Ertbruggebos: over groene vogels, wollige schaapjes, en vlammend rode zwammen en zonsondergangen

Ik sta zo achter met het schrijven van blogposts! Echt! Neem nu de post van vandaag. Ik ging ergens in de loop van de maand januari wandelen in Ertbruggebos in Deurne en kwam daar - zoals altijd - een hoop mooie dingen tegen. Dus maakte ik volop plaatjes. Om ze vervolgens nu pas in een blogpost te gieten. 

Ge zoudt zo denken dat ik dat bos onderhand wel ken: het is echt niet groot namelijk en omdat het vlak achter mijn hoek is, kom ik er vaak. 

En ja, ik ken er mijn weg en weet waar ik de bijzondere bomen kan vinden, op welke plekken de meeste paddenstoelen staan, waar ik ooit een muisje kon fotograferen dat verscholen zat onder wat bladeren, ... . Ik kan je vertellen waar de schaapjes en de paardjes staan, waar ik eens een hoop kleine kikkertjes ontdekte tussen natte bladeren, waar die éne bremstruik staat, waar de bosanemonen groeien en waar de meeste varens staan.

En toch zijn er elke wandeling weer nieuwe dingen te ontdekken als je de moeite doet om aandachtig te kijken. Kijken met een fotografieblik is daarbij handig want dan zie je vaak details die je anders over het hoofd zou zien.

Zoals de oranje puntjes die ik op een omgevallen boom ontdekte. Kleine knaloranje bolletjes die mooi afstaken tegen het donkere natte dode hout. Zeer fotogeniek vond ik. 

Thuisgekomen zocht ik op wat het was. Maar een eenduidig antwoord vond ik niet. Het zou een oranjedruppelzwam kunnen zijn, of een meniezwam. Of iets helemaal anders natuurlijk; Weet jij het. Laat dan zeker een reactie achter!

Vlakbij de oranje bolletjes botste ik op een hele paddenstoelenstad. Een paar weken later kwam ik er terug voorbij en toen hadden ze een heel felle kleur gekregen, zo mooi!!! 

Dan was er nog de geweizwam die ik een beetje verscholen onder wat varens tegenkwam. 

Als je die oranje bolletjes, die zwammen op de boomstam en deze naast mekaar legt, dan is het erg duidelijk hoe gevarieerd de groep van de zwammen is. Ik ontdek elke keer weer nieuwe vormen en kleuren.

En het bos trakteerde me op nog wat bijzondere dingen. Ik had al vaak een roep van vogels gehoord waarvan ik vermoede dat het om parkieten ging. Toen ik de paddenstoelen fotografeerde, hoorde ik ze weer. 

Wat verderop vond ik nog een teken van hun aanwezigheid: een lief geel donsveertje. En toen ik de moeite nam om me te focussen en met mijn niet zo goeie ogen de takken afspeurde door de telelens van mijn fototoestel, zag ik er effectief eentje zitten.

Ik kreeg het zelfs op foto, al zal ik geen prijs winnen voor de kwaliteit van dit plaatje . Daarvoor is mijn zoomlens niet sterk genoeg en ik had bovendien geen statief bij. Maar  de foto is wel goed genoeg - zeker na bewerking - om te getuigen van de aanwezigheid van parkieten in Ertbruggebos.

Toen ik richting fiets stapte, liep ik ook nog tegen een kudde schapen op. Ze stonden dicht bij de draad wat te kijken en ik hoopte een beetje dat ze dicht genoeg zouden komen zodat ik eens kon voelen aan hun wol/ Maar dat lukte niet. 

En nog was het niet gedaan. Ik kwam ook de poes tegen die ik eerder eens had gezien toen ze boven op een paaltje naar de schaapjes stond te kijken. 

Vandaag stond haar lichaam strak gespannen en klaar om weg te spurten. er stond namelijk een meneer bij met een grote hond die veel interesse had voor het poezenbeest 

Gelukkig stapte de meneer verder met zijn hond toen ik foto's begon te maken (ik hou er niet zo van wanneer mensen hun honden andere dieren bang maken. Zo zag ik ooit eens een meneer die zijn hond over de draad in de weide zetten bij de lammetjes.... ). 

Tenslotte eindigde mijn wandeling met een knaloranje zon die achter de bomen onder de horizon verdween.

Een perfect einde van weer een mooie wandeling in het bos. 

Ik denk dat ik er trouwens sebiet weer eens induik. Want het is al weer veel te lang geleden en ik heb nu heel veel zin gekregen in een bosbad. Benieuwd waar ik nu weer op getrakteerd ga worden.