Coronadagen: over mijn lichaam in stressmodus, thuiswerken en de aankondiging van de fantastische talkshow 'en Weimar lachen'...

Rare dagen zijn het toch hé. Dat heb ik de laatste dagen al tegen veel mensen gezegd. In de supermarkt, tegen de buren op straat, tegen wandelaars in het park, via messenger en whats app ... Altijd op veilige afstand natuurlijk.

Het leek me wat vreemd om daar niks over te schrijven op mijn blog. Daarom besloot ik een kletsbijdrage te schrijven met wat dingen die ik kwijt wil.

Ik woon alleen. En ik ben een huismus. De mogelijkheid om een weekendje gewoon op mijn eentje thuis zitten vind ik een traktatie. Ik snak daar soms zelfs naar. Ik dacht dan ook van de gelegenheid gebruik te kunnen maken om wat ongegeneerd te genieten van een goed boek, wat meer blogs te schrijven, er op creatief vlak een extra lap op te geven.... .

Maar ondertussen blijkt dat dat toch niet zo evident is. Want mijn lijf is door deze uitzonderlijke situatie in stressmodus geschoten.
Het gevolg: mijn hoofd is minder dan gewoonlijk in staat om zich te concentreren. Een boek lezen lukt me echt niet op de moment. Zelfs Netflix kijken gaat een pak moeizamer. En ook bloggen vraagt veel meer tijd dan anders.

Maar ik heb wél meer energie en meer tijd. Want ik slaap minder lang waardoor ik voor het eerst in zeer lang zelfs om 9 uur opstond op een weekenddag. Dat doe ik anders nooit, tenzij ik een zeer goede reden heb.En ik ben klaarwakker. Alleen kan ik die energie niet zo goed focussen omdat mijn concentratie niet mee wil. Maar ik heb besloten dat gewoon te laten gebeuren.

Met momenten bekruipt me de dringende nood aan een soort van resetknop die de normale realiteit terug in gang zet. Een dreinerig kleuterstemmetje in mezelf roept dan 'ik wil dit niet!'.  Ik laat dat dan maar effe dreinen en dan valt het vanzelf wel weer stil.

Ik stel bij mezelf de gezonde reflex vast om op zoek te gaan naar manieren om zowel mentaal als fysiek goed voor mezelf te zorgen. Ik ga elke dag - weer of geen weer - wandelen, heb mezelf voorgenomen om elke dag te bellen naar een paar mensen, en ik probeer de stressreacties van mijn lichaam mild te laten zijn wat ze zijn ipv ze weg te duwen of te negeren. De stress en de situatie krijgen van mij de toestemming om mijn tempo te bepalen.

Sinds woensdag werk ik thuis. Die laatste dagen op kantoor waren best raar: we bleven alleen met ons team en wat mensen van onderhoud, onthaal en IT achter in een groot leeg gebouw, gesloten voor publiek. Telefonische bereikbaarheid en de zoektocht naar een oplossing daarvoor maakte dat we daar deze week nog enkele dagen moesten blijven.  Maar ondertussen kan het dus van thuis uit en dat ging verrassend goed. Ik zette een extra tafeltje voor het raam voor voldoende daglicht, installeerde daarop mijn laptop van het werk en slaagde er ondertussen zelfs in om van thuis uit te vergaderen. Momenteel hebben we met ons team nog werk genoeg omdat we telefonisch mensen kunnen verder helpen (bij het elektronisch aanmelden voor een school in Antwerpen) . Maar dat gaat niet blijven duren, dus ik heb geen idee of we binnen een paar weken nog voldoende werk hebben dat we vanuit ons thuisbastion kunnen uitvoeren. Maar dat zien we dan wel weer ... .

Ik plantte afgelopen herfst 350 bloembollen in mijn voortuintje en die duiken allemaal 1 voor 1 op uit de aarde voor mijn raam. En ik geef nog altijd elke dag zonnebloempitjes aan de vogeltjes in de omgeving. Dat maakt dat ik tijdens het thuiswerken aan mijn raam volop kan genieten van kwetterende vogeltjes (soms zelfs maar een halve meter van me vandaan!) en uitbundig ongegeneerd bloemende bloemen. Wat ben ik nu extra blij dat ik die bollen heb geplant zeg!

Ik eindig vandaag graag bij de aankondiging van een project waar ik een kleine bijdrage aan deed.
De Minister van Agitatie komt met een vervolg op zijn spektakel 'en Weimar lachen'.  Komende vrijdag zendt hij 'en Weimar lachen, de talkshow' uit. Wat het juist gaat worden is ook voor mij een verrassing, maar dat het goed zal zijn staat buiten kijf. Ik ben namelijk gaan kijken naar zijn spektakel en heb daar zeer erg van genoten. Ik heb hem toen  gevraagd of er geen vervolg zou komen want hem kennende heeft hij daar materiaal genoeg voor. Maar dat dat er zo zou uitzien (en ik daar een kleine bijdrage aan zou leveren) had ik toch nooit kunnen denken.

En hoe gaat het met jullie eigenlijk?

Zorg allemaal goed voor jezelf en je naasten en dikke virtuele knuffel!

(De foto's maakte ik afgelopen week in het park, in mijn tuintje of in mijn living.)