Nice: de 2 kerkhoven op de kasteelheuvel

1 van de eerste dingen waar in Nice mijn oog op viel waren de beelden die je vanuit beneden in de oude stad kan zien staan op de flank van de Kasteelheuvel. 

Die beelden bleken deel uit te maken van 2 kerkhoven die op de kasteelheuvel een laatste rustplaats bieden aan de mensen uit Nice die het tijdelijke voor het eeuwige verwisselden.

Omdat we die toch -  achteraf bleek zelfs een paar keer -  beklommen en ook de kerkhoven daarbij passeerden, besloten we er een bezoekje aan te brengen.

De eerste poging mislukte: de traliepoorten die het kerkhof afsloten bleken muurvast potdicht te zitten .

Maar de aanhouder wint en enkele dagen later stonden diezelfde poorten wagenwijd open.

De kerkhoven op de kasteelheuvel liggen vlak naast mekaar. Maar ze zijn duidelijk erg verschillend.

We bezochten eerst het Joodse kerkhof. 

Behoudens enkele uitschieters zijn de graven op dat kerkhof erg sober.

Blikvanger in dit kerkhof is het grote praalgraf met antieke zuilen waartegen een stenen deerne neergevleid de doden gezelschap houdt.

Het weer was een goede bondgenoot toen we daar zo tussen de graven ronddwaalden: de mistral blies er duchtig op los - me in mijn herinneringen terugvoerend naar al lang geleden gemaakte reisjes naar deze kant van Frankrijk. 

Ik vond de mistral wel een gepaste compagnon voor een bezoek aan een kerkhof.

Naast het Joods kerkhof ligt er een 'gewoon' kerkhof. Zoals zo vaak is het bezoek aan zo'n kerkhof een wandeling langsheen het éne na het andere droeve beeld. 

De namen op de graven deden me mijmeren over hoe de levens van deze mensen - die misschien ooit zelf langsheen deze graven liepen - er uit zouden hebben gezien.

1 graf in het bijzonder sprong er erg uit door zijn grandeur, het verhaal dat het vertelt via de verschillende onderdelen en vooral ook door zijn schoonheid. 

Dat graf staat in het rijtje van indrukwekkende graven die vanuit de stad beneden te zien zijn.  

Het is een familiegraf dat smartelijk vertelt over veel te vroeg heengegane familieleden. 

De grootsheid en ook de bijgevoegde plaquette met dankwoord van de stad Nice vertelt bovendien over de belangrijke status die deze familie bij leven had. 

Ook belangrijke mensen sterven gewoon, aan de dood valt niet te ontsnappen...

Verder bevat het kerkhofje nog een zuiders warmoranje geverfd kerkje met groene tegeldakjes dat helaas gesloten was. 

De beplanting maakt duidelijk dat we in een kerkhof zijn in een warmer oord dan waar ik me gewoonlijk begeef: rondom staan statige cypressen en op de graven zelf sieren warmteminnende vetplanten de boel wat op. 

Na wat rondslenteren en verpozen op een stenen bankje tussen de graven was het tijd om onze tocht naar de stad der levenden beneden weer verder te zetten. 

Daar exploreerden we nog enkele dagen onder toeziend oog van de graven op de heuvel de stad weer verder. 

Meer blogartikelen over Nice.