Geklets: over mijn winterslaap, gsm-perikelen, een tof mailtje en een hoop linkjes...

De voorbije periode leek ik wel een echte winterslaap te houden. En stilletjes aan - synchroon met de voorzichtige komst van de lente en de versoepeling van de coronamaatregelen zo lijkt het wel - ontwaak ik terug en zet ik - nog wat aarzelend - weer wat stapjes in de buitenwereld. 

Verder heb ik wat miserie met mijn smartphone en wil ik jullie waarschuwen zodat jullie niet in dezelfde val trappen, kreeg ik een tof mailtje en heb ik een hoop linkjes te delen. 

Gesukkel met mijn gezondheid 

Op 14 januari kreeg ik voor het eerst in lang nog eens wat lichte hoofdpijn en een dag later sloegen mijn ingewanden tilt na het eten van een kom gekochte vissoep.

"Voedselvergiftiging" was mijn eerste gedacht. Maar het probleem bleef maar duren en ik was ondertussen uitgeput, moest voortdurend een toilet in de dichte nabijheid hebben en kon steeds minder soorten voedsel verdragen.

Tijd dus om naar de dokter te gaan: die deed een bloedonderzoek en toen dat niets opleverde een stoelgangonderzoek en daaruit bleek dat ik opgezadeld zat met een venijnige eencellige parasitaire darminfectie: "Giardia Lamblia". 

Een infectie met Gardia Lamblia kan je oplopen via huisdieren, vuile wc's of besmet voedsel. En dat zorgde voor een mysterie want "waar heb ik dat in godsnaam opgelopen" ? 

Ik heb al maanden geen contact met huisdieren gehad, ik kwam sinds de kerstperiode amper nog buiten (één dag per week op het werk waar niet zoveel volk rondliep en ik nauwgezet de coronamaatregelen volgde,  privé met niemand in levende lijve contact, en verder enkel winkel-bezoek). Mijn conclusie is dat ik het wellicht toch opgelopen heb op het werk via een vuile wc (iemand is besmet, gaat naar de wc, wast zijn handen niet, pakt de klink vast en daarna neem ik ze vast of zoiets ... ? ). 

Zo zie je maar dat het erg moeilijk is om besmettelijke ziekten helemaal te vermijden.

meer info over deze foto

3 weken na de eerste symptomen was de oorzaak duidelijk en begon ik aan een krachtige antibioticakuur (4 pillen in 1 keer! En dat 3 dagen lang. ).

Het was voor mij de eerste keer dat ik medicatie zo duidelijk als een vergiftiging ervaarde. Ik had voortdurend een zeer vieze smaak in mijn mond, mijn gehemelte stond in brand, ik verdroeg nog altijd zowat niks van voedsel, had hoofdpijn en was zeer moe en down.

Eens de kuur was afgelopen voelde ik me dag na dag opleven, en dat zowel fysiek als emotioneel. Men zegt wel eens dat je spijsvertering veel invloed heeft op je gemoed en zo ervaarde ik dat ook. 

We zijn nu meer dan een maand verder en ik ben nog altijd niet helemaal op mijn plooi. Ik kan al terug beter eten, maar er zijn voedingstoffen die mijn spijsvertering nog altijd niet aankan (ik at bijvoorbeeld een heerlijke kop zelfgemaakte wortel/curry/kokossoep maar mijn lijf was daar écht niet mee akkoord zo bleek ... Voorlopig dus nog maar geen scherpe specerijen en groenten). 

Niet moeilijk: Eerst werd mijn spijsvertering op stelten gezet door een darmontsteking als gevolg van een parasitaire besmetting en de daaropvolgende zware allesvernietigende antibioticakuur maakte de ellende compleet. 

Toch ben ik dankbaar voor het bestaan van die antibiotica want de huisarts verzekerde me dat dit niet uit zichzelf opgelost zou geraken en vermits het alsmaar erger werd weet ik niet waar dat geëindigd zou zijn zonder behandeling.

