Coronadagen: over een klein beetje terug naar het oude en over hoe ik daar niet onverdeeld blij mee ben ...

Langzaamaan breidt mijn geïsoleerd leven in mijn appartementje zich in geografische en in sociale zin terug meer uit . En eerlijk gezegd: niet altijd met evenveel plezier.

Zo heb ik nog eens 2 keer mijn zoo-abonnement ten gelde gemaakt door op een zondag met mijn mama wat te gaan ronddwalen tussen de dieren. Helaas bleken nogal veel mensen dat plan te hebben opgevat en ondanks de plicht om op voorhand te reserveren en ondanks een beperking op het aantal toegelaten bezoekers was het er over de koppen lopen. Nu was het wellicht niet het beste plan om net een zondag uit te pikken voor die zoobezoeken. Maar het kon niet anders.

De prikkels tijdens mijn zoobezoek bleken na de rust van de voorbije coronamaanden iets te veel voor mijn arme zintuigen die dat duidelijk niet meer gewoon zijn. Ik genoot van mijn bezoekje aan de zoo.Maar toen ik thuiskwam, bleek ik totaal uitgeput.  Ik heb me dan ook voorgenomen om dat voorlopig niet meer te doen en zeker niet in het weekend.

Gelukkig ben ik er ondertussen in geslaagd om mijn moeder papieren versies van zooreservaties te bezorgen waardoor ze nu tijdens de week alleen kan gaan. Om binnen te kunnen moet je namelijk je reservatie laten zien. Maar mijn mama beschikt niet over de vaardigheden en de technische benodigdheden om digitaal te kunnen reserveren en ook niet om ze via een smartphone te laten zien. En ik kon haar geen uitgeprinte versies bezorgen omdat ik geen printer heb. Ik vind het een beetje raar dat de zoo met haar grote groep oudere abonnementsgebruikers voor deze mensen geen alternatief heeft voorzien. Maar ondertussen ben ik in de buurt van een printer geraakt en heb ik haar een flink stapeltje reservaties bezorgd. 

Sinds deze week moet ik terug 2 namiddagen per week werken op kantoor. En ik stelde vast dat ik daar op voorhand met een serieuze portie tegenzin tegenop keek. 

Ik vind het wél plezant om mijn allerliefste collega's terug te zien want ik heb heel toffe collega's. Ik wist bovendien dat ik voorlopig niet moest vrezen in de oorverdovende drukte die ons kantoor met zijn grote bureauruimtes en veel klanten vaak is terecht te komen, want we zouden slechts met 2 aanwezig zijn.

Maar ik blijk nu nog meer dan voorheen doordrongen van het gegeven dat ik écht een bloedhekel heb aan de verplaatsing van en naar kantoor.

Die verplaatsing bestaat in mijn geval uit een fietstochtje van een kleine 20 minuten via een druk bevolkt en -bereden route via 1 van de meest verkeersonveilige straten van Antwerpen: de Turnhoutsebaan. Ik heb een hekel aan de vele weggebruikers die zich niet aan verkeersregels houden en mij in gevaar brengen en mijn stemming om zeep helpen: de spookrijdende, telefonerende, me langs recht voorbijstekende, de pas afsnijdende medefietsers en de op het fietspad/voetpad of dubbele geparkeerde of geen plaats vrijlatende autochauffeurs. Ik kan het niet laten om te reageren als ik met zo'n medeverkeersgebruiker wordt geconfronteerd (en dat zijn er erg veel) en dat maakt het nog erger want dat levert me regelmatig een stroom aan beledigingen en bedreigingen op. Daar word ik nog slechter gezind van waardoor ik me afvraag of het wel verstandig is om daar op te reageren. (ik reageer trouwens zelf nooit door te schelden, maar wel door te benoemen welk gedrag van hen me in gevaar brengt of aan te manen iets niet/wel te doen - "doe je tel weg als je aan het fietsen bent"," jouw fietspad is aan de overkant", of door te blijven staan tot de verkeerd  geparkeerde auto weg rijdt en ik mijn weg verder kan zetten). Maar om de 1 of andere reden kan ik het écht niet om er niks over te zeggen. Het is een soort van verantwoordelijkheidsgevoel gecombineerd met een sterk rechtvaardigheidsgevoel dat me dwingt om te reageren. Maar blij word ik daar dus niet van en ik zou erg graag met een ander gevoel mijn verplaatsingen kunnen doen. Tips om daar met een andere manier mee om te gaan zijn van harte welkom! 

