Moois van ' M(i)e': Heraklion in Kreta: bruisend zeewater en kleurrijke vissersbootjes

Na Praag, Parijs, Napels, en Boedapest kan ik gerust zeggen dat er een nieuwe traditie is ontstaan in mijn leven: in de lente trek ik er op uit, de landsgrenzen over, in gezelschap van - nog altijd bij gebrek aan een correctere term - 'mijn lief'.

En deze keer kozen we voor Heraklion in Kreta.

Op de moment dat bij ons iedereen terug aan het werk ging na de paasvakantie, stapten wij in het vliegtuig richting idyllisch Grieks eiland.

Met maar een klein beetje leedvermaak voor al diegenen die terug aan het werk moesten :) .

Heraklion is de grootste stad van Kreta en ligt aan de zee.

En we kozen voor deze stad omdat we naar de historische site in Knossos wilden en dan is Heraklion een goede uitvalsbasis.

Ik ken Kreta van een eerder bezoek van een jaar of 15 geleden en in mijn herinnering is het een eiland vol stranden, zee en toeristen.

Maar in Heraklion zelf is er geen strand, ook al ligt het aan zee.

Er is wel een lange pier met aan het begin een burcht (de Koulés) en op het einde een vuurtoren.

En een klein vissershaventje.

Het eerste dat we deden na aankomst, was een kijkje nemen aan het haventje en de pier.

Er stond een sterke wind en de zee was behoorlijk woelig.

De golven sloegen tegen de rotsen en af en toe over de pier en de typische geur van het zeewater drong onverbiddelijk onze neuzen binnen met emotionele reacties van vreugde en geluk als gevolg.

Wind in de haren, de kracht van het beukende water, de heerlijk schuimende golven, het sizzelend geluid van het uitwaaierend water over de keitjes en de geur van het zeewater deden mijn hart een sprongetje maken van vreugde en heel mijn lijf vollopen met onvoorwaardelijke liefde voor moeder natuur.

Vergeef me mijn pathetische woorden, maar ik kan niet anders uitleggen hoe ik me voelde toen ik - net toegekomen in een voor mij onbekende stad en aan begin van een paar dagen vol nieuwe ontdekkingen - op die pier naar de zee keek.

De volgende dagen bezochten we vaker dit stuk van de stad.

Het licht was telkens anders, de zee telkens in een andere bui en altijd was het er mooi.

Tegen het vallen van de avond, kijkend tegen de zon in, leek het water wel vloeibaar zilver.

Op andere momenten was het fel groenblauw en soms kon je er gewoon doorheen kijken.

Eén keertje besloten we de lange pier af te wandelen richting vuurtoren op het einde, maar halverwege lange pier gaven we er allebei de brui aan.

Ons lijf had daar na een paar dagen rondhossen echt geen zin meer in zo bleek.

We waren nog net ver genoeg geraakt om wat street art-werken te kunnen bewonderen die de muur van de pier sierden.

Aan het begin van de pier lag ook een klein vissershaventje met wat kleurrijke bootjes.

Regelmatig zagen we vissers in de weer met netten maar veel vangst - buiten die éne octopus die nog levend keihard tegen de betonnen vloer geslagen werd om de inkt er uit te krijgen ocharme - kregen we niet te zien.

De bootjes met frisse kleurtjes met op de achtergrond de gebouwen van de stad maakten ook van dit een mooi plekje.

Heraklion ligt aan de zee, maar achter de stad liggen ook wat bergen, sommigen met nog wat sneeuw op de toppen.

1 keertje trokken we naar een vallei aan de voet van de donkere berg en dat was voor mij 1 van de plezantste ervaringen van ons reisje. Maar daarover later meer ;) ...