Antibiotica is een zwaar medicijn dat vaak te snel en verkeerd wordt voorgeschreven. Maar we mogen dankbaar zijn dat het bestaat want het redt mensenlevens indien op de juiste moment en om de juiste redenen genomen.

Er is wel nog een zeer klein positief gevolg te melden over al die gezondheidsellende: ik ben absoluut een pak afgevallen. Ik heb geen weegschaal dus ik weet niet hoe veel, maar ik merk het aan mijn klereen en aan mijn losser zittende huid.

Smartphone-ellende

Omdat ik tijdens al dat binnen zitten toch wel nood begon te krijgen aan wat frisse lucht, besloot ik een klein wandelingetje te maken in mijn buurt. Ik stak mijn oortjes met wat muziek in mijn oren en mijn gsm in mijn jaszak en ging op weg. Ergens onderweg viel mijn gsm op de grond - dat was overigens niet de eerste keer - maar deze keer bleken er barsten in mijn scherm te zitten.

Een lange tijd geleden had een collega van me dat ook eens voor en zij besloot toen voor een nieuw scherm te gaan in 1 van de vele telefoonwinkeltjes in de buurt van mijn werk. Ik vertrouwde die winkeltjes vroeger niet echt, maar haar ervaring bleek positief.  Dus besloot ik nu het voorbeeld van mijn collega te volgen.

Dat kon voor 120 euro zei de man  van de winkel en enkele uren later haalde ik mijn telefoon weer op.

Ik was niet erg blij met het resultaat want er bleek een plastiekerig scherm op gezet te zijn met een lelijk veel te donker beeld. Maar vermits ik niets weet over wat er allemaal mogelijk is op vlak van reparaties bedacht ik me dat dat wellicht niet anders kon, betaalde ik en ging weer weg.

Maar toen bleek mijn vingerafdruk niet meer te werken en dat vond ik toch essentieel dus ging ik terug met de vraag dit op te lossen.

Mijn werkgever is bekend in de omgeving en heeft er een goede naam en toen de man van de winkel door kreeg dat ik daar werkte klonk het ineens dat het scherm dat hij er op gezet had toch niet zo mooi was en hij er een ander origineel zou opzetten voor 20 euro extra. In ons eerste contact had hij me op geen enkele manier uitgelegd dat ik verschillende opties had want dan zou ik uiteraard al vanaf het begin daarvoor gekozen hebben. 

Maar ook dat bracht geen soelaas voor de vingerafdruk die niet meer werkte.

Mijn gsm werd ontmanteld, er werd naar een andere winkel gelopen (er zijn er in de buurt van mijn werk veel) om daar te vragen naar een mogelijke oplossing van mijn probleem, op den duur lagen er een stuk of 5 open telefoons op de toog waarvan de verschillende onderdelen van hier naar daar verhuisden, maar mijn probleem bleef bestaan.

De winkeleigenaar besloot omwille van het late uur mijn toestel terug toe te gooien en raadde me aan op een andere moment terug te komen zodat hij verder kon zoeken naar een oplossing.

Eens thuis zag ik dat er nog meer aan de hand was naast de vingerafdruk die niet meer werkt en niet meer opnieuw geïnstalleerd kon worden: de kleuren van het beeld staan erg fel en dat kan via de instellingen niet meer aangepast worden, de manier waarop de klok getoond wordt kan ik niet meer aanpassen, en de telefoon crasht af en toe.

Bovendien bleek de achterkant van de telefoon vol krassen te zitten: het was duidelijk dat mijn eigen achterkant was vervangen door een andere.

De man van de winkel kende onderussen ook het paswoord van mijn telefoon want hij had dat nodig om te zoeken naar een oplossing voor de vingerafdruk en ik voelde me daar hoe langer hoe ongemakkelijker bij.

Wat rondvragen bij collega's bleek verhalen op te leveren over onderdelen die er vervangen worden door minder goede onderdelen en die vervolgens gebruikt zouden worden voor reparaties van andere toestellen en over veel te hoge prijzen. Ik las op internet ook ergens dat niet-originele schermen bepaalde functies op een telefoon kunnen uitschakelen en ik vermoed dat dat bij mij is gebeurd. 

