Ik verwachtte dan ook dat ik er wel wat tijd voor nodig zou hebben om het uit te krijgen, maar niks bleek minder waar! Het boek leest als een trein en is boeiend van de eerste letter tot de laatste zin. Het boek verheldert de visie die ik heb over dit thema en ik werd er door ontroerd en geënthousiasmeerd.
Ik wilde al zeer lang eens een bijdrage schrijven over het hoofddoekenverbod in het onderwijs en op andere plekken - ik discussieer daar (vaak meer dan me lief is) wel eens over - maar dat is nu niet meer nodig: dit boek vertelt alles wat ik er zelf over zou willen zeggen en nog veel meer en veel beter dan ik dat zou kunnen.
Al gauw werden de woorden 'racisme en discriminatie' uit de titel van het meldpunt gehaald. Niet omdat dat niet belangrijk was, wel omdat er in de praktijk nood bleek aan een meldpunt dat veel breder werkte dan alleen rond racisme en discriminatie. Ondertussen is het meldpunt helaas ten grave gedragen, maar ik bemande het zowat 20 jaar.
In de jaren 90, kort na mijn aanwerving, bleek de eerste melding die binnenkwam eentje van een meisje dat graag boekhoudster wilde worden maar op school - ja, ook toen al - geen hoofddoek mocht dragen. En in haar kielzog kwamen een 20tal andere meisjes mee die ook elk hun eigen verhaal hadden over de combinatie hoofddoek/school: het niet mogen dragen was 1 ding, maar sommigen mochten het wél dragen maar kregen er niet erg plezierige commentaar op, anderen wilden het zelf niet dragen maar waren solidair met diegenen die het wel wilden dragen maar niet mochten, en nog anderen bleken ook hinder te ondervinden van intolerantie tov het dragen van lange kledingstukken want ook dat vond men in sommige scholen een probleem.
Ik kon helaas niet veel meer doen zo bleek dan de problemen signaleren op allerlei fora, er was niet veel meer aan te doen als je niet naar de rechter wilde stappen.
De komst van dat eerste meisje bleek de start van een jarenlange stoet aan verhalen en ervaringen die ik hoorde van meisjes die een hoofddoek wilden dragen en daar problemen mee ervaarden. Ik zag hoe meisjes toen voor de richting snit en naad kozen omdat ze in die scholen wél een hoofddoek mochten dragen, daarbij hun capaciteiten helemaal niet benuttend en terecht komend in een rolbevestigende studierichting met zeer beperkte mogelijkheden op de arbeidsmarkt. Of ik zag meisjes worstelen met het feit dat ze kozen voor de richting die ze écht wilden doen, maar daarbij een deel van hun persoonlijkheid moesten verloochenen alsof daar iets mis mee was omdat ze geen hoofddoek mochten dragen met alle gevolgen vandien mbt hun welbevinden. Ik ontmoette meisjes die een studie aanvatten maar geen stageplaats konden vinden of afstudeerden zonder kans op tewerkstelling. En meisjes die gewoon maar met school stopten op hun 18de.
In de jaren 90 waren er ook nog veel scholen waar een hoofddoek wel mocht, maar dat veranderde doorheen de jaren steeds meer en meer. De éne na de andere school voerde geruisloos een hoofddoekenverbod in en de opties voor een goede schoolloopbaan voor deze meisjes werden alsmaar kleiner.
Ik herinner me nog de moment dat ik op een debat schooldirecteuren hevig hoorde opkomen voor de rechten van meisjes die in hun visie verplicht werden een onderdrukkende hoofddoek te dragen, de eerste en enige keer dat ik ze over vrouwenrechten hoorde praten.
En ik herinner me nog Mevrouw Heremans - directrice van het Atheneum van Antwerpen - die me op de een of andere activiteit kwam vertellen dat ze overwoog ook een hoofddoekenverbod in te stellen en dat een tijd later op haar eigen zo typische wijze effectief deed: ineens in de pers en met veel tamtam.... . Toen was het hek helemaal van de dam: in navolging van haar beslissing kwam er een verbod in alle scholen van het gemeenschapsonderwijs in Vlaanderen, en in Antwerpen een verbod in alle Antwerpse scholen uitgezonderd het Lucernacollege.
Het ironische hiervan is dat deze maatregel net dat doet wat het beweert te willen voorkomen: vrouwen onderdrukken... .
detail uit een foto door Sarah Wagemans |
Ik zou hier een hele argumentatie opbouwen waarom een hoofddoekenverbod vrouwenonderdrukkend is, en waarom feminisme anno 2022 betekent dat je opkomt tegen deze onderdrukking. Ik zou uit de doeken kunnen doen waarom dit hoofddoekenverbod - vaak misbruikt om aandacht van andere dingen af te leiden - toch meer is dan een fait divers, een uitholling van het begrip 'neutraliteit' betekent, paternalistisch en neokoloniaal is ... en waarom het anno 2022 feministisch is om op te komen tegen een hoofddoekenverbod. Maar dat hoef ik niet meer te doen: de auteurs van het boek doen dat beter dan ik het zou kunnen en de geïnteresseerden naar mijn visie verwijs ik dan ook met veel plezier door naar het boek.
Het boek begint met de ontstaansgeschiedenis en verdere ontwikkeling van de organisatie Baas Over Eigen Hoofd, gekoppeld aan de maatschappelijke evoluties doorheen de jaren mbt vrouwenrechten, islam, diversiteit, feminisme ... .
Belangrijk en voor mij een reden te meer om te verwijzen naar het boek ipv zelf uitgebreid op het thema in te gaan is te lezen in dit citaat:
Voor minderheden en migranten geldt meestal dat de geschiedenis door buitenstaanders geschreven wordt: (....) ."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Kan je niet reageren? Mail me! If you are unable to comment? Contact me!
bollekes.met.gaatjes.en.koordjes(at)gmail.com