Boedapest: de tocht naar de top van de Gellertheuvel

Mijn compagnon  was al weken maanden op voorhand aan het genieten van ons tripje naar Boedapest: hij zocht uit wat we allemaal konden gaan doen, wikte en woog wat de moeite was en wat niet en zowat elke zondag bij het ontbijt kreeg ik dat voorgeschoteld. En regelmatig kreeg ik de vraag -' en ge gaat toch wel mee de Gellertheuvel beklimmen hé'.

'Jaja' dacht ik dan zei ik dan. Ik ben niet erg sportief maar dat zal me nog wel lukken dacht ik dan.

Maar toen we in Boedapest waren en ik elke dag opnieuw die Gellertheuvel zag - want ons hotel lag aan de voet ervan - stelden we het elke keer weer uit.

We zouden er de eerste dag op klimmen, tegen zonsondergang zodat ik mooie foto's kon maken van de stad onder ons. Maar we waren moe en de top van die heuvel zag er zo onbereikbaar hoog uit en de weg ernaar toe zo zwaar.

Elke dag nam ik me voor het te proberen en elke dag weer stelden we het uit. En iedere keer hoorde ik een stemmetje in mij dat zei: dat kan ik helemaal niet meer, mijn rug, mijn voeten en mijn benen (die doen eigenlijk zowat altijd wel ergens pijn) trekken dat niet meer.

Maar helemaal op het einde van de week deden we het toch. Ik bezweerde eerst mijn lief dat ik het echt zou proberen, maar liet hem me ook beloven om niet te zagen als ik toch halverwege zou omkeren. 

Vervolgens zette ik vol goede moed maar met een klein hartje stap voor stap omhoog, richting top.  

Onderweg zag ik allemaal plezante dingen: zo zag ik een hoop zeer grote bijen net boven de grond rondzoemen op zoek naar iets. Ik heb nog nooit zo'n grote bijen gezien. 

Google leverde geen plaatjes op die leken op de beesten die ik zag en ze bewogen zo snel dat ik ze niet op de foto kreeg. ( Moest iemand weten wat voor insecten ik zag, laat het me zeker weten: geel en zwart, groot, met een aantal samen, niet agressief, heel de tijd zoekend net boven de oppervlakte en voorkomend in Hongarije.) .

Ik zag ook nog nooit zoveel merels bij elkaar op zo'n kleine oppervlakte. Hier zie je er af en toe eentje fluiten in het topje van een boom of op de nok van een dak. Maar op de Gellertheuvel zaten er vele merels samen druk te doen in het struikgewas. 

En dan waren er ook nog de kauwen: die hebben er een veel uitgesprokener kleurverschil in hun veren dan die van ons. Kijk maar:

Bon, voor ik het goed en wel doorhad bleek ik op de top te staan. Eigenlijk ging dat als een fluitje van een cent en had ik me de voorbije dagen laten afschrikken voor niks. Ik was vergeten dat paadjes bergop helemaal niet recht steil naar omhoog gaan maar wat geleidelijk aan de heuvel op kronkelen. 

Vroeger kon ik absoluut niet bergop stappen. Na een paar stappen moest ik al hijgend stoppen. Ik werd zo ooit eens voorbijgestoken door een stokoud Italiaans madammeke met een stok. Ik stond daar als 17-jarige na een paar stappen de longen uit mijn lijf te hijgen en dat madammeke stapte onverstoorbaar de hoogte in alsof het niks was. 

Deze ervaringen gecombineerd met de pijn die ik overal in mijn lichaam voel maken dat ik er zeker van was dat die berg beklimmen fysiek een zware opdracht was. Maar ik ging er aan voorbij dat ik ondertussen al 17 jaar niet meer rook en ik al 30 jaar de fiets gebruik als vervoermiddel en dus goed ontwikkelde beenspieren heb. En zo ontdekte ik dus dat ik meer kan dan ik dacht :) .

Oh, en nu veronderstellen jullie natuurlijk allemaal dat die Gellertheuvel een enorme berg is.Maar dat is dus eigenlijk niet waar. 

Hij is ocharme 235 meter hoog en dat is dus peanuts. De weg naar boven is mooi tussen bomen, en vogeltjes en beelden en bankjes. Op de top staan standbeelden en wat kraampjes waaronder eentje met heerlijke koffie. 

En vanaf de top kijk je uit over de Donau en de stad.

Neem dus geen voorbeeld aan mijn geaarzel: ga die berg op, ge kunt het wel! 

Meer blogartikelen over Boedapest... .