geklets: over hoe de ellende nog even verder duurde maar ondertussen alles terug in zijn plooi lijkt te vallen en nog wat totaal niet gerelateerde lees- en kijktips

Was de eerste lockdown tot het begin van november voor mij persoonlijk zeer leefbaar - met zelfs een aantal extra voordelen hier en daar - eind oktober kwam er voor mij een einde aan de luchtigheid.

Ik schreef daar al over in mijn vorige 'geklets'bijdrage.

Daarin kon je lezen dat mijn mama in het ziekenhuis belandde voor de behandeling van rookschade na een brand bij de onderburen.
Dat bleek het begin van een aantal angstige gebeurtenissen die - dat zal ik alvast verklappen voor je verder leest - ondertussen gelukkig goed lijken te zijn afgelopen.


Mama werd in het ziekenhuis een paar dagen in coma gebracht om haar te kunnen behandelen en bleek vlak na het ontwaken wat verward.
Ze mocht omwille van de coronamaatregelen geen bezoek krijgen, dus probeerden ik en mijn broers zo goed en zo kwaad mogelijk in te schatten hoe het met haar gesteld was op basis van telefoontjes met haar en met het ziekenhuis. 

Ik vond het erg moeilijk om op die manier in te schatten hoe erg het met die verwardheid gesteld was. Aan de telefoon merkte ik daar eigenlijk na een paar dagen niks meer van. Maar het ziekenhuis vond verder onderzoek aangewezen en omdat ze toch nog niet naar huis kon omdat daar alles nog onder een laagje roet lag, werd ze overgebracht naar een woonzorgcentrum met een afdeling waar men kon onderzoeken of er iets meer aan de hand was.

Vanaf dag 1 vond ze dat vreselijk en wij met haar. Ze kwam daar terecht op een afdeling met dementerende mensen op een kamer van 4. Mijn moeder is niet dementerend, dus dat moet een behoorlijk enge ervaring zijn geweest.

Lichtpuntje: daar zouden we wel op bezoek mogen - 1 iemand per dag - en mijn broer die als eerste zou gaan had zich al voorgenomen om ze gewoon mee naar zijn huis te pakken als ze zou blijven zeggen dat ze daar weg wilde. Maar toen kregen we telefoon dat 1 van de kamergenoten van mijn moeder corona bleek te hebben.

Mama werd naar een andere kamer van 4 overgebracht en iedereen op de afdeling werd  getest.

Uiteraard ging het bezoek niet door en die deze omstandigheden was het ook niet aangewezen om ze te gaan halen om bij iemand van ons te logeren.

Het was een paar bange dagen afwachten naar het resultaat van de test en helaas bevestigde die dat ook zij besmet was. Maar ze had geen ziekteverschijnselen.

Toch was ik er niet meer gerust in. Omdat er sinds haar opname in het ziekenhuis maar slecht nieuws bleef komen, begon ik te vrezen voor nog meer slecht nieuws en ik moet eerlijk bekennen dat ik in die dagen zeer bang was dat we mama nooit meer zouden terugzien. 

Maar ze bleef gelukkig gezond. Dat wil echter niet zeggen dat ze het daar naar haar zin had. Uit de verhalen die ze vertelde en de geluiden op de achtergrond als we haar belden konden we opmaken dat het geen pretje moest zijn om op die afdeling te verblijven als je zelf bij zinnen bent.
Van enige vorm van onderzoeken bleek weinig in huis te komen, ze zag de dokter nauwelijks. De communicatie vanuit het woonzorgcentrum - zowel naar mij en mijn broers toe als naar haarzelf - was erg vaag, onvolledig en verwarrend. 

Over het vervolg van de coronabesmetting kregen we verschillende scenario's te horen al naargelang wie we spraken: van geen nieuwe tests meer naar een nieuwe test op donderdag naar een nieuwe test op maandag naar toch geen nieuwe test meer. 

Ze zou volgens hen naar een kamer alleen gebracht zijn maar dat bleek helaas niet waar. 

Van de dokter hoorden we dat ze bij hen eigenlijk niet op haar plek zat,  maar ook dat ze nog een week of 2 nodig zouden hebben om wat tests te doen. 

Van mama hoorden we dat ze na 2 weken nog niks gedaan hadden. En ze wilde er zo snel mogelijk weg.

Ondertussen was men in haar appartement in gang geschoten en werd er gepoetst en we telden de dagen af tot haar quarantaine voorbij zou zijn en we ze zouden kunnen gaan halen.

Een dag voordat ze - tegen advies in trouwens want de onderzoeken waren nog steeds niet gebeurd - naar huis zou gaan, werden we gebeld met de info dat we eigenlijk wél op bezoek mochten komen maar dan achter glas, en dat we ook gesprekken via een Ipad konden aanvragen met mama. Pas na bijna 2 weken werden we hiervan op de hoogte gebracht, ook op website of facebookpagina van de voorziening was deze info niet terug te vinden.... . Zelfs toen ik er spullen ging afgeven heeft niemand me gezegd dat die mogelijkheden er  waren.

