 |
| Dit kaartje staat al zowat een jaar op mijn schouw (en ik ga het nog even laten staan denk ik :) ) . Het is gemaakt als uitnodiging voor een verjaardagsfeest van een (school)vriendin die ook 50 werd afgelopen jaar. 1 van haar dochters maakte het. Ik weet niet of ze graag heeft dat ik haar naam er bij zet, dus doe ik het maar niet. Maar het is maar dat je weet waar het van komt hé. Mooi hé! |
Help!
Ik word 51 vandaag en ik ben nog niet bekomen van het 50 worden! Weeral een jaar voorbij zeg!
En het moet gezegd, 50 is 'maar een getalleke' maar ik heb het er toch best lastig mee.
Ik heb het wat moeilijk met het feit dat veel dingen niet meer beter gaan worden, maar slechter: fysiek gaat de pijn die ik nu al vaak overal voel in mijn lichaam alleen maar verergeren, ik ga steeds minder goed zien, steeds makkelijker dingen vergeten en ik ga echt niet meer terug zo mooi worden als vroeger.
Ik ga echt niet meer kunnen kiezen om geen kinderen te hebben. Het is nu een gegeven, geen keuze meer. (en ik wil geen kinderen. Maar ik wil wel de keuze hebben om geen kinderen te willen).
Op de arbeidsmarkt verkleinen mijn kansen.
Het idee dat ik 'misschien ooit een huis kan kopen' wordt met de jaren onrealistischer want de periode om te kunnen afbetalen korter en de kracht om zelf in een huis te werken hoe langer hoe minder.
De manier van denken dat ik dingen 'ooit eens zou kunnen doen misschien' roept nu direct de bedenking op: 'oei, maar misschien moet ik ze nu doen want in de toekomst kan ik dat misschien niet meer'!
De tijd gaat sneller blijven gaan, naar mijn gevoel ga ik 25 blijven en op die manier naar het leven kijken maar mijn lijf en mijn identiteitskaart zeggen iets anders.
Ik heb het gevoel dat 50 worden onherroepelijk deuren heeft gesloten. Deuren naar dingen die ooit zouden kunnen, of ooit geweest zijn. Da's een nieuw en best lastig gevoel voor mij.
Bon, ik heb dit effe in een gulp zonder al te veel nadenken opgeschreven. Niet panikeren hoor, ik ben niet depressief, heb een goed leven en nog vele jaren voor me.
Maar de voorbije jaren - in aanloop naar het 50 worden en daarna - zijn dit van die dingen die af en toe door me heen suizen en ik wilde ze gewoon eens een keertje delen.
Hoe zit dat bij jullie mede+vijftigers? Klinkt dit bekend of voelen jullie heel andere dingen?
Ik zit er nog wat jaren vanaf, dus wat herkenbaarheid betreft kan ik absoluut niets zeggen. Maar zelfs hier voel ik het, het 25 zijn in mijn hoofd en het lijf dat niet zo goed meer mee wil. Ik lees het trouwens niet als depressief zijn, maar als "mijmeren" en dat is volgens mij broodnodig om het hoofd gezond te houden. Mijmeren over wat is/was en tegelijk de blik vooruit richten. Dus ook al is het wat aan de late kant, ik wens je een geweldig schoon nieuw levensjaar toe x
BeantwoordenVerwijderenMercikes!
VerwijderenIk ben 71 en heb nog zoveel plannen, ‘rustige’ plannen hoor, twee dagen naar Parijs is wel het wildste plan en steeds denk ik , ik moet het nu nog doen want al die trappen in de metro kan ik op een gegeven moment niet meer. Verder hebben wij sinds kort een labrador puppy in huis, wel heel lang over gedelibereerd, wel doen of niet doen. Toch gedaan en we kunnen het nog heel goed aan, ik krijg er zelfs meer energie van. Kortom, wanhoop niet , de ‘ik ben nu 50’ periode gaat voorbij , op naar de zestig!!!!
BeantwoordenVerwijderenOh!!!! Dank je wel voor de peptalk!
