Moois van ' M(i)e': Antwerpen: een witte zondag met een gouden randje op de Bremweide

Het begon al zaterdagavond: ik liet mijn gordijnen op een spleetje staan in blijde verwachting van de sneeuwval die beloofd was. En inderdaad, vanaf een uur of 10 's avonds ontwaarde ik door het spleetje de eerste dwarrelende vlokjes.

De sneeuw bleef eerst maar half liggen: wél op de planten en de aarde van mijn voortuintje, niet op de straatstenen en het asfalt.

Toen ik ging slapen rond de klok van 2 uur was de wereld rondom me een beetje wit, maar toch nog niet wit genoeg naar mijn goesting.

Maar niet getreurd: er was meer beloofd en de nacht was nog jong.

Toen ik de volgende dag uit mijn bed gepiept werd met een hoop berichtjes van mijn lief kon ik al aan het geluid - of beter gezegd het gebrek aan geluid - horen dat er nog wat extra sneeuw gevallen was.

En ja hoor, de wereld achter mijn gordijnen toonden nu wél een echt wit deken op alles wat ik zag. En het sneeuwde nog altijd een klein beetje.

Nog voor ik 1 hap had gegeten trok ik mijn stevige tuinschoenen aan en stapte ik met zak zout en een stevige borstel de straat op om een sneeuwvrije doorgang te maken voor voorbijgangers.

En ik besloot voor één keer de schep zonnebloempitten voor de vogeltjes aan te vullen met een gevierendeelde appel zodat ze ook wat vocht zouden binnen krijgen.

Helaas, mijn gevederde vriendjes blijken kieskeurige eters.

Appel moeten ze niet, de stukken liggen nog steeds onaangeroerd te wachten op een liefhebber die er wél zin in heeft.

Na mijn ontbijt zat ik lekker warm te doezelen in mijn zetel met weinig zin om buiten te gaan in de kou.

Maar ik sprak mezelf vermanend toe en joeg mezelf de deur uit.

Ik wéét namelijk uit ondervinding dat gaan wandelen in het park altijd deugd doet, én ik kom tegenwoordig zo weinig buiten dat wat frisse lucht me veel deugd zou doen.

Bovendien zou ik achteraf veel spijt hebben als ik geen foto's zou zijn gaan maken van de sneeuw.

Het duurde effe voor ik overtuigd was dat mijn plan echt een goed plan bleek. Want het was wel héél erg koud.

Mijn vingers - in vingerloze wanten om goed foto's te kunnen maken - waren binnen de kortste keren pijnlijk bevroren, ik voelde de kou door mijn jas en trui door tot op mijn huid en mijn kin voelde al gauw aan als een kipfilet recht uit de ijskast.

Ik besloot er een heel kort wandelingetje van te maken en snel de warmte van mijn huiskamer weer op te zoeken. Maar het duurde niet lang vooraleer de kou verdwenen was en het kacheltje in mijn lijf goed opgestookt werd door de beweging.

En toen werd het écht helemaal plezant.

Wat was het park mooi!

Overal witte takken, zwaar doorhangend van het gewicht van de sneeuw, de sierlijke vormen van de bomen, het knerpend geluid van de sneeuw onder mijn voeten. Ik vond het ontroerend mooi. En zo werd het waarlijk een zondag met een gouden randje... .