Parijs: de mussen van square d'Anvers

Het hoeft niet altijd spectaculair te zijn om plezant te zijn. Zo denk ik met een warm gevoel terug aan dat moment dat ik effe in een klein parkje ging wachten tot het restaurant waar ik wilde gaan eten open ging (een heel lekker bleek: Nanashi Trudaine). 

Het parkje ligt tussen metrostation Anvers en het restaurant en heet bovendien ook 'Anvers' en van Antwerpen zijnde vond ik dat een goei plekje om te wachten (ik moest er een beetje van giechelen in mijn eigen: 'waar ga je wachten op dat Parijs restaurant dat nog niet open is?' - 'Awel: thuis hé, in Antwerpen' ).  

Het was zeer heet en er zaten wat mensen loom  te keuvelen in de schaduw van de bomen en daar onder 1 van die bomen was het een drukte van jewelste.

Dat kwam allemaal door de kolonie mussen die daar woonden. Die musjes kregen namelijk net eten van wat voorbijgangers.

Ik zag wat commotie tussen 2 musjes en eerst dacht ik dat het ruzie was, daarna dacht ik dat het een paringsritueel was maar toen ik nog eens goed keek bleek het om een ouder/kindgebeuren te gaan: die kleine musjes maken een kabaal van jewelste, hevig flapperend met hun vleugeltjes en mama of papa komt er dan wat lekkers in stoppen. 

En dat gebeurde niet bij 1 ouder/kindkoppel, er waren er zo een heel aantal druk bezig met 'ouder en kind' te zijn rondom mij. 

Ik moest niet lang nadenken over de vraag of ik mijn fototoestel te voorschijn zou nemen en al gauw schoot ik het ene na het andere plaatje. 

Ik vroeg me wel een beetje bezorgd af waar al die gevederde druktemakers aan drinken kwamen gezien het zo droog en warm was en ik niet direct water in de omgeving zag. Maar aan hun energie te zien hadden ze daar blijkbaar niet te veel last van.

En toen was het restaurant open en ik had grote honger...

meer blogposts over Parijs...

Meer blogposts over dieren ...