Bovendien vind ik die verplaatsing zo'n tijdsverspilling. Gewoon stoppen met werken om 5 uur en dan onmiddellijk in relaxmodus schieten en iets fijns gaan doen vind ik veel aangenamer. 

Net zoals ik het thuiswerken snel gewoon werd, zal ik aan die terug-naar-kantoor-realiteit hopelijk ook snel terug wennen. Maar ik hoop heel erg (en ga daar dan ook hard voor ijveren) dat dat thuiswerk minstens voor een deel een blijver is. Ik word daar namelijk een gelukkiger mens door. 

Ik blijk trouwens niet de enige te zijn. Ook Michel Vuijlsteke beschreef  dezelfde gevoelens. Ik herkende me helemaal in zijn schrijfsel!

De voorbije maanden had ik met niemand irl contact en ook dat is stilletjesaan terug aan het veranderen. Maar mijn bubbel is nog steeds erg klein en beperkt tot mijn ouders, mijn broer en mijn lief en de contacten die ik op werkvlak heb. Ik ben ook al een keertje terug een koffietje gaan drinken op een terras en ben nu van plan eens uit te zoeken welk museum ik zou kunnen bezoeken. Een lesje dat ik van mijn zoobezoekjes heb geleerd is dat ik dat best wel op mijn vrije vrijdag plan in plaats van in het weekend.

Nog wat andere dingetjes die ik wil delen :

• RIP Carlos Ruiz Zafon. Ik heb zijn "schaduw van de wind" met zeer veel plezier gelezen en was net aan het overwegen om het te herlezen. De dikte van de boeken hield me echter wat tegen en dat heeft een praktische reden: ik neem tegenwoordig het boek dat ik aan het lezen ben altijd mee in mijn handtas en dat is een pak moeilijker met zo'n dikke knoeperd.  Maar ik denk dat het er nu toch echt van gaat komen en dan lees ik eindelijk ook dat vierde deel eens. Heb je zijn boeken nog niet gelezen? Ik kan ze je van harte aanraden, begin gewoon met het eerste boek en je zal zien dat je eens begonnen, niet meer kan stoppen!
• Ik wisselde mijn netflixseries af met wat serieuzere kijkactiviteit via vrtnu en keek naar de kinderen van de collaboratie en daarna naar de kinderen van de holocaust. En ik kan niet anders dan zeggen: moet je ook eens doen! Het klinkt misschien raar om "black lives matter" hier aan te verbinden wegens geen zwarte te zien in heel deze docureeks. Maar ik doe het toch want deze docu's vertellen oa waar racisme in zijn extreemste vorm toe kan leiden. Volgende op mijn  te-zienlijstje is overigens de kinderen van het verzet.
  Deze series gaan over zeer donkere periodes uit het verleden maar ze leren ons ook zeer veel over het heden. Vroeger kon ik me niet voorstellen hoe zulke dingen ooit op zo'n schaal zijn kunnen gebeuren. Maar tegenwoordig begint bij mij -  na het zien van deze docu's en rekening houdend met het huidige maatschappelijk klimaat - het besef te dagen dat dit helaas echt niet zo moeilijk is. Ik durf tegenwoordig ook niet meer veronderstellen dat dit in onze contreien nooit meer opnieuw zal gebeuren.  Maar ik hoop heel erg dat ik me vergis.
• Over kijken naar docu's over zwarte periodes uit het verleden gesproken: zet deze kinderen van de kolonie ook maar op je te-zienlijstje als je dat nog niet hebt gezien.
• Wat betreft "black lives matter" en "kolonisatie" verwijs ik graag naar de instagramstories van le coeur à marée basse. Noëmi schrijft boeiende dingen over dit thema en je kan haar eerdere posts teruglezen via haar opgeslagen hoogtepunten.
• Ik heb al zowat mijn hele leven chronische hyperventilatie en dat heeft bij momenten mijn leven serieus moeilijker gemaakt. En onlangs vond ik dit interessant artikel over deze aandoening en herkende het volledig. Ik beschrijf zelf al jaren dat ik het gevoel heb dat mijn ademhaling ontregeld is (en heb trouwens ook al zowat heel mijn leven de indruk dat dat een fysieke oorzaak heeft en geen psychische) en ben blij dat eindelijk ook eens bevestigd te zien door specialisten ter zake.

Zo.

Ik was een beetje ambetant dat ik vandaag niks luchtigs verteld heb maar ik heb besloten om het toch maar hierbij te laten. Het leven is een feest maar ook niet altijd en die 'ook niet altijd' mag ook af en toe aandacht krijgen ;) . 

Meer coronababbels via deze tag.