was dat die dieren zomaar zonder omheining een paar meter van hem vandaan stonden.

Als ik ga wandelen ontdek ik altijd wel iets nieuws. Deze keer zag ik aan de rand van de wandelpaden zeer veel frisgroene kelkachtige planten staan.

Opzoekwerk via Obsidentify (echt een aanrader, deze app!) leerde me dat het om de gevlekte aronskelk ging en dat dat een algemeen verspreide soort is. Ik had deze plant nochtans nog nooit gezien, of ze waren me toch nog nooit opgevallen. Kenden jullie deze plant al?

Op het einde van onze wandeling werden we zowaar nog getrakteerd op een stukje met Hallersbosallures. In het Hallersbos was het op die moment van het jaar wellicht over de koppen lopen. Maar hier kwam geen kat en stond het even vol met boshyacinten.

Over die hyacinten leerde ik - ik geloof via een nieuwsbrief van Fluwel (geen sponsor) maar misschien herinner ik het me verkeerd - dat er in onze contreien 2 soorten boshyacinten terug te vinden zijn.

Er is een inheemse soort die oa in dit bos stond en die ruikt zeer lekker. De soort die de meeste mensen in de tuin hebben staan is de Spaanse versie en die ruikt niet. Ik heb er ook een paar in de tuin zonder lekkere bloemengeur en als ik ergens in een winkel de inheemse op de kop kan tikken, schaf ik ze zeker aan!

Dit stukje bos was een ware streling voor de zintuigen: er was de zoet bedwelmende geur van de duizenden bloemen, en het oogstrelende zicht van een zee van blauwe bloemen. Wat een traktatie! Een verjaardag waardig!

Terug in onze auto hoorden we op het nieuws dat Arno die dag was overleden. Dat zat er natuurlijk aan te komen, maar we waren er toch beiden wat van aangedaan ... . Dus reden we terug naar huis vol warmte door de mooie dag en door de mooie muziekjes die de wereld van hem kreeg.

Meer blogartikelen met bossen in de hoofdrol ...