Op de afdeling liep het daar ondertussen van kwaad naar erger:  mama vertelde dat alle patiënten er ondertussen besmet waren.... . Dat het daar erg gesteld was met de besmettingen lazen we ondertussen ook in de pers. 

Een maand na de brand bij haar benedenburen werd mama terug naar een min of meer gepoetst appartement gebracht waar ik en 1 andere broer haar met in achtneming van alle coronaregels stonden op te wachten. 

Ik ben er sindsdien een paar keer geweest (ze is 1 van mijn 2 contacten) en we hebben al heel wat afgewandeld. En elke keer als ik met haar door de straten dwaal bij haar in de buurt, knijp ik in gedachten eens in mijn arm omdat ik niet zo lang geleden niet meer durfde denken dat we ooit nog zoals voorheen zo samen zouden rondzwerven. Van verwardheid merk ik trouwens niks meer, wellicht was dat een tijdelijke reactie op de kunstmatige coma.

Ik weet niet zo goed wat ik van het woonzorgcentrum waar ze verbleef moet denken. Het contrast tussen de gang van zaken in en de communicatie van het ziekenhuis enerzijds en het woonzorgcentrum anderzijds is dag en nacht verschillend. 

Het gebrek aan duidelijkheid en aan coherente en correcte info maakte dat de moeilijke situatie voor mijn mama, mijn broers en mezelf nog moeilijker was dan nodig.

Ik stel me veel vragen bij de maatregelen die men er al dan niet trof om coronabesmettingen te voorkomen. Ik was zeer verbaasd van mama te horen dat ze gewoon met 4 op een kamer lagen. Als ik in deze tijd op mijn werk fysiek gesprekken moet voeren met klanten, dan zit er plexiglas tussen, dragen de klanten en het personeel allemaal mondmaskers in het gebouw, wordt de bureau bij begin en einde van onze shift ontsmet en de kant van de klant zelfs na elke klant. Maar daar legt men 4 mensen bij mekaar in 1 kamer en was er geen sprake van enige maatregelen om mogelijke besmettingen tussen die patiënten te voorkomen.  Mama vertelde me dat de eerste patient met corona op haar kamer daar al een dag en nacht met koorts lag vooraleer men ze isoleerde. Toen bleek het al te laat. Mama is er de eerste dag al besmet geraakt. 

Ik lees en hoor voortdurend dat er in de zorgsector veel te weinig personeel is met alle gevolgen vandien. Ik heb zelf bijzonder weinig zicht op de realiteit in die sector omdat ik daar in mijn dagelijks leven weinig mee te maken krijg. De voorbije maand kreeg ik daar een glimp van te zien en wat ik zag was niet fraai. 

Ik denk dat het klopt dat we veel en veel meer moeten investeren in die sector zodat de mensen die daar moeten leven dat op een waardige manier kunnen doen en het personeel er met een bevredigend gevoel en in goede omstandigheden zijn werk kan doen. Het is schandalig dat anno 2020 zo'n rijk land op zo'n manier met hulpbehoevende mensen omspringt. 

Maar ik kan me in geval van dit woonzorgcentrum toch ook niet van de indruk ontdoen dat ze er niet erg efficient omgaan met een realiteit die ze na de eerste golf toch hadden moeten kunnen voorzien. Ik denk niet dat de schaal van de uitbraak die er zich voordeed alleen te wijten is aan het gebrek aan personeel, maar ook aan geklungel en gebrek aan duidelijke afspraken en taakverdeling en slecht beleid. En daar zijn de machteloze patiënten en ook het wellicht uitgeputte personeel zelf de dupe van. Ik kan alleen maar hopen dat het aantal slachtoffers beperkt blijft. 

Ik weet niet hoe mijn mama de voorbije maand verwerkt. Ze zal zelf daar niet veel over vertellen. Maar dat er wat te verwerken valt is in ieder geval duidelijk. Stel je voor: je bent gewoon thuis en ineens is er brand bij je onderburen. Je doet de deur open, ziet rook, ademt die in en voor je het goed en wel beseft word je door de brandweer via het raam uit je huis gehaald. Je wordt wakker in het ziekenhuis waar ze je in coma hebben gebracht en er mag niemand op bezoek komen. Je kan eens aan de beterhand niet naar huis want daar is het niet leefbaar door de brand. Ze  brengen je naar elders omdat men bijkomend onderzoek nodig acht , en je komt terecht tussen dementerende bejaarden. Je mag er niet buiten, om half 8 ligt iedereen er al te slapen en er is geen TV op de kamer. Je kan nog steeds niet naar huis, hebt geen idee hoelang je daar moet blijven en je krijgt de dokter niet te zien en van de onderzoeken die zouden gebeuren komt niks in huis . Tezelfdertijd krijg je al de 2de dag te horen dat je kamergenote corona heeft en is het bang afwachten of je zelf ook besmet bent. Dat blijkt het geval te zijn en al voel je je niet ziek, je weet dat je eens ziek - op verschillende vlakken risicopatient zijnde - er aan kan sterven. Ik vind het verschrikkeijk dat ze dit allemaal heeft moeten meemaken. 