Ik vroeg me af wat ik best zou doen: teruggaan en een oplossing eisen maar dan moest ik mijn telefoon weer achter laten en ik vertrouwde het echt niet meer.

Of het opgeven en een nieuwe kopen.

Ik koos uiteindelijk voor de laatste optie. Ik veranderde al mijn paswoorden voor in het geval ze iets met de inhoud van mijn telefoon willen/wilden doen en er komt een andere telefoon.

Ik heb al beslist welke ik wil, maar die is nog niet verschenen ( de Samsung Galaxy A73)  dus voorlopig doe ik het nog effe met mijn oude.

En ik heb mijn lesje geleerd: die telefoonwinkels zijn effectief niet te vertrouwen. Als ik dat nog eens voorheb, dan doe ik het wel verder met kapot scherm (want dat was eigenlijk minder storend dan de conditie waarin hij nu is) of ik laat hem bij een officiële verkoper herstellen. 

En ik hoop dat mijn ervaring een waarschuwing is voor iedereen die ook op zoek is naar een oplossing voor een kapotte gsm. 

Voor het geval jullie denken dat ik wel erg naïef was om dit te vertrouwen: ik was ook wantrouwend ten opzichte van deze winkeltjes, tot ik een positieve ervaring hoorde van een collega. Moest ik dat verhaal nooit gehoord hebben, dan zou ik er niet binnen gestapt zijn met mijn gsm. Ik vond het ook makkelijk om het daar te laten doen, want dan kon ik daar tussen de middag of na het werk zonder veel moeite te moeten doen effe binnen springen. 

En nu maar hopen dat die nieuwe Samsung er snel is en mijn huidig toestel het uit houdt tot dan.... . 

meer info over deze foto

Een heerlijk mailtje

Ik kreeg een mailtje van iemand die ik niet ken met de wat louche titel "kan ik je een plezier doen?". 

Ik besloot het toch te lezen en dit is wat er stond:

Dag Mieke, 

ik volg je al een heel aantal jaren op je blog ( pas sinds kort op instagram, dat is toch plezieriger) ;

Het was de tijd van Nevousinstallezpas en fleurfatale en ikzelf had me insgeschreven in een cursus juwelen maken in het CVO van Mechelen, ik zou eens moeten kijken of deze cursus nog steeds gegeven wordt. 

Dus ik was ook helemaal weg van het juwelen maken en ben op die manier op jouw blog terecht gekomen en blijven volgen, het moet zo'n 10à 15 jaar geleden zijn ! En terwijl ik dit opschrijf komen ook de herinneringen terug : ik heb nog een cursus bij Veerle van Nevousinstallez pas gevolg, dat was met houten kralen waarrond gehaakt moest worden, wat ik heel erg graag gedaan heb. Ik zocht een marktje op waar fleurfatale haar juwelen tentoonstelde en verkocht. Ik heb ingewikkelde Chinese knopen gemaakt en cursussen bij Zahia gevolgd. Ja ,ik was echt wel in de ban. 

Maar ik heb nooit jouw creativiteit gehad die ik zie op jouw blog , ik moest een modelletje zien dat ik mooi vond en kon namaken, en ik ben eigenlijk al vlug gestopt met het maken van juwelen. 

Doordat mijn enthousiasme zo groot was, heb ik heel wat kralen gekocht, die hier nog steeds liggen, altijd met het idee "ik zet er me nog wel eens aan". Maar kijk, ik denk dat het moment gekomen is om bij mezelf te zeggen dat het een mooie periode was, maar dat het voor mij voorbij is. 

Vandaar mijn aanbod : kan ik je plezier doen met mijn voorraad kralen ? Het meeste komt nog van Zahia, enkele zaken uit kleine winkeltjes en 1 enkele aankoop bij een Chinese webshop. 

Indien het je iets zegt, kan ik wel eerst wat foto's doorsturen. Ik hoef er ook niets voor terug, enkel het plezier dat iemand anders er meer mee kan doen dan ik.

