Coronadagen: over hoe ik stilletjesaan begin te wennen aan deze rare situatie en een hele hoop toffe tips ...

Bon, een weekje quarantaine verder en ik begin er stilletjesaan aan te wennen. Mijn lijf heeft dat graag want ik ben fysiek minder gespannen. Ik slaap terug beter, maar heb - helaas want dat vond ik wel een handige bijwerking - niet meer zoveel energie. Mijn aandacht gaat minder naar het nieuws en ik kan me beter concentreren.

Het valt me in heel dit gebeuren op hoe snel we gewoonten aanleren en institutionaliseren. Ik kan niet meer naar tv-series kijken zonder geregeld in mezelf te roepen 'nee! Ge moogt niet zo dichtbij komen! Je mag niet knuffelen en stort je toch niet in die massa want dan word je ziek! ... ". Ik vraag me af wat daar van gaat blijven hangen na de quarantaine, en hoop eerlijk gezegd niet al te veel want knuffelen en fysieke nabijheid kunnen toch erg fijn zijn. 

Andere dingen mogen van mij wel degelijk lang blijven hangen. Het is toch opvallend hoe we ineens allemaal met gemak minder in de auto stappen. En hoe er geld gevonden wordt voor dingen waar vroeger geen geld voor bleek te zijn, regels ingevoerd kunnen worden die vroeger écht niet konden, en we allemaal de sectoren die men zwaar liet bloeden tijdens alle besparingsrondes ineens erg onmisbaar vinden. Laat ons dat allemaal ook onthouden als we nog eens in het stemhokje staan bedenk ik me dan. Maar ik vrees dat ik een beetje te pessimistisch ben om dat laatste ook echt te geloven. 

Solidariteit wordt ineens weer mogelijk. maar toch nog niet voor iedereen vrees ik. Ook in deze crisis blijven het de armsten en meest kwetsbaren die het gelag betalen. Terwijl ik en met mij vele anderen lekker beschermd vanuit onze woonkamer verder kunnen werken, kunnen de mensen die bijvoorbeeld in katoennatie werken dat niet. En ik heb de voorbije dagen vaak gedacht aan al die gezinnen die ik op mijn werk tegenkom (anderstalige nieuwkomers) : Zij wonen vaak met een hoop in kleine studio's of kleine appartementen en hun kinderen beschikken niet over dezelfde mogelijkheden om van thuis uit onderwijs te volgen. En wat met de vele mensen die noodgedwongen in het zwarte circuit werken en nu zonder job en zonder inkomen vallen? Technische werkloosheid bestaat niet voor al die mensen die in het zwart in de bouw, horeca, en als huishoudhulp moeten werken. (en nee: veel mensen kiezen niet zelf voor dat zwartwerk. Ze hebben bijvoorbeeld geen papieren en geen andere manieren om aan een inkomen te komen, of ze vonden gewoon geen volledig wit werk). 

Thuiswerken blijk ik geen ramp te vinden. Ik merk dat ik me rustiger voel tijdens het werk en me beter kan concentreren. Ik krijg meer werk verzet en voel me ontspannender. Omdat ik me niet moet verplaatsen, win ik tijd. In plaats van geërgerd door hectische verkeer te fietsen,  kan ik nu ontspannen naar het bos achter de hoek trekken na de werkuren. Ik zou het geen straf vinden om ook na de quarantaine af en toe thuis te kunnen werken.

Met momenten word ik overvallen door een grote ongerustheid. Zo heb ik de laatste dagen af en aan een beetje keelpijn. Verkoudheden en misschien zelfs hooikoorts (ik vermoed al jaren dat ik daar wat last van heb, maar die diagnose is nooit gesteld door een arts) komen elke lente wel eens langs. Maar nu vraag ik me toch wel af of ik besmet zou kunnen zijn met het coronavirus en ik misschien 1 van die uitzonderingen ben die al  happend naar adem op intensieve zorgen ga belanden. 

Of ik vraag me af 'Wat als mijn ouders nu ziek worden?'.... Maar gelukkig zijn dat angsten die me niet verlammen. Ze komen eventjes op, ik laat ze even uitrazen en kan vervolgens weer verder... . Ik ben overigens echt niet ziek hoor!

Vooralsnog kan ik het leven wel aan zonder irl contacten met mensen. Ik zie letterlijk niemand van de mensen die ik belangrijk vind in mijn leven. Maar ik heb dagelijks contact met een aantal onder hen via sociale mediakanalen of telefoon. Ik ben wel benieuwd of ik dat soort van sociaal contact binnen enkele weken nog altijd voldoende ga vinden.

En vervelen doe ik me vooralsnog ook niet.

wat tips:

Mijn emoties zijn intenser dan gewoonlijk. Ik voel vaker dan anders een krop in mijn keel maar ook meer momenten van intense vreugde. 

Omdat ik niet in tranen wil uitbarsten heb ik mezelf dan ook weerhouden om als eerbetoon te luisteren naar deze ongelooflijk indrukwekkende plaat van Liesbeth List. Maar laat mijn emoties je vooral niet tegenhouden om deze plaat te ontdekken als je ze nog niet kende. 

Zij is niet de enige wiens dood ik betreur. Zo nam de wereld deze week ook afscheid van Manu Dibango. Ik heb hem ooit nog zien optreden op het Sfinks festival, wellicht 1 van de laatste keren dat ik er was. Hij trad er op op het grote openluchtpodium. Sinds dat podium er niet meer staat ga ik niet meer naar het festival want voor mij is zonder dat podium de lol er wat af. Dit vind ik een toffe plaat van hem.... .

Internet staat vol met creatieve uitspattingen van mensen die een manier zoeken om de tijd te verdrijven. Zo ontdekte Michel Vuijlsteke dat hij een wel erg spannende tuin heeft...  En dat leidde tot heel toffe filmpjes waarin hij op safari gaat met zijn smartphone... Dit is er eentje van... . 

Sofie De Ryck doet dan weer heel toffe dingen met klei in haar keuken. Haar filmpjes zijn te zien op haar facebookprofiel. 

Chef Fabrice Rialland van Maison La Duree uit Parijs zet lekkere receptjes op het instagramprofiel van het merk. 

Jeroen Olyslaegers leest elke dag voor uit 1 van mijn allerfavo boeken aller tijden: "Arthur, koning voor eens en altijd" van Terence White. En hij doet dat bijzonder goed. Je kan alle episodes herbeluisteren op zijn facebookprofiel. 

Ben je op zoek naar creatieve workshops? Dan heeft Lisette deze tips voor je.

En eindigen doe ik met de eerste aflevering van "En Weimar lachen, de talkshow".

 De komende dagen komen er nog online waaronder eentje met een bijdrage van mij, dus hou de website in't oog! 

Zorg allemaal goed voor jezelf en je naasten en dikke virtuele knuffel!

(De foto's maakte ik afgelopen week in het park, in mijn tuintje of in mijn living.)