Ook ik en mijn broers hebben het moeilijk gehad. Wanneer een dierbare zo iets meemaakt, ben je altijd wat machteloos. Je moet de specialisten hun gang laten gaan en de tijd zijn  werk laten doen. Ook in normale tijden zou mama in zo'n situatie in het ziekenhuis beland zijn en kan je zelf niks doen om ze te genezen. Maar nu was het door corona en de bijbehorende (terechte) maatregelen extra zwaar. 

November was dus ook voor mij niet alleen letterlijk een erg donkere maand. 

Maar stilletjesaan valt alles terug in zijn plooi en voel ik mezelf er ook bovenop komen. Ik heb ondertussen al terug een paar ontspannen aangename rozige dagen achter de rug en dat doet erg veel deugd.

Nog meer deugd deed de steun van een aantal mensen in mijn omgeving. De steun kon dan wel niet fysiek, maar ik kreeg veel bemoedigende berichtjes, voerde hartverwarmende telefoon- en videogesprekken, en werd zelfs letterlijk in de bloemen gezet door een geweldige vriendin. En ik en mijn broers slaagden er gelukkig in om in deze moeilijke omstandigheden goed met mekaar te communiceren en dingen af te spreken. 

Ik twijfel ook terwijl ik dit schrijf nog altijd of ik dit moet publiceren, of dit niet teveel tot de privésfeer hoort. maar ik heb om verschillende redenen besloten het toch doen .

Er zijn flink wat mensen die al die coronamaatregelen maar niks vinden, daar over zagen en in het ergste geval er hun voeten aan vegen. Dat verlengt alleen maar de moeilijke manier waarop we nu sommige dingen moeten organiseren en ik wilde  "uit het leven gegrepen"  getuigen over hoe dit levens kan beïnvloeden.

Ik wil op mijn blog ook ruimte maken voor de minder mooie kanten van mijn leven. 

En ik heb het om de 1 of andere reden nodig om dingen te delen. Dit opschrijven en met de wereld delen maakt deel uit van hoe ik het probeer te verwerken. 

Voila. 

Bij deze hoop ik dat het leven er ondanks de tijd van het jaar voor mij en mijn familie terug wat lichter gaat uitzien en we weer zullen kunnen genieten van een hoop lichtpuntjes binnen de beperkingen die de coronamaatregelen ons opleggen.

Sta af en toe eens extra stil bij de zegeningen van je leven en de mensen er in die je graag ziet. Ik heb de voorbije periode geleerd dat er niet veel nodig is om dat allemaal op losse schroeven te zetten, maar ook dat die mensen er ook zijn als je ze nodig hebt.

En dan nu wat lees- en kijktips:

• Ik had de versie van de kat al eens gezien en er smakelijk mee gelachen, maar deze vind ik zo mogelijk nog grappiger: (btw: ik heb de indruk dat je de youtubefilmpjes die ik deel niet kan zien als je mijn blog op de smartphone leest. Wil je weten wat hier staat, lees mijn blog dat via je pc).
• De laatste tijd is er via de pagina's van een aantal kranten heel wat te doen over het al dan niet aanlijnen van honden op openbare plekken. Ik vind loslopende honden om verschillende redenen - ik heb geen zin om er nu over it te wijden maar misschien doe ik dat ooit wel eens - echt niet ok en in België is de regelgeving daar gelukkig ook erg duidelijk in. Ik kan echter niet gaan wandelen zonder loslopende honden tegen te komen helaas. In deze bijdrage staat nog eens goed opgelijst waarom je honden iet loslaat in de natuur. 
• Phara de Aguire maakte een beklijvende en uiterst relevante serie over vluchtelingen:  "vijf jaar hier", hier te bekijken op VRTnu. Als ge goed kijkt zie je mij trouwens ook  2 seconden in beeld verschijnen in aflevering 4;) . In Knack stond er ook een boeiend interview over deze serie met haar.
• Net te laat maar misschien toch nog nuttig: dit artikel vertolkt mijn mening over de zwarte pietdiscussie (en ik hoop heel erg dat we die de volgende jaren niet meer moeten voeren omdat het dan normaal zal zijn dat zwarte pieten zoals we ze kenden tot het verleden zullen behoren). 
• Haakkunst! Dit is haar website.

En bij deze brei ik er voor vandaag een einde aan want ik heb effe schoon genoeg van de kuren van de  nieuwe interface van blogger.