( en nu herlees ik mijn wat vreemde titel, die wat dubbelzinnig kan klinken maar die je hopelijk niet afgeschrikt heeft om verder te lezen )

groetjes, 

Uiteraard ben ik zeer blij met het vooruitzicht een collectie kralen te krijgen. Maar ik vind het in de eerste plaats zeer mooi dat iemand die ik niet ken zomaar iets kado wil doen. Dat soort van gedrag stemt me hoopvol in tijden waarin het op sociale media vaak lijkt dat mensen gemeen, egoistisch tot zelfs agressief en bedreigend zijn. Zo'n positieve dingen doen me daarom extra deugd.

Ik voel het bovendien aan als een vorm van erkenning voor wat ik op mijn blog doe, en ook dat is natuurlijk fijn.

Ik ga met deze dame afspreken en ik zal zeker op mijn blog komen vertellen hoe dat ging! 

meer info over deze foto

Interessante linkjes

• Ik begin met droevig nieuws, zijnde het overlijden van de heerlijkste dichter der lage landen: Stijn De Paepe. Ken je hem niet? Ga dan zeker eens rondstruinen tussen zijn daggedichtjes op instagram. Dan ben je mee droevig ... 
• Nu de coronamaatregelen stilletjesaan weer verdwijnen, wordt er van mij verwacht dat ik terug meer op kantoor verschijn. Mijn leidinggevende gelooft niet in digitale en telefonische contacten met klanten, ook al hebben de voorbije 2 jaar bewezen dat dat op een kwaliteitsvolle manier kan. Ze houdt ook niet van digitale meetings en heeft ondanks dat ze aan onze resultaten kan zien dat we de voorbije jaren harder dan ooit werkten geen vertrouwen in thuiswerk. En dat vind ik niet fijn. Ik las bij Michel Vuijlsteke gelijkaardige gevoelens van tegenzin mbt terug meer op kantoor zijn. Voor mij blijkt thuiswerk mijn levenskwaliteit erg te hebben verbeterd, ik werk ook harder en ik ben ervan overtuigd dat ook mijn klanten goed geholpen werden. Ik hoop dan ook dat mijn leidinggevende wat andere inzichten krijgt en ons het vertrouwen en het mandaat wil geven om de positieve dingen van thuiswerk te mogen blijven toepassen. Het zou een win-win voor iedereen zijn.
• Met dat vele thuiszitten heb ik me verder op het opkuisen van mijn blog gegooid en ik ben ondertussen in 2015 geraakt. De oudere blogartikelen zijn allemaal nagekeken en de  linkjes zijn aangepast (al zou het wel kunnen dat er ondertussen al terug linkjes zijn die niet meer werken). Ik geniet zo van het herlezen van oude blogartikelen trouwens! 
• De Pfosvervuiling van 3M in Zwijndrecht en zeer ruime omgeving toont aan dat er op vlak van de manier waarop de industrie met onze omgeving en onze gezondheid omgaat en de manier waarop de politiek die industrie daarvoor vrij baan geeft, nog veel scheef zit. Wil je op de hoogte zijn van wat er rond 3M alemaal aan de hand is? Volg dan zeker activist Thomas Goorden op facebook. En vind je ook dat het allemaal de spuigaten uitloopt en er dringend iets moet gebeuren? Teken dan deze petitie  voor een ambitieus industrieel milieubeleid in Vlaanderen!
• Het burgerplatform 'pak ze aan, de Turnhoutsebaan' heeft een ontwerp gemaakt voor een heraanleg van deze drukke gevaarlijke overvolle straat in Borgerhout. Ik vind hun ontwerp alvast geslaagd!
