Vandaag vertel ik met plezier over mijn plezantste moment tijdens mijn bezoek aan Parijs afgelopen zomer.
Ik had die dag een bezoek gebracht aan het Atelier van Brancusi en dat was heel mooi, doch zo klein dat ik er veel sneller buiten was dan ik had voorzien.
Dus stapte ik richting Les Halles. Daar is achter de hoek een creawinkel - La Droguerie - waar ik graag een bezoekje aan wou brengen.
En ik zocht me onderweg nog effe een terraske om bij te komen van de hitte.
En toen passeerde ik de Saint Eustacekerk.
Dat was niet de eerste keer, ik had zelfs een paar maanden ervoor al wat foto's gemaakt van een steegje aan de zijkant van de kerk.
Maar het was wel de eerste keer dat ik de aandrang voelde om die prachtige deur eens open te duwen en te onderzoeken wat er daar allemaal te zien was.
En toen gebeurde het: ik duwde de deur open, en ik werd verwelkomd door zeer indrukwekkende allesomhullende dramatisch laag klinkende orgelklanken.
En toen keek ik omhoog....
En omhoog en nog meer omhoog en nog een beetje want er bleek geen einde te komen aan die reusachtige stenen pilaren.
Ze kwamen tenslotte uit bij het gebogen gebinte van een zeer mooi plafond.
Mensen, echt waar! Dat was zooooooooooo'n mooi moment!
Van buiten in de hitte in het felle licht en de drukte op zo'n manier binnen komen in een totaal andere wereld met een zeer andere sfeer, begeleidt door plechtige diepe klanken van een indrukwekkend orgel....
Ik hou nochtans niet zo veel van orgelmuziek.
Maar deze organist speelde net een stuk met diepe noten en zij klonken zeer mooi in die enorme kerk.
Achteraf las ik dat er enkele dagen later een orgelconcert zou plaatsvinden in de kerk.
De organiste - Marie-Agnès Grall-Menet, behorende bij de top ter wereld - zat net toen ik die deur openduwde te oefenen op het orgel.
Het haar op mijn armen gaat nog ophoog staan als ik er aan terugdenk.
Ik zette mij neer en liet me meevoeren door haar orgelspel tot ze stopte.
Het opengooien van die deur, het binnentreden van die andere wereld, het begeleid worden door die magische muziek: dat was de mooiste moment van mijn bezoek aan Parijs afgelopen zomer.
Ik ben na tal van kerkbezoeken tot de conclusie gekomen dat ik vooral hou van kerken in gotische stijl: de Notre Dame van Parijs is in dezelfde stijl opgetrokken en ook de OLV-kathedraal in Antwerpen.
Ik hou van de hoge zuilen die me een beetje doen denken aan de sfeer onder hoge beukenbomen in bossen.
En het zachte licht dat hier en daar door de glasramen schijnt.
Ik voel me er - ook in de beukenbossen trouwens - geborgen, en eventjes buiten de tijd staand in een parallelle wereld.
Al schrijvend voor deze blogpost ontdekte ik dat er in de kerk ook een drieluik staat, gemaakt door Keith Haring.
Die heb ik niet gezien tijdens mijn bezoek, dus ik zal er nog eens moeten binnenspringen.
Wil je er ook eens naartoe? De kerk is hier gelegen en vrij toegankelijk.
Meer Parijsblogposts op deze pagina ...
Soms stap je zomaar binnen in een magische wereld. Om van te genieten.
BeantwoordenVerwijderen