VerwijderenStop de tijd, ik moest daar even over nadenken, wat zou dat fijn zijn. Ik ben inmiddel 66 en heb daar geen probleem mee, plannen genoeg. Maar soms bekruipt toch het besef dat ik zeker al over de helft ben van mijn bestaan. Dat is slikken en daar moet je niet in blijven hangen. er is nog zoveel te doen. Van harte gefeliciteerd nog trouwens en een fijne verjaardag.
BeantwoordenVerwijderenPLannen heb ik ook genoeg! Maar ook het besef dat ik geen oneindige tijd meer heb om ze allemaal uit te voeren en er dus niet meer oneindig mee moet wachten én een beetje het gevoel dat mijn lijf een hoop van die plannen niet meer aankan. Dank je wel !
VerwijderenZoooo herkenbaar! Zoals je weet zijn we leeftijdsgenoten en ik herken zoveel in wat je schrijft. Maar aan de andere kant: zo onzeker als ik 30 jaar geleden was, dát zou ik ook niet meer willen. Elke leeftijd heeft zijn charme, maar ik ben me daar wel veel meer van bewust als vroeger. We genieten gewoon heerlijk van het 51 zijn!
BeantwoordenVerwijderenIk wilde antwoorden: ja!!!! Ik merk dat verschil ook. Maar eigenlijk is dat niet helemaal waar: ik ben gewoon over andere dingen onzeker dan toen ik 30 was. En ik ben erg blij dat ik over sommige dingen niet meer onzeker ben. Maar ik vrees dat over sommige dingen onzeker zijn altijd deel zal uitmaken van mijn leven :D .
VerwijderenEn of dat herkenbaar is...Ik ben 58 en heb een jaar of 5 geleden eens een lijstje gemaakt van alle reizen die ik ooit nog eens zou willen doen - en dan geteld hoeveel jaren het nog waarschijnlijk is dat ik op reis kan gaan... Ik heb dan een bui gekregen die nogal lijkt op die van jou...
BeantwoordenVerwijderenslik. Ken ik !
VerwijderenIk herken het ook. Dat ik niet meer van baan kan veranderen vind ik jammer. Nog 15 jaar bij dezelfde werkgever wil ik eigenlijk niet. Maar de kinderen zijn (bijna) het huis uit en hoe graag ik ook gezorgd heb, ik geniet erg van mijn vrijheid. Verder maak ik me niet meer druk om van alles en geniet van kleine dingen, de bloemen en vogels in de tuin bijv. Mijn uiterlijk is wel een dingetje. De lachrimpels bij mijn ogen zijn niet erg, maar de rimpels bij mijn mond wel. Maar mijn lijf doet het goed en dat is belangrijk. Daar ben ik erg blij om.
BeantwoordenVerwijderenDat van dat genieten van kleine dingetjes heb ik ook erg en daar ben ik erg blij mee. En dat is inderdaad een groot verschil met vroeger. Maar dat lijf hé!
VerwijderenIk loop 2 maanden op je achter en onderschrijf volledig wat je hier schrijft. Dan vraag ik mij ook nog af hoe snel het gaat met de ontwikkelingen van heel kwiek heel oud worden en of het verouderingsproces dan nog teruggedraaid kan worden en ik er nog een graantje van mee pik :) Pluk de dag!
BeantwoordenVerwijderenJa!
VerwijderenJa hoor, heel herkenbaar, zeker het stukje "ooit nog eens willen/kunnen doen". Mijn Pinterest borden puilen uit van de nog te maken reizen. En nog nooit eerder, maar nu dus wel, overviel me laatst het gevoel van: ja maar dat kun je toch allemaal nooit doen in de rest van je leven... Oh echt niet, het was een ontgoochelend gevoel. Mijn lijf wil gelukkig nog aardig mee en oké, het verouderingsproces is niet leuk, maar ik ben wel meer tevreden dan ooit met mijn lijf, ik maak me er eindelijk niet meer druk om wat anderen er van zullen zeggen... toch nog een voordeel van het ouder worden.
BeantwoordenVerwijderenIk heb dat gevoel over mijn lijf helaas niet meer. Maar mijn lichama is dn ook heel erg veranderd: ik ben echt zeer veel zwaarder geworden en daar kan ik me moeilijk bij neerleggen.
Verwijderen