• Er is wat aan het bewegen rond (interlandelijke) adoptie. Dat dat vaak minder rooskleurig is dan het lijkt, weet ik al een tijdje omdat ik iemand ontmoette die dat als geadopteerde aan den lijve ondervond. Ik schreef daar al eerder over in verband met een tentoonstelling terzake die ik bezocht. Via recente discussies op sociale media kreeg ik contact met een andere vrouw die geadopteerd werd en daar zeer veel interessante dingen over te vertellen heeft. Zij heeft een boeiende website over dit thema. Ik heb veel geleerd door mijn contacten met haar en nu weet ik dat er op vlak van adoptie echt wel wat misloopt en het dringend nodig is dat daar andere wetgeving rond komt. Het lijkt me belangrijk dat er meer aandacht voor dit thema komt en dat de verhalen en bekommernissen van de kinderen in kwestie gehoor vinden. Ga dus zeker eens rondstruinen op deze website!
• Ik volg graag de stories van Yassine Boubout op instagram. Deze man is advocaat en activist rond mensenrechten en werkt sinds een tijdje bij de UN in New York. Ik heb een boon voor New York en hoop daar ooit eens te geraken als mijn paniekstoornis dat toelaat. Maar ondertussen vind ik het heel fijn om bij hem beelden te zien van in New York en af en toe ook nog boeiende info te krijgen rond mensenrechten.
• Het is dat we geen echte koude winter hebben, want anders zou ik ook wel eens willen proberen foto's te maken van bevroren zeepbellen. 
• Ik was al enthousiast over Angelo Dorny op instagram, maar nu heb ik ook met veel plezier geluisterd naar zijn podcasts 'podkas'. Hij gaat daarin in gesprek met verschillende mensen over tuinieren.
• Er zijn nog bloggers in mijn familie! Mijn jongste broer blogt al een tijdje hier, ik heb een nichtje die een tijdje hier blogde, en nu is ook een neefje (een zoon van een nicht, is dat ook een neefje?) met een blog begonnen. Hij koos voor de zeer mooie en veelbelovende blognaam 'Professor Romantiek', wat hijzelf op deze manier uitlegt: "Het lijkt wellicht een pretentieus statement om mezelf "de professor der romantiek" te noemen. Het is alsof ik tegelijkertijd alles en niets weet van de liefde, een contradictie waarvan ik nu al weet dat ik er heel mijn bestaan op deze aardbol mee zal leven. Toch heb ik reeds ondervonden, lees hier een 21-jarige knaap, dat er niets zo belangrijk is als romantiek in mijn leven. Het gevolg van deze revelatie is onder meer deze blog, waarmee ik tracht een taak als apostel van de romantiek te vervullen, een taak waar ik niet voor gekozen heb maar die mij opgelegd is door een hoger bestaan. Een strijd voor romantiek zal ik voeren, tot ze mij op mijn knieën brengt door haar verbijsterende kracht. Ik leef als dader én slachtoffer van de romantiek, elke uithoek van haar bestaan wil ik ontdekken, tot op het punt dat men mij niet langer Dimitri, maar geheel rechtvaardig Dé Professor der Romantiek noemt."
• Eindigen doe ik met mijn nieuwe favoriete kat!: zie hier Sigrid. Deze kat woont met Travis in Londen en rijdt graag mee op zijn fiets. Ze heeft een hekel aan honden - dan blaast ze -  en is verder onverstoorbaar. Als er te veel wind is, krijgt ze ter bescherming een bril op. Ik heb me al afgevraagd hoe het komt dat ze niet van haar stuk is te brengen in het drukke verkeer in Londen, en met allemaal mensen die enthousiast op haar reageren want wijlen mijn Minneke zou dit vreselijk hebben gevonden. Maar toen snapte ik het ineens;; dit is een spierwitte kat met blauwe ogen en die zijn altijd doof. Op het einde van haar leven werd mijn  kat ook doof en ik merkte dat ze vanaf toen veel minder vaak angstig of verstoord reageerde op dingen die rondom haar gebeurde. Voorheen reageerde ze verschrikt op elke vogel of voorbijganger maar eens doof bleef ze onverstoord haar eigen gang gaan. En dat herken ik ook bij deze witte kat. Schoon beest hé! En ik moet altijd lachen als ze een hond ziet. 

Meer blogartikelen met geklets ... .